Maris. De naam doet denken aan de zee, maar ook aan frontvrouw Mariske Broeckmeyer. Zij is de spil van een vijfkoppig gezelschap dat de luisteraar meeneemt op een tocht door landschappen die enkel in je dromen kunnen bestaan. In oktober laten ze hun album op de wereld los. In de knusse zaal van kunstencentrum Nona in Mechelen, met haar rode pluchen zitjes en gouden balkon, testten ze dat geluid al eens uit op een select publiek.
Deze muziek neemt je mee op reis, door nevelige wouden en over meren waarin de weerspiegeling van het noorderlicht glinstert. Het publiek krijgt zelfs amper de kans om te applaudisseren: als één lange suite trekt de muziek van Maris voorbij. Nu eens klinkt Mariske alsof ze een net geschreven gedicht enkel in jouw oor fluistert, een tel later zijn we alweer vertrokken voor een nieuwe tocht aan een verschroeiend tempo. De stem van Silke Blankers vloeit naadloos over in die van Mariske, terwijl de drums van Louis Evrard, de bas van Laurens Smet en de saxofoon en duizenden knopjes van Thomas Jillings het geluid compleet maken.
Na afloop van de try-out kunnen we nog even met de bandleden rondhangen in de bar en Mariske een handvol vragen stellen.
Het is moeilijk om woorden op Maris te kleven. Misschien moet je je als luisteraar gewoon laten onderdompelen en meevoeren door die prachtige muziek.
Zelf kleef ik er ook niet graag woorden op (lacht). Ik wil elementen uit popmuziek gebruiken, maar niet de structuur ervan. Die brengt je naar een voor de hand liggende plek, en daar wil ik niet zijn. We hebben ook alle vijf een jazzachtergrond, en ik denk dat het losse van jazz er zeker in zit. De composities zijn er wel, maar met klankkleur en textuur wordt nog veel geïmproviseerd.
Oorspronkelijk was Maris mijn soloproject en deed ik bijna alles zelf. Dan is er zoveel waar je naast het zingen nog op moet letten. Intussen is Silke er ook al lang bij, we kennen elkaar al jaren. En nu is de groep voltallig. Ik ben blij dat ik het nu af en toe eens kan loslaten en gewoon kan zingen. Deze muziek verdient ook gewoon een zangeres, vind ik.
Af en toe sluit je zelfs de ogen en dans je ter plaatse op de klanken die je band tevoorschijn tovert.
Het doet deugd om dat af en toe eens los te laten (lacht).
Je hebt jaren in IJsland vertoefd, waar je compositie en sounddesign gestudeerd hebt. Ik hoor wel wat van dat weidse IJslandse landschap in je muziek.
En toch heb ik sommige nummers geschreven toen ik in New York woonde (lacht).
Dat is wel een contrast, van dat betoverende eiland naar het gezoem van The Big Apple.
IJsland zit wel in mijn hart, hoor. Het is moeilijk te meten hoeveel IJsland er nu exact in mijn muziek kruipt, maar ik denk dat ik die indrukken altijd wel meeneem. En dan is er natuurlijk nog Björk, een referentie die mensen vaak noemen bij mijn muziek.
Het is vloeken in de kerk, maar ik hou echt niet van Björk. Haar stem is me te scherp, haar muziek te onmelodieus. Dus het is zeker geen referentie die ik meteen opwerp als ik naar Maris luister.
Dankjewel! (lacht) Björk is voor mij wel heel belangrijk geweest in een fase van mijn leven, maar dat is al even geleden. En toch blijft ze wat rondspoken als ik muziek maak. Nu, er zijn ergere spoken om boven je hoofd te hebben hangen.
Je voert ook onderzoek, las ik: je werkt aan een doctoraat over migraine en muziek.
Migraine en stem zelfs, ik heb het een beetje verengd. Mijn stelling is: migraine doet de stem falen. Niet alleen zangtechnisch, ook op andere gebieden. ‘Gibberish’, niet op je woorden kunnen komen, is vaak een gevolg van migraine. En dan is er nog het sociale aspect: als je je stem niet kan gebruiken, kan je die ook niet laten gelden in de maatschappij. Vaak rust er ook een stigma op en wordt er al een beeld van je gevormd nog voor je je stem kan gebruiken. De centrale vraag is dus: wat kan het falen van de stem ons leren over wat het is om een stem te hebben?
Sommige composities die ontstaan zijn uit mijn doctoraat hebben nu ook wel de liveshow gehaald. Toch zijn het twee aparte rollen, die van muzikant en onderzoeker. Vaak is het vermoeiend om van de ene naar de andere te springen, maar tegelijk geeft dat veel energie. Zo heb ik voor het Gentse Museum Dr. Guislain een tentoonstelling gemaakt met audio-installaties. Die twee rollen zou ik echt niet kunnen missen.
Op 8 oktober verschijnt By Virtue Of The Absurd, het album van Maris, bij W.E.R.F. Records. Op 14 november zijn ze opnieuw te bewonderen in Nona te Mechelen, in het kader van JazzLab.
