Radiosilence van het Gentse shoegazecollectief Lukja zou wel één van de beste singles van dit jaar kunnen zijn die je nog niet hebt gehoord. Maar geen nood! De band rond Lukja Vanaverbeke staat nog volop in zijn kinderschoenen en een stemmetje fluistert in ons oor dat de band weleens zeer groot zou kunnen worden. Denk aan The Haunted Youth of nog beter gewoon aan Lukja. Een gesprek met bezieler Lukja Vanaverbeke.
De band heet Lukja, vernoemd naar je eigen naam Lukja Vanaverbeke. Ik neem aan dat jij de spilfiguur bent van de band of bedriegt schijn?
Lukja: Dat klopt bijna. Lukja is begonnen als mijn project met mijn uitgewerkte demo’s die we dan gingen spelen met de band. Maar nu wil ik eigenlijk een beetje af van het idee dat ik alles doe. Tegenwoordig kom ik vaak met een ruw of onafgewerkt idee af waar we dan samen als band alles bij proberen in te vullen en op zijn plaats te laten vallen. Lukja is dus meer dan alleen ik als persoon.
Je bent tevens producer. Ik neem aan dat de stap naar zelf muziek maken gewoon niet meer dan logisch was?
Lukja: Dat is eigenlijk best gelijkmatig verlopen. Toen ik muziek begon te maken nam ik het direct op en probeerde het zo goed mogelijk te laten klinken. Zo zijn die twee eigenlijk een beetje samen gegroeid. Nu moet ik mezelf soms tegenhouden om mij niet direct te verliezen in het producen en eerst goed aan de song zelf te werken. Het heeft dus voordelen en nadelen (lacht).
Met Radiosilence heb je een eerste single in handen. Wat zijn de reacties hierop?
Lukja: Positief! We hebben veel leuke en lieve berichtjes gekregen en de streams gaan ook echt goed. Het is leuk om te zien dat mensen het zo goed vinden. Ook nog een grappig feitje: we zitten ook in een of ander raar spotify algoritme waardoor we op dit moment meer streams hebben in Amerika dan in België.
Wat mij opvalt is dat je een combinatie zoekt tussen hitgevoeligheid en kwaliteit. Juist?
Lukja: Klopt wel een beetje. Ik vind het zelf heel leuk om nummers te schrijven waar iedereen kan op meezingen. Alhoewel ik nu in een fase zit waarin ik iets minder “catchy” nummers aan het schrijven ben. Al begin ik nooit aan een nummer met de gedachte van: “nu ga ik eens een meezinger schrijven.” Het moet allemaal heel natuurlijk komen.
Het aantal songs dat dagelijks op ons afkomt is nauwelijks te overzien. Wat moet je doen om op te vallen?
Lukja: Altijd een moeilijke vraag. Vooral jezelf proberen te zijn denk ik. En het plaatje moet volgens mij ook kloppen. De muziek, de band, de uitstraling…
Je steekt je bewondering voor bands als Slowdive of DIIV niet onder stoelen of banken. Is Lukja dan een shoegazeband?
Lukja: We noemen eigenlijk zelf hetgene wat we spelen al lachend “sockgaze” of “zweefwave”. Omdat we een soort van “lieve” en toegankelijke shoegazeband willen zijn. En ook omdat we tegenwoordig allemaal op onze sokken spelen tijdens een concert of optreden (lacht). Maar los daarvan word ik zelf heel hard beïnvloed door Slowdive en DIIV waardoor er denk ik wel ook een aantal elementen terug te vinden zijn in onze songs.
Shoegazers zijn vaak dromers. Ben jij dat ook?
Lukja: Dromen is heel belangrijk. Ik ben zelf best realistisch ingesteld, maar stiekem schuilt er toch ook wel een dromer in mij. Al zie je dat aan de buitenkant misschien niet direct. Ik zoek ook heel hard in mijn muziek een soort van gevoel op waar je je kan mee laten onderdompelen, verliezen of bij wegdromen. Een soort van badje waar je je kan laten in wegdrijven en eventjes alles vergeten. Nu begin ik volgens mij inderdaad wel best als een shoegazer te klinken.
Ik neem aan dat de volgende logische stap een ep is en kun je daar iets meer over kwijt?
Lukja: Er zijn plannen voor een ep! We zitten binnenkort samen met een producer om eens te bespreken hoe we dat gaan aanpakken en wat de mogelijkheden zijn. Ik zelf kijk er in ieder geval heel hard naar uit. Zeker na de release van Radiosilence heb ik nog meer het gevoel dat ik de nummers wil delen met de wereld. Maar die ep zou dus pas voor ten vroegste in het najaar 2025 zijn.
Bands die willen gehoord worden moeten vaak optreden. Akkoord hiermee?
Lukja: Toch wel ja. Al zijn er natuurlijk altijd uitzonderingen. Veel live spelen is niet alleen heel leuk, maar zorgt ook ervoor dat je een beetje naamsbekendheid kan opbouwen. Jammer genoeg is het niet altijd even makkelijk om aan speelkansen te raken. Zeker niet als beginnende band.
Iedereen heeft zijn dromen, maar wat is de jouwe als we het over Lukja hebben?
Lukja: Veel spelen! Op lange termijn een echt album uitbrengen en natuurlijk ook op de typische festivals en clubs staan. Denk AB, Rock Werchter, enzovoort. We zijn afgelopen zomer ook naar Londen geweest om daar 2 shows te spelen en daar heb ik mij ook echt rot geamuseerd. Dus graag meer van dat!
Wat is je favoriete plaat en waarom?
Lukja: Moeilijke vraag. Er zijn een heleboel platen die ik veel geluisterd heb doorheen verschillende periodes in mijn leven. Als ik dan toch eentje moet kiezen die nooit teleurstelt, dan ga ik voor High Violet van The National. Een album dat ideaal is om te luisteren terwijl je s avonds in het donker naar huis rijdt. Het nerveuze en rauwe dat heel de plaat onder je huid zit te kruipen om dan bij het laatste nummer helemaal op te lossen en open te gaan pakt mij elke keer weer. Zeker een aanrader!
Met wie zou je het niet erg vinden om samen 8 uur mee in een lift te zitten en wat zou je dan doen?
Lukja: Och, 8 uur is lang! Ik heb lang getwijfeld over een chefkok (dan kunnen we over eten praten) en Robert Smith. Ik ga uiteindelijk toch voor de laatste kiezen. Dan kunnen we een beetje praten over muziek en misschien wat liedjes zingen. Oh ja, en over hoe je zo een kapsel krijgt (lacht).
