Straight out of Maasmechelen! Lo-lee-ta, drie jonge muzikanten die onlangs een ep hebben uitgebracht met daarop 5 songs die ergens tussen de weemoedige dreampop van Balthazar en de trippy vibes van Massive Attack zitten. Op zaterdag 27 juni spelen ze een thuismatch op Zwart Goud. Wij hadden een stevige babbel met het trio.
Laten we het eerst over de naam lo-lee-ta hebben, we weten allemaal waar het over gaat, maar leg ook maar eens uit waarom.
Toen we een naam voor de band zochten, zochten we iets wat speciaal klonk, liefst ook niet gewoon iets dat alleen in het Engels klinkt en iets dat het gevoel van onze muziek goed weergeeft. En toen kwam Benji bij het idee om de band lolita te noemen, maar dan geschreven op de manier waarop Nabokov het in het begin van zijn boek schrijft namelijk lo-lee-ta. Dat boek opent met een prachtig stukje tekst waar we sowieso al grote fan van waren. Die naam vonden we een mysterieus gevoel weergeven. Het fenomeen Lolita wordt natuurlijk vaak met lust en femme fatale geassocieerd, iets wat ook vaak in onze teksten te horen is.
Met een naam als lo-lee-ta heb je onmiddellijk de aandacht, maar dat doen jullie ook met de muziek. Gelukkig maar. Uniek in Vlaanderen?
Uniek misschien niet, maar we zijn wel op zoek gegaan naar een apart, eigen geluid. We hebben vrij lang gezocht naar een geluid dat eigen klonk. Eens we die sound hadden kwamen de nummers ook veel natuurlijker. Als je ons zou vragen met welke bands onze sound te vergelijken is, vinden we dat ook heel moeilijk om op te antwoorden. Als buitenstaander is dat misschien makkelijker.
Niet zo lang geleden brachten jullie een eerste ep uit. Hoe moeilijk of gemakkelijk was dat, en hoe waren de reactie daarop?
Het opnemen van de ep verliep vrij vlot. We trokken hiervoor naar Flobo-studio. Een kleine studio, maar wel eentje die ons heel goed kon bijstaan in het proces en de tijd en ons ruimte gaf om de nummers opgenomen te krijgen hoe we ze in ons hoofd hadden. Het was vooral al het werk rondom het uitbrengen van een ep wat moeilijker was voor ons: nummers op Spotify krijgen, cd’s laten drukken, een releaseshow organiseren,… Omdat we hier zelf niet veel ervaring mee hadden, hebben we sinds daneen manager. Over het algemeen waren de reacties op die ep heel positief. We maken natuurlijk geen muziek waarin iedereen zich kan vinden, dat is ons doel ook niet. Kritiek krijgen kan ook leerzaam zijn. We zijn een vrij jonge band en groeien snel in ons kunnen. Natuurlijk zijn er ook nu al dingen op de ep die we misschien anders hadden gedaan moesten we opnieuw beginnen.
Maasmechelen. Ik zeg het niet zo maar, maar ergens lijkt het erop dat de beste Belgische muziek uit Limburg komt. Ervaren jullie dat ook zo?
We hebben ook wel gemerkt dat er heel veel goeie muziek uit Limburg komt de laatste tijd. Misschien komt dat ook omdat we nu zelf ook meer in de ‘scene’ zitten, maar toch valt het op. Bands als El Yunque en Wispering sons, waar we fan van zijn komen bijvoorbeeld uit Limburg, maar ook in onze persoonlijke omgeving kennen we veel mensen die een naam voor zichzelf zijn aan het maken in de muziek. Toch opvallend voor zo een klein buurtje als Maasmechelen en omgeving. In Limburg zijn er ook gewoon jonge mensen die mooie projecten opzetten voor de Limburgse scene. Ondanks dat alles blijven de speelkansen voor jonge bands in Limburg toch echt magertjes, maar als het positief verder gaat verandert dat misschien. Wie weet.
Ik had het wel over Limburg, toch hoor ik in lo-lee-ta een zeer internationale sound. Klopt dat en zijn er hier ambities voor?
Bedankt voor het compliment! Dat is natuurlijk moeilijk om te zeggen over je eigen muziek. Het is niet dat we echt op zoek zijn gegaan naar een internationale sound. Maar als we inderdaad internationaal klinken is dat heel mooi meegenomen. We werken hard om telkens een stapje verder te geraken en mooie kansen te kunnen verzilveren. We staan niet te veel stil bij hoe ver we zouden kunnen geraken, we genieten van iedere kans die we krijgen en hopen zoals iedere band natuurlijk dat onze muziek op zoveel mogelijk plaatsen wordt opgevangen.
De muziek straalt een zekere tristesse uit, en dan heb ik het niet meteen over het trieste lot van dat hondje dat naar de maan werd geschoten. Hoe belangrijk is de weltschmerz en melancholie voor jullie?
Superbelangrijk. Onze hele ep gaat eigenlijk over het lijden onder ongezonde relaties en de gevoelens die hiermee gepaard gaan. Het vormt een soort rode draad doorheen de nummers. Now Noa gaat bijvoorbeeld over hoe iemand vraagt aan haar geliefde om haar te vermoorden in plaats van te verlaten. De vier eerste nummers van onze ep staan in contrast met het laatste nummer Carmine waarin iemand leert om vrede te nemen met het feit dat de realiteit niet altijd volmaakt is of overeenkomt met je verlangens. Tot nu toe is het ons ook nog niet gelukt om een opgewekt nummer te maken. Het voelt heel kunstmatig aan om over blije dingen te gaan schrijven. Misschien omdat we zelf ook veel meer naar melancholische muziek luisteren.
Naast dat hoor ik ook zeer gevoel voor detail. Violet kon bijna een song van Massive Attack zijn. Zien jullie jezelf als perfectionisten?
Allereerst bedankt voor de flatterende vergelijking! We zijn in zeker zin wel perfectionisten, dat is in muziek ook zeker nodig. Zeker als je muziek opneemt waar elk detail een verschil kan maken. Onze liveshow proberen we ook telkens te veranderen en te verbeteren. Ook omdat we er niet van houden om onszelf telkens opnieuw te herhalen. Door perfectionistisch te zijn en kritiek serieus te nemen ga je jezelf ook sneller verbeteren denken we.
Lo-lee-ta is een trio. Hoe gaat dat precies in zijn werk als jullie songs schrijven. Algemene democratie of zijn er toch regels?
Er zijn 2 verschillende manieren waarop een song bij ons tot stand komt. Ofwel schrijft Benji een nummer dat al voor een groot deel af is inclusief dingen als tekst, drums en wat andere dingen. De rest pikt dan in op wat Benji heeft geschreven en voegt wat dingen toe aan de partijen en werkt het verder uit. Een andere manier is dat het eerste idee voort komt uit een jam, de muziek wordt dan echt als een groep geschreven. Daarna gaat Benji pas met de teksten aan het werk. Het proces hangt dus erg van het nummer af. Over het algemeen delen we wel altijd hetzelfde idee over waar een nummer naar heen moet dus daar zijn nog geen onenigheden over ontstaan.
Hoe zit het op het podium?
Op het podium doet iedereen zijn eigen ding. Marie-Laure doet zang en toetsen, Benji doet zang, gitaar en bedient de drumcomputer en Michiel speelt bas. Het kan soms dat Benji een synthesizer speelt en Marie-Laure eens de drumcomputer bedient maar daar is het veel meer rigide, iedereen zijn ding, in tegenstelling tot bij het maken van de nummers.
Wat is het grootste rock ’n roll momentje dat je ooit in je leven hebt gehad?
Haha. We zijn een vrij jonge band dus echte rock ’n roll momenten hebben we nog niet meegemaakt. Als we eentje moeten kiezen dan is het misschien wel de keer dat we het typische the-show-must-go-on-gevoel hadden. Een paar dagen voor onze releaseshow kregen Marie-Laure en Benji heel zware keelontsteking. De dokter heeft ons toen een soort Mariah-Carey-moet-vanavond-zingen-middel gegeven. Marie-Laure heeft toen tot kort voor het optreden in haar bed gelegen en daarna toch nog de show kunnen doen. Een heel stressvolle dag dus, hoewel het niet perse een rock ’n roll-moment is.
Wat betekent muziek in je leven, en is er eigenlijk iets anders?
Muziek betekent heel veel voor ons. Het is onze uitlaatklep en passie. Een manier ook om even aan het dagelijkse leven te ontsnappen en echt te doen wat we zelf willen. Daarnaast zijn we alle drie natuurlijk ook nog heel druk bezig met onze studies. Michiel studeert industrieel ingenieur, Marie-Laure filosofie en Benji psychologie. Die studies nemen ook veel van onze tijd op. Soms kunnen we dan ook minder tijd in muziek steken dan we zouden willen.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Het mooiste is een nummer afwerken en er heel trots op zijn en ook het optreden zelf dat heel veel voldoening kan geven. Uiteindelijk voelt het alsof je muziek niet echt bestaat als je het niet tot bij mensen kan brengen. Het minst mooie is misschien dat je veel van dingen moet weten die weinig met muziek zelf te maken hebben om ergens te geraken of toch mensen moeten kennen die je hiermee kunnen helpen. Je bent dan allemaal dingen aan het opzoeken rond management zaken enz. terwijl je liever die tijd in je muziek zou steken. Soms kan een optreden waar je voor een appel en ei staat en geen mens komt kijken of iedereen alleen maar zit te praten ook erg demotiverend werken. Gelukkig kunnen we hier goed mee omgaan en proberen we er altijd het beste van te maken. Het is tenslotte onze taak om de weinige mensen toch te overtuigen.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Benji: Misschien een klassieke keuze, maar voor mij blijft dat Abbey Road van The Beatles. Ik ben sowieso supergrote fan van The Beatles en ze hebben veel voor mij betekend als muzikant en persoon, maar die plaat heeft gewoon alles. Ieder nummer is nog beter dan de andere. McCartney toont op die plaat trouwens ook opnieuw wat een zwaar onderschatte bassist hij is. En dan heb ik het nog niet gehad over de medley op de B-kant die al een meesterwerk op zichzelf is.
Marie-Laure: Opnieuw niet zo’n origineel antwoord, maar dan kies ik Rumours van Fleetwood Mac. Ik heb niet direct een pasklaar antwoord op de waarom-vraag. Het is meer een gevoel, denk ik. Het is moeilijk om één plaat naar voren te schuiven. Verschillende platen hebben om verschillende redenen invloed gehad op mij als persoon.
Michiel: Mijn meest beluisterde platen zijn die van Steak Number Eight. Als ik specifiek een plaat van hun moet kiezen dan ga ik voor All Is Chaos. De oorsprong van mijn muzikale interesse ligt ook bij hardere genres. Die invloed hoor je ook soms terug in mijn baslijnen.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift te zitten en waarom?
Benji: Dan kies ik toch liever iemand die ik goed ken. Met de bandleden zou ik het niet heel erg vinden denk ik. Met een bekende artiest kan je ook snel uitgepraat zijn of kan een complete asshole blijken.
Marie-Laure: Ik denk niet dat ik uberhaupt met iemand in die lift zou willen zitten. Als ik dan toch iemand zou moeten kiezen dan ofwel mijn vriend ofwel iemand als Simone de Beauvoir.
Michiel: Ik zou wel graag eens praten dan met Simon Casier bassist van o.a. Balthazar. Mede omdat hij een zeer interessante sound heeft en ik mij graag verdiep in het verkrijgen van specifieke timbres in basgeluid. Zijn sound is heel herkenbaar.
Het laatste woord laten we aan jullie…
Bedankt voor de toffe vragen en blijf ons volgen zou ik zeggen want we hebben nog leuke dingen gepland staan. En aan alle lezers: luister naar onze ep!
