Op 9 september staan we met Luminous Dash voor de eerste keer in de gerenommeerde Missy Sippy in Gent. We krijgen nu al kippenvel als we eraan denken hoeveel fantastische artiesten daar ooit stonden. We wilden de spits afbijten met twee vrouwen die een link hebben met Gent: Galine en It Was A Storm. Deze laatste band is opgebouwd rond Emma Storm. Binnenkort verschijnt het debuut Quest dat geproducet werd door Pieterjan Coppejans. Jawel! We hadden een babbel met de sympathieke Emma.
Je heet Emma Storme en dus was de naam It Was A Storm vrij logisch. Maar hoe ben je er in feite op gekomen.
Emma: De naam is eigenlijk vrij toevallig ontstaan en gaat al lange tijd mee. Een tiental jaar geleden was ik gebeten door fotografie en maakte ik een publiek Instagram-account om foto’s op te posten, met de naam ‘it was a storm’. Geleidelijk aan begon muziek een grotere plaats in te nemen in mijn leven en was het eventjes een hybride pagina. Toen ik effectief publiekelijk begon op te treden, besloot ik dan maar dat ook als naam te nemen voor mijn muziekproject. En zo geschiedde. Ik heb een tweetal jaar geleden nog lang nagedacht om de naam te veranderen: het is eigenlijk een beetje een rare zin, die niet volledig klopt… Maar na dat lange nadenken besloot ik dat dit voor mij wel klopte: ik ben ook wel gewoon een klein beetje raar, en da’s oké (lacht).
It Was A Storm is niet alleen Emma Storme. Het is ook een band. Wie doet wat en is het songproces een zaak van de hele groep of eis jij hier toch het dictatorstafje op?
Wel, ik was al een tijdje bezig als soloartiest vooraleer ik startte met de band. Er waren dus al een heleboel nummers om mee aan de slag te gaan. De structuur, melodie, akkoordenschema’s en zo waren er dus – alhoewel ik niet durf te zeggen dat ik echt van structuur kan spreken in mijn nummers, daarover later meer.
Ik heb dan een soort van ‘deal’ met de bandleden dat zij vervolgens hun ding mogen doen met de nummers. Op die manier kunnen zij toch creatief aan de slag binnen een bestaande ‘structuur’. Maar dus: we moeten er soms mee lachen dat de nummers niet al te gestructureerd zijn. Vaak wist ik niet wat refrein of strofe of bridge was, dus werkte ik maar met kleurencodes; een andere vorm van structuur (schaterlach).
Dit is tekenend voor hoe intuïtief de nummers zijn geschreven, en daar zat denk ik ook een deel van de aantrekkingskracht voor de bandleden in om met mij in zee te gaan: niet het schoolse, maar het speelse. Tijdens de opnamen hebben we natuurlijk wel wat structuur moeten vastleggen. Als het album uit is, hoop ik wat nieuwe nummers te gaan schrijven. Ik kan nu nog niet zeggen of dit op dezelfde manier zal verlopen, want al jammend met de hele band tot iets komen, lijkt me ook wel tof.
Door je stem timbre zullen mensen je wel al meer dan eens met Sylvie Kreusch hebben vergeleken. Ben je dat ondertussen niet een beetje beu of kan je er mee leven?
Ik kan hier zeker mee leven. Ik ben zelf grote fan van Sylvie. Mijn stem is doorheen de jaren veel veranderd. Ik heb dat niet bewust gedaan, maar vermoedelijk word ik onbewust wel beïnvloed door de muziek waar ik naar luister. Vaak spreken speelse, zachte stemmen met karakter me aan. Ik luister niet echt naar heel luid uithalende popmuziek – als ik dat zo mag stellen. Dus die ‘krachtigheid’, die sommigen misschien missen in mijn muziek, zal je daarom ook niet terugvinden, want ik resoneer er zelf niet mee.
It Was A Storm is al een tijdje bezig, maar nu is er een hele lp. Je had blijkbaar veel inspiratie en veel songs?
Dat klopt. De nummers zijn een bloemlezing van alles dat ik schreef sinds covid dat het beluisteren waard leek. Ik ben een zoekend persoon, en dat thema kan je dan ook als rode draad terugvinden over de gehele plaat. Het is een eindeloze bron van inspiratie.
Ik kan er nog steeds niet aan uit hoe ik je muzikaal moet omschrijven. Is dreampop een compromis?
Ik kan de muziek zelf ook nog steeds niet goed omschrijven, dus het lijkt me zeker een goed compromis. Want indiepop is niet iets dat iedereen verstaat. Soms leg ik het uit als: pop (omdat het toegankelijk is), maar dan minder commercieel, eerder dromerig en melancholisch. Dus dan lijkt dreampop deze lading wel te dekken?
Is Emma Storme een dromer?
100%. Ik heb enorm veel dromen. Dat is niet altijd gemakkelijk, want dan moet ik veel keuzes maken: aan welke dromen geef ik voorrang? Of blijft alles gewoon nog voorlopig een droom en zie ik wel wat op mijn pad komt? Door de veelheid aan dromen, heb ik continu het gevoel dat ik enorm veel vrijheid nodig heb, in de hoop enkele van die dromen te kunnen realiseren. Maar het opleggen van zo’n vrijheid, werkt ook heel paradoxaal en brengt veel onzekerheid met zich mee en kan zelfs verlammend werken. En dan zou ik niets liever willen dan ontsnappen. Maar dat escapisme komt ook terug in mijn dromen. Dus zo is de cirkel misschien wel rond?
Je plaat is geproducet door Pieterjan Coppejans. Een grote mijnheer, heeft hij het geluid beïnvloedt denk je?
Ik denk van wel, in de positieve zin uiteraard. We merkten dat we elk optreden verder groeiden, maar het grootste verschil zat toch tussen de optredens voor en na de opnames. Dan hebben we een grote sprong vooruit gemaakt. Maar sowieso overlapt mijn muzieksmaak quasi helemaal met die van PJ, dus er zijn zeker geen dingen veranderd waar ik niet achter sta. Pieterjan heeft een fantastisch oor, dus ik wist: als ik bij hem ga opnemen, dan zal ik op mijn beide oren kunnen slapen.
Als je met zo’n man in zee gaat, heb je ambities. Welke zijn ze, Emma?
Goede vraag. Ik weet het zelf soms niet meer. De muziekwereld is geen gemakkelijke wereld. Tijdens de opnames, die zo fantastisch leuk waren, was ik ervan overtuigd dat ik mijn hele leven wilde wijden aan mijn muziekcarrière. Maar toen ik hier in april voltijds mee bezig probeerde te zijn, merkte ik dat ik er niet echt gelukkig van werd.
Zingeving is iets belangrijks, en als die begint af te hangen van externe validatie, wel, dan wordt het lastig. Momenteel doe ik het halftijds, en combineer ik het met een tijdelijke job als huisarts. Maar ook in dat andere professionele luik heb ik mijn draai nog niet gevonden. Nu gebeurt er van alles tegelijk, maar vanaf november is alles nog één groot vraagteken. Soit, dat terzijde. Toen ooit iemand me de vraag stelde: “Wanneer is jouw muziekcarrière geslaagd?” antwoordde ik: “Als we op Radio 1 airplay krijgen.” Dat is intussen gebeurd, maar het smaakt natuurlijk ook naar meer, dus bij deze een oproep aan de radio: als jullie nog wat nummers van de plaat willen draaien, maken jullie mij daar heel erg blij mee. (lacht)
Binnenkort sta je samen met Galine op het podium van de Missy Sippy voor Luminous Dash. Waarom moeten mensen komen kijken?
Vele redenen! Eerst en vooral vind ik het belangrijk om de Belgische muziekscène, die zo veel te bieden heeft, te ondersteunen. Dus daarvoor alleen al is afzakken naar eender welk caféconcert altijd een goed idee. Daarnaast is het mijn laatste optreden vooraleer de plaat officieel verschijnt. Ik zal ook solo spelen, wat ik niet zo vaak meer doe, dus de nummers zitten in een ander jasje dan hoe ze op de plaat verschijnen. Galine haar muziek is ook echt de moeite, dus nog een reden. Ook de Missy Sippy is een hele fijne plek, één van mijn lievelingscafés. En tot slot: Luminous Dash doet fantastisch werk, dus het is altijd de moeite om naar één van hun concerten af te zakken.
Wat is het mooiste aan muziek?
Dat is een moeilijke vraag… Er is zoveel moois. Muziek kan je naar een andere wereld brengen, wegvoeren. Daar zit een hele grote kracht in. Muziek is ook helend. Dat past bij mijn eerste antwoord. Hoe mooi is het gevoel om na een mindere dag op een concert meegevoerd te worden en geheeld te worden, in verbinding met anderen, met als resultaat het gevoel van zaligheid: “De dag is toch goed”? Dat is ook één van de grootste complimenten om te mogen krijgen als artiest wanneer je live speelt.
IT WAS A STORM: Facebook – Instagram – Spotify
MISSY SIPPY: Website – Facebook
