Kiss My Jazz, I H8 Camera en Lionell Horrowitz & His Combo het zijn allemaal bands waar Heyme Langbroek in de jaren negentig en nillies een actieve bijdrage aan leverde. Na een muzikale pauze van een klein decennium is de multi-instrumentalist met Nederlandse roots weer helemaal terug van weggeweest.
Op 15 juli brengt Jezus Factory Records: Moving On, de vierde solo-release van Heyme, uit. Naar aanleiding van deze release besloten wij eens polshoogte te nemen bij de gewezen Kiss-My-Jazzer. Momenteel werkt en woont Heyme in Praag. Wij hebben dan ook met hem afgesproken op het wereldwijde web voor een videogesprek om antwoord te krijgen op onze prangende vragen.
We wensen je alvast veel lees- en luisterplezier bij deze terechte inblik in de wereld van Heyme Langbroek.
Hallo Heyme, hoe gaat het met jou?
Uhm, redelijk goed. Ik heb net mijn tweede vaccinatie gehad. Dus, dat is eigenlijk wel positief dat we stilaan terug naar een vorm van normaliteit gaan en terug onder de mensen kunnen komen.
Ik moet zeggen dat ik, tot mijn grote verbazing, wel wat angst had om terug onder de mensen te komen. Ik ben eigenlijk nogal sociaal en menslievend maar als alles éénmaal terug openging en er in één keer opnieuw veel mensen kwamen dan vond ik het toch wat moeilijk. Het was allemaal wat overweldigend moet ik zeggen. Daar ben ik momenteel allemaal al wel weer wat overheen, gelukkig. Ik heb ondertussen alweer drie optredens gehad en er staan er weer een aantal in het vooruitzicht dus eigenlijk gaat het best goed met mij.
Het is misschien een cliché vraag maar we gaan ze toch stellen. Hoe heb jij het afgelopen anderhalf jaar ingevuld?
Eigenlijk nogal vlotjes hoor. Ik werk ook nog in de IT overdag en werkte sowieso al van thuis uit. Tijdens de eerste lockdown vlogen de maanden voorbij voor mij maar tijdens de tweede lockdown had ik het toch wel wat moeilijker en vond ik het toch wel wat lang duren. Nu heb ik echter wel opnieuw hoop dat het allemaal goed gaat komen. In het eerste half jaar had ik ook geen inspiratie voor wat dan ook. Je denkt in eerste instantie van goh eindelijk kunnen we eens wat dingen gaan doen. Ik dacht eens rustig wat dingen op te nemen, maar had dus nul inspiratie. Tot in één keer ergens in november alles in een stroomversnelling kwam. Het ene na het andere nummer kwam er ineens uit. Dat was wel iets raars.
Nu, om even een throwback te doen, Kiss My Jazz, I H8 Camera en Lionell Horrowitz. In de jaren negentig was je kind aan huis bij Heaven Hotel als we je discografie mogen geloven. Hoe ben je precies in dat circuit gerold?
Phoe, eigenlijk ja, Rudy leren kennen. Wanneer was het 92, 93 ofzo. Vervolgens zijn we dan aan het jammen gegaan in zijn kelder en dat was heel gezellig. Eerst was ik ook straatmuzikant in Antwerpen dus dan kende je eigenlijk iedereen wel van de Muziekdoos. Daar kwam eigenlijk iedereen samen. Rudy zijn projecten stonden mij wel heel erg aan dus dan zijn we eens gaan jammen op gitaar maar daar kwam op dat moment niet zoveel uit. Toen herinnerde ik mij dat ik ergens ook nog wel een trompet had. Toen ik dat probeerde was er meteen een klik. Waanzinnig was dat! En dat heeft zich gewoon voortgezet toen Kiss My Jazz zich vormde als een soort van improvisatiekliek. Ik ben daar toen deel van gaan uitmaken. Ja dat ging allemaal een beetje vanzelf eigenlijk. We hadden niet echt een plan. Het was heel altijd gezellig en dat is het ook steeds gebleven, ook nu nog. Nog steeds beschouw ik Rudy als één van mijn beste vrienden in België, een fijn mens, super getalenteerd. Ik heb daar ook veel van geleerd. Hij blijft een grote inspiratiebron voor mij.
Bij Kiss My Jazz en nog meer bij I H8 Camera was improvisatie een belangrijke factor. Mauro zei eens in een interview dat improvisatie een behoorlijk “streng” genre is en dat het niet iedereen gegeven is om daar vlot mee weg te kunnen. Was het voor jou makkelijk om structuur los te laten en als muzikant uit jouw comfortzone te komen?
Op de gitaar was het moeilijk maar met de toeters absoluut niet. Ondertussen heeft zich dat met gitaar ook ingehaald trouwens. Dat was een natuurlijk iets eigenlijk. Ik heb dat nog steeds. Ik improviseer super graag. Ik heb daarvoor nu zelf ook een loop station gekocht zodat ik met mezelf kan improviseren, dus dat is wel erg prettig. Ik heb daar totaal geen moeite mee en ik denk dat dat ook één van mijn grote krachten is. Het is een kwestie van luisteren naar een ander; ruimte laten en zien waar het uitkomt. Op een gegeven ogenblik zijn er een paar dingen afgesproken om toch wat structuur in het geheel te brengen te brengen. Ten eerste spraken we af dat altijd één iemand zou beginnen en de toon moest zetten. En ook, als het een beetje saai dreigde te worden dan werden er gewoon gebaren afgesproken van jongens hier kappen we het af, een aantal mensen gaan door en daar bouwen jullie daarrond terug iets op. Een erg fijne manier van werken.
Trompet speel je al een pak langer dan gitaar, maakte dat het voor jou makkelijker om structuur los te laten en vrij te improviseren.
Euh, ik denk dat wel eigenlijk. Dat was iets heel instinctiefs. Destijds had ik eigenlijk die trompet al een paar jaar niet aangeraakt. Ik had er wel een degelijke scholing van gehad indertijd maar door het instrument enkele jaren niet meer te hebben aangeraakt, voelde ik dat ik ook niet meer vastzat aan typische structuren en conventies. Dus dat was van ja ik ga eens proberen of er nog wat uitkomt en dat lukte.
In hoeverre is die improvisatie-factor nog van tel op jouw huidige platen. Is bij jouw soloplaten alles netjes uitgeschreven of is het toch nog steeds improvisatie die de overhand heeft?
Helemaal eigenlijk. Mijn eerste plaat die heb ik op zondagen opgenomen. Dat was echt op zondagmorgen zonder idee de kamer binnenstappen en zondagavond dan had ik gewoon een volledig nummer, zonder er verder bij na te denken. Er zijn er twee of drie waar ik later nog een beetje aan verder gewerkt heb. Het is nog steeds eigenlijk een beetje mijn manier van werken. Ik stap zonder veel ideeën mijn kamer binnen; ik begin wat te prutsen. En ja, er komt meestal wel iets leuks uit en dan brei je daar een paar lagen overheen en dan schrijf ik daar wat tekst bij hier en daar.
Nu voor het laatste album heeft dat wel iets meer voeten in de aarde gehad. Daar had ik eigenlijk een basisidee waar ik later op doorwerkte en achteraf teksten bij schreef. Er is er één nummer Another Day Gone, daar heb ik eerst de tekst voor geschreven. Toen ik op een zondagavond ergens in de tuin wat aan het spelen was, kwam daar plotseling iets uit dat bij de tekst paste en zo ging dat dan eigenlijk. Maar bijvoorbeeld de instrumental die ik in maart heb uitgebracht Escape Velocity. Daar heb ik elke dag een voor nummer opgenomen, dus die is eigenlijk op twee weken volledig ontstaan. Dat kwam eruit stromen op één of andere manier en ik heb geen idee waarom. Het is ook gestopt na die twee weken. Toen kwam er niks nieuws of vernieuwends meer uit.
Als we jouw discografie uitpluizen, zien we dat er een kleine tien jaar zat tussen jouw eerste soloalbum Noise From The Attic en jouw laatste gedocumenteerde bijdrage aan een album, namelijk Volume 2 van I H8 Camera. Heb je al die tijd muzikaal stilgezeten?
Hmm, ik ben naar Polen verhuisd op een gegeven ogenblik en moest constateren dat de muzikale dingen waar ik mezelf mee bezig hield en houd hier totaal niet aanslaan. Ik heb in Polen wat dingen zitten proberen. Zo heb ik ook een kunstgalerij geopend voor een paar jaar, wat dus ook niet goed liep. Ik heb effectief een paar jaar gewoon helemaal niet gespeeld. Ik had mijn gitaar nog en heb dat wel een beetje bijgehouden. Ik speel heel veel covertjes en dat soort dingen maar eigenlijk voornamelijk voor mezelf. En voor de rest kwam er niet echt iets uit tot het op een bepaald moment psychisch zo slecht met me ging dat ik mezelf voor had genomen om Noise From The Attic op te nemen. Dat was eigenlijk een soort vlucht voor mij. Zo van jongens, ik sluit me even op in mijn kamer want er moet iets uit. Het is op dat moment dat ik dan ook mijn liefde voor muziek terugvond. Dat heeft dan ook meteen mijn psychische toestand een stuk verbeterd.
Je zei dat ze jouw werk in Polen niet zo weten te appreciëren. Wat maakt denk je dat het in Polen moeilijker is om dergelijke muziek aan de man te brengen? Is improvisatie daar een moeilijk genre.
Goh, ja het is daar wel een moeilijk genre. Maar het is eigenlijk heel vreemd. In Polen heb je heel vaste stramienen. Je hebt daar heel goede jazzbands. Er is heel goede klassieke muziek. Er is dan nog een stuk blues en progrock wat ook wel populair is. Maar een samenwerking tussen die mensen zoals in België en een beetje ook wel in Nederland, dat gebeurt daar gewoon niet. En dat was eigenlijk ook wel de kracht van de Belgische scene begin de jaren negentig. Alle genres speelden daar gewoon met elkaar. Die Anarchistische Abendunterhaltung kan ik daarin even aanhalen die zijn waanzinnig populair. En nu The Colorist Orchestra, dat zijn ook een aantal klassiek geschoolde muzikanten die gigantisch unieke dingen aan het doen zijn. En het zijn dat soort dingen die totaal niet aanslaan in Polen. Het is daar vooral heel traditioneel eigenlijk.
Met Noise From The Attic ben je opnieuw uit de startblokken geschoten. Wat heeft de opname van het album getriggerd? Je gaf eerder al aan dat het een soort van psychische noodzaak was.
Ja, absoluut ik had die plaat in eerste instantie gewoon opgenomen voor mezelf. Voor Escape Velocity geldt hetzelfde. Ik heb mij echter onbedoeld weer terug kunnen vinden in de muziek. Ik had eigenlijk pas door hoe hard ik de muziek miste als ik er eindelijk terug invloog. En toen Andrew van The Jezus Factory hoorde waar ik mee bezig was, gaf hij aan dat hij dat wel graag wou uitgeven en of ik dat zag zitten.
Naast de mooie muziek heb je ook nog eens prachtige artwork van Rudy Trouvé op de platenhoes prijken. Onze complimenten voor deze keuze! Hoe is dat precies gelopen?
In het begin was het zeker niet de bedoeling om iets van Rudy op de cover te zetten. Het is wel zeker iets wat ik zelf wou en ik ben ook erg vereerd dat één van zijn werken op de cover staat. Maar eerlijk gezegd, durfde ik het aanvankelijk gewoon niet te vragen omdat ik weet hoe druk hij het heeft en omdat ik weet dat hij moeilijk nee kan zeggen. Ik wilde dan ook niet van hem profiteren maar Andrew is dan blijven aandringen en dan heb ik toch voorzichtig bij Rudy gepolst of hij dat zag zitten. En hij zag het inderdaad zitten. Ik heb hem wat tekst doorgestuurd en verder heb ik hem niets gevraagd of meegegeven. Zo is het dus tot stand gekomen. Het origineel hangt hier aan de muur trouwens. Dat heb ik van Rudy gekregen zonder dat Rudy daar iets voor heeft willen ontvangen. Ja, waanzinnig blij mee. Ik wou ook wel echt iets speciaal doen met de cover omdat voor mij zowel de muziek als de cover elkaar moeten complementeren en eigenlijk voor een soort totaalervaring zorgen. Dus ik was en ben nog steeds superblij en dankbaar daarvoor. En dat heeft zich ook doorgezet voor mijn nieuwste plaat Moving On. Hier in Praag is er een meisje dat altijd een beetje zit te tekenen en te schetsen op een plaats waar er zondag altijd jams zijn. Ik heb haar gevraagd of zij het zag zitten om iets te maken voor de nieuwe plaat Moving On omdat haar stijl mij wel erg beviel. En ook met dit resultaat ben ik opnieuw erg blij.
Na Noise From The Attic heb je ook nog Reverberations From Prague uitgebracht waarbij je gevraagd werd om muziek te voorzien bij het theaterstuk #hypocrisy van Imogen Stirling. We hebben op het wereldwijde web gelezen dat je gevraagd werd om de vaste muzikant van dienst te vervangen omdat die verhinderd was. Hoe heb je dit project ervaren?
Hmm, dat was een week op zes op voorhand dat ze ergens iets postte. Ik had op dat moment al wat videostukjes van haar gezien maar dat was het zowat. Ze zochten iemand die op akoestische gitaar voor begeleiding kon zorgen. Eigenlijk was dat iets redelijk nieuw voor mij. Ik moest met mijn akoestische gitaar eigenlijk wat inspelen op haar spoken word. Ze had daar wel wat voorbeelden bij maar ik mocht eigenlijk helemaal mijn eigen ding doen, zolang het maar paste. Ik had dan ook vrij snel het idee dat dat wel precies iets voor mij leek. Het enige enge was dat het, zoals gezegd, akoestische gitaar was. Ik speelde wel heel veel gitaar maar om daarop te improviseren was een beetje eng. In ieder geval, ze heeft mij dan het script doorgestuurd met wat aantekeningen van hier moet het wat rustiger; hier moet het totaal stil en hier mag het wat naar boven. Ik ben dan vervolgens wat aan het knutselen gegaan. Ik heb dan wat stukjes doorgestuurd met de vraag of ze het goed vond. Dat waren dan allemaal dingen die ik zelf gemaakt had en ze vond het meteen hartstikke goed.
Ik had haar trouwens ook niet ontmoet tot op de dag van de eerste voorstelling. Op die dag is ze van Schotland naar Praag afgereisd. Dan hebben we ’s middags één keertje het stuk doorgespeeld en dat was het eigenlijk. Hoewel ik er toch wat zenuwen voor had, zijn het uiteindelijk vier uitstekende dagen geweest. En dan had ik na die vier dagen de muziek nog zodanig in mijn hoofd dat ik zoiets had van: het zou spijtig zijn als dit zou blijven liggen. Dan heb ik vervolgens alles opgenomen wat ik al geschreven had en ben ik dat gaan uitbouwen. Vervolgens heb ik ook nog wat toeters eroverheen gezet om het geheel wat op te vullen.
Ook op je recentste album Escape Velocity ga je opnieuw een andere toer op. Een thema-album rond alles wat intergalactisch is. Heb jij een voorliefde voor sci-fi?
Ah ja, absoluut. Blade-runner is één van mijn favoriete old time films. De eerste is nogal een cultfilm. Fantastisch, lekker donker. Ik verslind ook boeken waarvan heel veel sci-fi. Maar het zijn vooral de soundtracks van de films die me echt aanspreken. Daarnaast heb ik ook altijd graag naar de sterren gekeken en volg ik SpaceX op de voet. Ik heb echt wel een voorliefde voor het thema.
Jouw soloalbums zijn echt een ode aan DIY. Je speelt steeds alles zelf in en opnemen doe je ook zelf. Is het een bewuste keuze om geen andere muzikanten bij jouw albums te betrekken?
Nee, het is niet bewust. Ik sta absoluut open voor samenwerkingen. In Polen was die mogelijkheid er echter niet omdat ik niemand kon vinden met dezelfde muzikale mindset maar hier in Praag is het wel mogelijk. Ik had het idee opgevat om een tiental mensen te zoeken en daar dan samen een nummer mee te schrijven om vervolgens een album uit te brengen met die tien verschillende samenwerkingen. Door de pandemie heb ik dat idee helaas nog niet kunnen uitvoeren. Aan de andere kant schrijf ik ook om mezelf een beetje psychisch gezond te houden. Ik ben sowieso aan het creëren of ik nu met mensen kan samenwerken of niet. Maar het is absoluut geen bewuste keuze om alleen te werken. Ik zou erg graag optredens doen met een band in plaats van alleen. Met die loopstation werkt het allemaal wel en het is ook erg leuk maar op een bepaald moment wordt het allemaal ook wel een beetje karaoke. Je zit gewoon heel erg vast aan de loops.
Al jouw releases zijn tot stand gekomen in samenwerking met Jezus Factory Records. Kan je iets meer vertellen over de samenwerking met Andrew?
Ik ken Andrew al heel lang, vanaf het begin van Jezus Factory Records. Een heel fijn mens. Die is altijd goed bezig geweest, vind ik met wat de Heaven Hotel crew deed. Het zijn allemaal hartstikke lieve mensen bij Heaven Hotel maar ze houden zich eigenlijk niet zo bezig met promotie. Ze willen gewoon dingen uitbrengen.
Ik deed de website van Heaven Hotel al en dan had ik Andrew aangeboden om voor hem ook een gelijkaardige website op te zetten zodat hij dingen kon verkopen. Andrew is super enthousiast en legt dan ook zijn hart en ziel in de promotie van platen. Ik heb vanaf het begin zijn website gedaan en per mail steeds contact met hem gehouden. Toen ik dan de eerste keer wat tracks had opgenomen, was hij degene die me overtuigde om de muziek ook effectief uit te brengen.
Jouw nieuwste album Moving On mogen we op 15 juli verwachten via Jezus Factory Records. De eerste single Another Day Gone heeft in ieder geval die onmiskenbare Heyme-sound. Kan je iets vertellen over de thematiek van de plaat?
Ja zeker. Wacht ik neem de plaat er even bij. Het is tweeledig want de laatste nummers zijn geschreven tijdens de pandemie en dan ook beïnvloed daardoor. Het is ook wel een plaat om één en ander af te sluiten, waaronder de scheiding met mijn vrouw. Dat was voor mij nogal een pijnlijke periode. Het is eigenlijk wel echt een move-on ding. Er is een stuk van de plaat waarin ik die scheiding zeker wel verwerk en hoe pijnlijk dat soort dingen kunnen zijn. Er zit ook zeker een stuk eenzaamheid in omdat ik opnieuw moest ontdekken wie ik alweer was als persoon alleen. Een aantal dingen zijn dus geschreven voor de pandemie maar een aantal dingen hebben daar ook niets mee te maken. Sick And Tired is eigenlijk een beetje mijn pandemie nummer tot en met. Het gaat over het feit dat je eigenlijk ziek wordt van het feit dat heel wat mensen zich niets lijken aan te trekken van iets. It’s A Beautiful Day (To Kill A Nazi) is ontstaan als reactie op het feit dat mensen niet meer met elkaar lijken te kunnen spreken. Heel wat mensen beperken zich tot hun eigen mening en lijken geen toenadering meer te willen zoeken tot zij die iets anders denken. Ik sta erbij te kijken en mijn mond valt er een beetje van open omdat ik zelf niet zo ben. Ik ben opgevoed om steeds met mensen in conversatie te gaan.
Naast jouw soloalbums speel je ook nog bij Zandloopers waar je samen met gitarist Maarten Crefcoeur muren van geluid bouwt met behulp van de loopstation. Behoort een release van dit project tot de mogelijkheden?
Op het moment nog niet. Het probleem is eigenlijk dat wij altijd aan het improviseren zijn. Ik heb een aantal dingen opgenomen en daar moeten dan weer dingen overheen. We gebruiken ook de drumloops die op de Boss loopers zitten maar die klinken echt wel heel slecht. Dat is eigenlijk het begin van het probleem, dat we geen materiaal hebben. Ik heb nog steeds wel het idee om dingen op te nemen en dit dan naar elkaar door te sturen zodat we dan telkens beiden nieuwe lagen kunnen toevoegen. Tot nu toe is het er nog niet echt van gekomen. Maarten is ook superdruk bezig met nog andere dingen. Maar ik hoop dat het er in de toekomst nog wel van zal komen. Ik heb wel wat opnames online gezet op SoundCloud zodat mensen weten wat ze kunnen verwachten als we live spelen maar dat materiaal is absoluut nog niet voor publicatie vatbaar.
Zijn er nog dingen die op de plank liggen?
Nee, momenteel zijn er geen echt vaststaande plannen. Ik ben nu erg hard bezig met de nummers in te studeren en me voor te bereiden op liveoptredens. Het is belangrijk dat ik op het podium de nummers vlot opnieuw kan creëren met de loopstation dus daar werk ik hard aan. Ik ben ook enorm slecht in het onthouden van mijn eigen teksten dus dat is ook iets waar ik mee bezig ben. Het creatie-stuk ligt momenteel dus even stil maar dat komt wel terug. Zoals gezegd ben ik ook steeds op zoek naar samenwerkingen met andere muzikanten of dat nu van lange of korte duur is.
Wil je zelf graag nog iets toevoegen?
Euh, goh. Neen, op het ogenblik niet echt.
Alvast erg bedankt voor het interview, Heyme en nog veel succes!
HEYME: WEBSITE/FACEBOOK/BANDCAMP
HEAVEN HOTEL: WEBSITE/FACEBOOK/BANDCAMP
JEZUS FACTORY RECORDS: WEBSITE/FACEBOOK/BANDCAMP
INTERVIEW JEZUS FACTORY – RECENSIE ANOTHER DAY GONE – RECENSIE ESCAPE VELOCITY