Interview en foto’s : Hendrik Hindrex
Schilderij : Kloot Per W
Augustus 2021. We hebben in Tervuren een afspraak voor een interview met Kloot Perwez, tevens bekend als Kloot Per W. Het gesprek zal gaan over zijn tijdelijke tentoonstelling van een serie schilderijen in de pop-up kunstgalerij Au fond du bois. En ook over zijn turbulente carrière als DIY-rockmuzikant natuurlijk. Maar het loopt anders dan gepland. Zoals eigenlijk alles in het leven van de Tervurenaar.
Het zit de DIY-kunstenaar dan even niet mee. We zijn een uur te vroeg. Tot daar aan toe. Maar zijn voet zit in een medische schoen ten gevolge van een lastige achillespees. We hebben ons nog maar pas netjes voorgesteld of er remt een bolide voor de deur. De arbeidende adelaar Marcel Vanthilt springt uit het vehikel met een souplesse waar Nafi Thiam alleen kan van dromen. Hij stormt binnen en neemt meteen de hele winkel in beslag. En passant deelt hij ons mee dat zijn wilde haarbos eraf gaat. Helemaal kaal! Vervolgens komt een fan van Kloot Perwez binnen, en die wil wat graag op de foto met… Vanthilt. De tol van de roem! De man is nog niet eens uitgepraat of er staat een kwieke bejaarde dame voor de deur. Dat we maar moesten schrijven dat de grootoom van Kloot Per W de Ronde van Frankrijk uitgefietst heeft. Bij deze. Enfin, tot een interview komt het niet echt.
November 2021. Met de achillespees van Kloot Per W gaat het inmiddels veel beter. Zijn gloednieuwe single Arbre á filles wordt terecht goed onthaald maar mist de nodige airplay. Het werd een catchy, rockend liedje met een mysterieuze Franstalige tekst over een meisjesboom. We willen er het fijne van weten en we bellen gelijk de bekendste testikel van de Belgische muziekscene.
Kloot, een knappe, nieuwe single die niet gedraaid wordt op de radio. Wat moeten we weten van Arbre á filles ?
Ik heb zoveel dingen gemaakt die genegeerd zijn. Niet normaal meer. Je kan zeggen…. Ik heb een aantal jaren zwaar aan de drank gezeten. Een rush naar een eindpunt. Gestopt en hervallen. Alles laten vallen: The Employees, Polyphonic Size,… Dat was medio jaren 80. Op één van die middagen had ik het licht gezien en besloot niet te drinken en creatief te zijn. En toen heb ik een schilderijtje gemaakt. Eigenlijk was ik nog halfdronken, alsof ik in een hallucinatie zat. Een heel raar gevoel. En dát schilderijtje in plakkaatverf van amper 20 bij 30 cm vond ik onlangs terug. Dat schilderijtje van een man die krampachtig probeert iets te maken. En hij raakt maar zo ver… De titel Arbre á filles staat erop geschilderd. Ik vond dat het ook deel moest uitmaken van de hoes. Dat is echt zo een surrealistische lucht, dat ik denk dat Vincent van Gogh zich ook zo gevoeld moet hebben toen hij die fantastische schilderijen maakte in die halve waanzin. Ik had daar een uurtje aan gewerkt en toen moest ik weer aan het werk met mijn verslaving. Langer werken ging niet. Verslaafd zijn is geen eigen wil meer hebben. Je laat je leiden. Ik ben toen in therapie gegaan. En dat was een nieuw begin. Ik had toen net de Rock Rally gewonnen en mijn eerste soloplaat is nadien uitgekomen uitgekomen in 1987. Vrienden hadden mij opgesloten om aan die songs voor de Rock Rally te werken. Omdat ik met niks anders bezig zou zijn en die overwinning was het resultaat. (Volgens de statistieken won The Peter Pan Band in 1986. Kloot Per W kreeg echter de meeste punten, maar werd uit de uitslag geschrapt omdat hij toen ouder dan 30 was. Zijn liedje Why do all those men? viel in de smaak van het publiek, Per W werd de morele winnaar en kreeg een mooie geldprijs van Sabam nvdr.)
Maar waar slaat die titel van dat schilderij Arbre á filles op?
Dat was de titel van dat schilderijtje. Een soort van hallucineren dus. Stel je voor dat er een boom bestaat waarin alle types van meisjes gewoon leven. Heel surrealistisch eigenlijk.
Die boom moeten we niet gaan zoeken in het Zoniënwoud ?
Ha, neen. Dat was iets uit mijn geest. Ik vond toen dat schilderij terug en ik heb daar dat nummer over geschreven. Dus over die boom met al die meisjes, maar wel met een grote knipoog: ik vertel jullie enkel de waarheid. Een grote knipoog om mijn eigen tragisch verleden van toen te vertellen. Dat is zowat dertig jaar geleden. En toen is mijn verhaal opnieuw begonnen. En ik mag zeggen dat ik een goed leven heb. Ik heb altijd met goeie mensen kunnen werken.
Heel de komende elpee is trouwens op vijf dagen tijd volledig live opgenomen met producer Pascal Deweze (van Metal Molly en Sukilove nvdr.). Rudy Trouvé en Mauro Pawlowski zijn komen ‘guesten’. Maar de eigenlijke muzikanten waren Jan Hautekiet op keyboards, drummer Jo Moens, Steven Janssens en Jan Blieck op gitaar. En Pieter van Buyten, die nog bij The Kids gespeeld heeft, aan de bas.
De bedoeling was om te werken zoals Phil Spector: live opnemen en producen terwijl we bezig zijn. En daarna er nog zo weinig mogelijk aan veranderen. Het is voor mij de allereerste keer dat ik voel dat de producer – en ik heb er ondertussen toch al wat gehad – met mijn stem bezig geweest is. Die staat volledig vooraan. Ik ben daar echt blij mee! We wilden de plaat laten klinken als sixties British rock, geïnterpreteerd door Fransen. De klank is een mix tussen Franse yé-yé, Jacques Dutronc, The Kinks en The Velvet Underground. Maar vooral ook met heel veel Kloot Per W. En vooral ook met goeie teksten, geschreven door de tekstschrijver van Polyphonic Size.
Maar ik ben ondertussen al bezig met iets nieuws. Mijn bedoeling is om de stilste ep te maken die al gemaakt is. Iets zoals The trinity session van Cowboy Junkies.
Een stille plaat? In dát geval zet ik even mijn microfoon uit, Kloot. Bedankt voor dit gesprek.
Info :
