De nieuwe plaat van Head Full Of Flames al gehoord? Neen, doe dat dan maar en laat je omarmen door eenvoudige schoonheid. Wij spraken met Sim Van Thienen.
Jullie hebben je bandnaam te danken aan een zin uit een Elliot Smith-song, en als ik het goed begrepen heb, begon de band als een eerbetoon aan hem. Vanwaar die fascinatie voor Elliot?
Elliott Smith wist Beatlesiaanse harmonieën en melodieën te doorspekken met een pure rauwheid. Dat in combinatie met zijn donkere thematiek en zijn kwetsbare anti-held-status, maakte hem onweerstaanbaar inspirerend. Zijn debuut Roman Candle is voor ons echt een iconische plaat.
Het duurde drie jaar vooraleer jullie plaat af was. Heeft dat iets te maken met het feit dat jullie van duo een kwartet werden, of hadden jullie gewoon die tijd nodig?
Het album heeft tijd gevraagd omwille van verschillende redenen. Naast enkele praktische beslommeringen speelt zeker ook het feit dat we als band graag onze tijd nemen voor het artistieke rijpingsproces. Het is echter niet zo dat dit een bewuste keuze was. Wie weet doen we het volgende keer opnieuw zo, of misschien komen we volgend jaar wel al met een nieuwe plaat.
Er is heel wat gebeurd in deze periode. Zo waren jullie de artist in residence in de 4AD, ik veronderstel dat dit een gedroomde leerschool is voor deze toch vaak harde muziekindustrie, niet?
Dat klopt. 4AD heeft ons een jaar lang geweldig ondersteund. Het team dat daar alles in goeie banen leidt, heeft een voorliefde voor muziek die puur en oprecht is. We konden rekenen op hun logistieke én artistieke hulp.
Met jullie platenlabel hadden jullie heel wat minder geluk. Jullie geraakten wel op het prestigieuze Munich Records, maar dat ging kopje onder. Heeft dat een invloed gehad op bepaalde beslissingen?
Bij Munich hebben ze destijds echt een lans voor ons gebroken. Uiteraard is het jammer als zo’n goeie partner wegvalt. Bovendien is het klimaat in de muziekindustrie er in de tussentijd niet bepaald op vooruit gegaan. Wij waren genoodzaakt de ondersteuning te fragmenteren en vonden die dit keer uiteindelijk bij N.e.w.s.-records, Gentle Promotion en Voxconcerts.
Laten we het eventjes over jullie nieuwe plaat hebben. Die is prachtig, maar vraagt toch heel wat inspanningen van de luisteraar omdat je de schoonheid ervan pas na enkele draaibeurten ontdekt. Hebben jullie dat doelbewust gedaan?
Het doet me erg plezier dat jij ze alvast prachtig vindt. Dat betekent waarschijnlijk inderdaad dat je er meer dan één luisterbeurt op hebt zitten. Het is een ‚groeiplaat’, wist Patrick Smagghe (4AD) ons te vertellen. (lacht)
De songs zijn vaak in lagen opgebouwd en bevatten veel verschillende, soms complexe muzikale informatie. Af en toe hebben ze daardoor misschien meer weg van een compositie dan van een klassieke pop-song. Dat maakt hen minder hapklaar, minder herkenbaar. Maar wat mij betreft hebben zulke songs dan weer het voordeel dat ze ook langer blijven boeien.
Ik las ergens dat het de bedoeling was om jullie live-geluid op plaat te brengen. Kun je dit eventjes uitleggen?
De opnames stonden onder leiding van Koen Gisen. Het is zijn ‚dada’ om een zo realistisch mogelijk concept te beogen. Wij zijn met plezier in dat idee mee gestapt. Dat betekent dat je in de eerste plaats zoveel mogelijk live inspeelt, maar ook dat je het bij de overdubs een beetje realistisch houdt. Bijvoorbeeld: ik zing geen driestemmige partijen zelf in, want dat zou ik live ook niet doen. Daarnaast hebben we qua klank ook zo veel mogelijk een natuurlijke sound nagestreefd. De verzameling analoge electronica en Koens hyper-detaillistische oor hebben daar mee voor gezorgd.
Waarom koos je voor de titel War Times, heeft het verband met de woelige tijden waarin we leven?
Het mondiale strijdtoneel en de daaruit voortvloeiende veranderingen die we met z’n allen in de lucht voelen hangen, houden ons zeker bezig. Maar meer nog dan dat, is het vooral de innerlijke strijd die je als individu dagelijks levert, die de thematiek van deze plaat heeft bepaald. Melancholisch escapisme is een term die voor mij de lading dekt, maar dan wel steeds met een licht doorschemerende, positieve eindnoot.
War Times is een plaat die je tot rust brengt, je zelfs wat in evenwicht brengt. Als jullie zelf naar muziek luisteren naar wat gaan jullie op zoek?
Dat hangt er een beetje vanaf. Soms wil ik intellectueel geprikkeld worden door bijv. inspirerende, originele klanken en melodieën. Dan weer wil ik gewoon ontroerd worden door een goeie stem, een mooie tekst. Maar nu ik er zo over nadenk is er toch één ding dat steeds terugkeert: muziek moet me in de eerste plaats doen (weg)dromen.
Wat is het mooiste: de liefde of de muziek?
Doe maar de combinatie van beiden.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?Pink Moon van Nick Drake. Geweldig mooie, unieke gitaarklanken en een prachtige stem. Teksten die zich diep onder je huid nestelen. Subtiele breekbaarheid tot pure kunst verheven. Het was zijn laatste plaat.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift mee te zitten en wat zou je dan doen?
Als ik eerlijk ben, kies ik uiteraard voor een vrouw. En wat ik dan zou doen? Tssss, laat ons toch maar op safe spelen: Angela Merkel. (lacht)
