Toen vorig jaar Jasper Maekelberg Warhaus verliet, wist iedereen hiermee dat het debuut van zijn troetelkind Faces On TV klaar was. Om maar meteen met de deur in huis te vallen, de band heeft het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt. Jasper heeft alles in zich om een popster te kunnen zijn, en in het verleden hebben ze bewezen dat indien ze dat willen de perfecte popsong uit hun mouw kunnen schudden.
Geen paniek, die staan er op het debuut Night Funeral, maar de eerste lp is vooral een luisterplaat vol precisie geworden. Met een topproducer als Jasper is dat plaatgewijs een makkelijk haalbare taak, maar live moet je wel steenvast in je schoenen staan om met zo’n muziek ongeschonden uit de strijd te komen. Voor wie de recensie nu mag stoppen: dat doen ze.
Vrijdag 20 april. De dag van de waarheid voor het viertal. Night Funeral ligt in de winkelrekken, en een releaseconcert in de AB. Niet in de club, maar één in de AB-box. Alle ogen zijn gericht op de band, de verwachtingen hoog en ook al is het even wennen (de ep op WasteMyRecords was een veel gemakkelijkere) toonde Faces On TV in Brussel niet alleen dat ze zich vast willen houden aan hun koppige eigenzinnigheid, maar eveneens dat de band hoge levensverwachtingen heeft.
Melancholie verweven met goed doordachte muzikale technieken vat de band perfect samen. Is hij als zanger de zelfzekerheid zelve, dan is hij tussen de songs door eerder een man van slungelachtige bindteksten. Een muzikant die houdt van spelen, dat ook zo etaleert, maar overduidelijk geen nood heeft aan de rest van het verhaal. Popster worden staat waarschijnlijk niet in zijn bucket list, wel dat van dagdromer die het publiek met plezier wil laten genieten van zijn muzikale fantasieën.
Ook muziek waarover al eens nagedacht worden. Voor iedere song op Night Funeral bedacht kunstenaar Sam Scarpulla een soort van icoon/artwork. Ze hangen allemaal achter de band en ze worden één voor één belicht als de song in kwestie door de speakers wordt gejaagd.
Als gezegd kunnen hun songs ontaarden in hemelse pop, getuige de singles Dancing After All, The Image Of Boy Wonder of de klassieker (want, dat is het) Love/Dead waarmee de set werd beëindigd. Soms gewoonweg moeilijke muziek dat inspanningen vergt, het Radiohead-achtige Slowly Fading Out of het bijzonder ritmische Suspicious dat zijn genialiteit pas na ettelijke draaibeurten laat zien. Dan weer bijzonder intiem zoals het breekbare Tell Me (opmerkelijk hoe de zaal zijn mond hield tijdens deze stille song).
Jasper is wel het uithangbord, maar je kan onmogelijk om de andere drie heen. De fabelachtige synthklanken van Dienne Bogaerts, het ingetogen gitaarwerk van Sander Verstraete en het spannende drumspel van Ruben Vanhoutte…één voor één schakels van het sprookje Faces On TV.
Faces On TV is niet gauw tevreden met zichzelf. Voor de luisteraar is het zelfs zoeken, maar eens het pad gevonden is de band tot magie in staat. Op plaat, en live!
