Op zeer korte tijd werd het Gentse FRAGMENT een begrip in de underground-postpunkscène van dit land. Een triomf die ze aan zichzelf te danken hebben, maar op zondag 23 maart wordt het in Café De Loge toch anders met een heel ander soort set. We vroegen frontman Christophe Scheire wat te verwachten.
F R A G M E N T is nog niet zo lang bezig, maar toch hebben jullie heel wat bereikt en allemaal op jullie eentje. Ik neem aan dat jullie fier zijn?
Christophe: Het is een beetje een zot verhaal. Je vindt elkaar, begint wat muziek te maken. Er ontstaat quasi onmiddellijk een klik met zijn vieren, en het repetitiekot bulkte van de creativiteit, en van de energie. Je komt dan blijkbaar – want ik ben volledig nieuw in de muziekscene – in een soort van zoektocht naar “Wat willen we hiermee bereiken, en wat niet?”
Dat we niet in de mallemolen van een platenfirma en booker gingen stappen (als die al interesse zouden hebben), werd snel duidelijk. Toen we onze muziek na de coronapandemie eindelijk voor een publiek mochten brengen, gebeurde datgene waar ik persoonlijk echt fier op ben. En tegelijkertijd ben ik er ook heel dankbaar voor. We kregen telkens weer een publiek voor ons dat helemaal meeging in onze dynamiek. Elk optreden werd een soort van intense connectie tussen de band en het publiek. Dat is het mooiste dat muziek kan betekenen, dat loskomen van het individu, en samen in een zaaltje, café of op een weiland een wereld creëren, waarin we allemaal weten en voelen dat we hier samen zijn. Ik vond dat al heel mijn leven magisch als ik in het publiek stond. Geweldig dat het vanop het podium ook zo voelt.
Vanop een afstand lijkt F R A G M E N T een kinderdroom die werkelijkheid geworden is.
Ik ben zo iemand die op zijn tienerkamer luchtgitaar stond te spelen bij Sonic Youth, The Stooges of Ramones. En die hartstochtelijk zijn diepste zielenroerselen stond uit te brullen bij The Sisters of Mercy of The Sound. Maar, eerlijk, er was geen vezel in mijn lijf die ook maar durfde dromen dat ik ooit echt zelf op een podium zou staan. Het was dan ook maar op mijn 51e dat ik op een ietwat knullige manier achter een micro terechtkwam, en voor ik het wist in een band zat. Voor Philippe, Piet en Geert is het een ander verhaal. Die gasten maken al heel hun leven muziek. Voor hen is dit – zeggen ze zelf regelmatig – de band waar ze altijd van hebben gedroomd, maar waarvan ze dachten dat het er nooit meer van zou komen. Op die manier is het misschien voor elk van ons een droom die uitkomt, maar wel een droom die we zélf niet durfden dromen.
Jullie maken postpunk, komt dat voort uit jullie eigen muzikale voorkeur?
Onze muzikale voorkeuren lopen op vele vlakken gelijk maar op andere vlakken verschillen ze ook. Maar één ding kunnen we niet onder stoelen of banken steken: de jaren ’80, die hebben ons muzikaal toch wel echt gevormd. Die donkere melancholie en tegelijkertijd rebellie van die jaren, zat ergens diep in ons. En die komt er heel hard uit als we muziek maken. Het is niet dat wij beslist hebben dat we postpunk zouden maken hoor. Het is ook niet dat wij op voorhand een idee hadden over deze band. Het is gewoon gebeurd, het is gewoon wat er uit ons vieren komt, als je ons samen in een kelder dropt met instrumenten. Het eerste nummer dat we samen maakten, was een nummer dat Philippe Gunst en ik samen gemaakt hadden: Turned Off. Piet Geldhof en Geert Bonne kwamen erbij, en het werd een prachtige song opgedragen aan een maat en zijn veel te vroeg overleden vrouw. Als je ons niet kent, en je hoort enkel dat nummer, zou je evengoed kunnen denken dat we een soort van zachte singer-songwriter muziek maken. Die veelzijdigheid van F R A G M E N T is voor ons ook de max, we voelen ons helemaal niet beperkt door die stempel van de postpunk. Maar het is wel waar, in onze playlists bulkt het van de postpunkbands.
Jullie zijn geen broekventjes meer. Veel van jullie generatiegenoten zweren bij het kopiëren van de postpunkidolen van weleer. Die invloeden zijn bij jullie ook merkbaar, maar jullie geven er een eigentijdse twist aan. Bewust?
We zijn heel bewust geen kopieermachine. Nooit, maar dan ook nooit, zeggen we: we gaan eens een nummer maken à la… Maar daar stopt al het bewuste, de rest is een soort van natuurlijk gebeuren. Een soort van zoektocht naar wat er opborrelt, als je heel diep in jezelf durft te kijken. Een zoektocht naar wat er gebeurt als je elkaar uitdaagt in muziek maken.
Jullie revolteren graag, hoe punk is F R A G M E N T?
Eén van mijn favoriete quotes is er één die – hopelijk terecht – toegedicht wordt aan Joey Ramone: “For me, Punk is about real feelings. It’s not about ‘Yeah I’m a punk and I’m angry’. That’s a lot of crap. It’s about loving the things that really matter: passion, heart and soul.”
Als je dat bedoelt met punk, dan zeg ik volmondig: “Ja, wij zijn punk”. Want daar draait het volgens mij inderdaad om. Kwaadheid wordt veel op een verkeerde manier vereenzelvigd met punk. Maar kwaadheid is geen showtje voor de bühne. Kwaadheid heb je omdat er een aantal dingen zijn die je heel belangrijk vindt, die je koestert. En als die in gevaar zijn, dan word je kwaad. Punk kan dus koesteren én kwaad zijn. En die twee zijn voor mij verbonden met elkaar.
Het gaat erom dat je als band ergens voor staat, en dat datgene waarvoor je staat oprecht en intens is. Als tekstschrijver is dat natuurlijk redelijk evident. Maar ik voel het ook bijvoorbeeld aan hoe Geert zijn drumvellen teistert op het juiste moment, en streelt als dat net nodig is. Die heeft daar geen woorden voor nodig, die voelt dat. En dat is ook zo voor Philippe en Piet.
F R A G M E N T heeft een sterke livereputatie door de energie en de rauwheid. Houden jullie daar rekening mee als jullie de studio ingaan?
Die energie live, dat krijgen we altijd als reactie van mensen. Hoeveel energie wij geven, en hoeveel energie mensen er van krijgen. Ik heb al honderd keer “Dank u” gezegd, als mensen dat zeggen. Ik meen het écht als ik antwoord: “Dat doet me heel veel deugd dat je dit zegt.”
We zijn nog maar twee keer naar de studio gegaan. En we moeten dan de man van de studio telkens heel duidelijk maken: wij spelen hier live. We spelen een nummer. Is het goed, dan is het goed. Is het niet goed, dan is het niet goed, en dan spelen we het opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. We gaan een nummer echt niet in stukjes knippen, en dan elk stukje apart opnemen. We spelen ook samen in de studio, niet apart. Punt andere lijn. Dus ja, we trekken dat door in de studio.
Maar als ik persoonlijk mag zijn, vind ik de studio echt niet tof. Ik heb een publiek nodig om alles helemaal écht te beleven. Ik wil die energie van het publiek voelen. Ik wil hen zien bewegen, en ik wil zelf ook bewegen. Ik heb die connectie nodig om er alles uit te halen. Ik wil die ontroering zien van degene die plots geraakt wordt, en ik wil tonen tijdens een optreden “Ik zie dat jij geraakt wordt, en ik ben hier voor jou”. Wij connecteren ook enorm met elkaar op het podium als we live bezig zijn. Dat is allemaal veel moeilijker in een studio. Ik vind studio ‘werken’, ik vind het altijd een beetje toegeven op ‘the real thing’. Maar dat is heel persoonlijk.
Ik denk niet dat we alle vier dezelfde relatie hebben met studiowerk, en de andere 3 trekken me er dan wel door hoor, tijdens zo’n opname. Maar toch…
Over optredens gesproken, jullie staan binnenkort in Café De Loge. Dat wordt een speciale voorstelling, niet?
Ja, onze optredens zijn geëvolueerd naar wat je zelf een soort van rauwe energie noemde daarnet. Da’s gewoonweg de max. We zoeken daar soms ook wel de grenzen op van wat we aankunnen.
Maar ik denk dat we 2 jaar geleden zelf al een paar keer hadden gezegd “Zouden we eens vragen aan Café De Loge of we daar eens mogen spelen, en dan kunnen we eens een set spelen met veel van onze zachtere nummers erin?” Het kwam er nooit van om het voor te stellen. Omdat we alsmaar nieuwe nummers aan het maken waren, en dan weer aan het repeteren waren voor onze optredens. Het ontbrak ons aan tijd. En nu kwam de vraag van Café De Loge of we het zagen zitten om op te treden bij hen. Het grappige is dat we hoorden dat het de laatste tijd ook weleens ‘wat luider en harder mag’ bij hen. En dat gaan wij zeker ook met momenten doen op 23 maart. Maar we gaan toch ook de uitdaging aan die we al een tijdje voor ogen hadden: een atypische setlist met redelijk veel intieme nummers.
Is het een eenmalig iets? Waarom moeten mensen het concert zien?
Er zijn absoluut geen plannen om dit verder door te trekken. Dus ja, het wordt een eenmalig iets. De week na Café De Loge spelen we ook in een intieme setting voor een zittend publiek in Atelier Offline in Waregem, en daar gaan we direct weer full gas gaan. Dus, dit wordt uniek. We hebben al heel veel in Gent – onze thuishaven – gespeeld. Het is eens tof om voor een thuismatch eens iets verrassends te doen. Het zou leuk zijn om in Café De Loge al die lieve mensen te zien die zo’n beetje onze vaste schare fans zijn geworden. Voor hen wordt het waarschijnlijk een bijzondere avond.
Staan de zenuwen niet extra gespannen, want jullie hebben geen wall of noise om jullie te verbergen?
Geen flauw idee eigenlijk. We zijn niet echt heel zenuwachtig voor een optreden normaal gezien. We weten gewoon dat we op elkaar kunnen rekenen op een podium.
Een wall of noise zal het inderdaad niet worden – al steken er ook een paar pittige nummers in onze setlist voor Café De Loge – maar we boeten absoluut niet in op intensiteit. Ook onze zachtere nummers zijn niet vrijblijvend. Ze zijn oprecht, authentiek, gaan over “the things that really matter”, dus … volgens Joey Ramone wordt het toch ook weer een beetje punk.
Foto’s bij dit interview: Hannelore Dieleman
Bandcamp – Facebook – Instagram
