Met de allerlaatste optredens van The Van Jets waren het hyperdrukke weken voor Wolf Vanwymeersch. Maar ondanks het vele werk had hij tijd om met Mario Govaert, Stijn Vanmarsenille en Maarten Flamand een gloednieuw Elefant-album (Bejahung) op te nemen dat in januari op 9000 Records verschijnt. Een vooruitblik met Wolf…
Het gebeurt wel eens dat mensen mij vragen om Elefant te omschrijven, en vaak raak ik niet verder dan “iets zeer speciaals dat je moet gezien en gehoord hebben”. Hoe schetsen jullie jezelf muzikaal?
(ik wik en weeg mijn woorden) Elefant speelt muziek voor een feest waar je demonen en engeltjes samen het bestaan vieren. Ofte met veel gretigheid lelijkheid en schoonheid laten samenklinken. Tegelijk zijn we gewoon vier onnozelaars die ons amuseren.
Elefant maakt zeker niet de gemakkelijkste muziek. Zappa, Captain Beefheart en Krautrockgoden zijn nooit ver weg. En toch staat dat regelrecht op de leutige, bijna carnavaleske aanpak. Vanwaar die contradictie?
De tweespalt carnaval en euh serieuze muziek zit eigenlijk al in de muziek. Maar door live te spelen wordt de onnozelheid versterkt. De ‘act’ is gegroeid door samen op een podium te staan. Zet ons 4 tezamen en het wordt kolder!
Een dikke twee jaar geleden kwam jullie debuut Konark Und Bonark uit. Hoe kijken jullie daar op terug?
Konark Und Bonark is gereleaset in mei 2018, maar het lijkt langer geleden (lacht). Voor ons was het een ontlading om de nummers eindelijk te mogen delen met de wereld. Ik vind het eerste album nogal altijd een wijze trip en ik voel nog steeds veel bij die nummers. Sommigen denken dat we een soort gimmick zijn (can’t blame them), maar onze muziek is heel persoonlijk. Ik voel veel als ik die nummers speel. En dat voelen is de essentie van muziek voor mij.
En binnenkort is er een tweede plaat. Dat is toch vrij snel, schrijven jullie zo gemakkelijk?
Het korte antwoord is: ‘ja, wij schrijven heel snel ‘. Het lange antwoord is te veel geleuter (lacht).
Hoe ontstaat een Elefant-song eigenlijk? Als buitenstaander heb je soms het idee dat het om wel doordachte improvisaties gaat.
De meeste nummers zijn mijn hersenspinsels, maar live is er veel plaats om vrij te gaan. En die combinatie impro vs. setlist varieert per optreden. Is er iets leuker dan met Elefant live te spelen? Mmm, not sure…
De plaat wordt uitgebracht op 9000 Records. Een niet meer dan logische keuze, neem ik aan?
Inderdaad, het is leuk toeven bij 9000 Records. Wijze mensen, wijze bands!
Deze week losten jullie de eerste single, Waters Always Flows Down. Wat opvalt is, is dat het anders klinkt. Toeval of mogen we ons toch aan een iewat ander geluid verwachten of niet?
Ik hou van bands die blijven muteren. Maar het is niet dat we daar veel bij stil gestaan hebben, het is meer een state of mind, een drang om onszelf niet te herhalen. Ik denk dat de nieuwe plaat iets song-gerichter is dan Konark. Ik wou nochtans de lelijkste muziek ooit schrijven, maar het bleef maar mooie melodieën regenen. En na een tijd wist ik, ah… de plaat wordt iets anders.
De titel is Bejahung, wat in het schoon Vlaams “bevestiging” betekent. Zit er een betekenis achter deze titel?
Vaneigens zit er een betekenis achter, wat dacht je? (lacht). Veel van de Bejahung-nummers zijn geschreven in een woelige periode, waarin dood en verderf dreigde. Klinkt heel serieus en dat is het ook. Maar in tegenstelling van door de knieën gaan, is Bejahung ja zeggen tegen het leven en je lot aanvaarden.
Vanwaar die drang naar het gebruik van de Duitse taal?
Duitstalige muziek voelt anders dan Engels. De toon is minder gratuit of soms ongewild grappig. Hoezee!
Voor de release van jullie debuut haalden jullie een fanfare uit één of ander dorp mee, al iets in gedachten voor de tweede?
Who knows? Misschien vragen we aan Shht om iets geks te doen. Dan kunnen zij zichzelf vragen bij hun volgende release en blijft een cirkel rond.
