Al meer dan tien jaar is Divan zijn eerste solo-album The Gay Tapes aan het plannen. En dit jaar is het er eindelijk van gekomen. Onder de naam Divan & The House of Quoi brengt hij het album uit en krijgt hij de hulp van leden van Hyper!, The Black Gasolines en de collega’s van Divans andere band Hermitage. Wij overliepen samen met Divan de nummers van zijn album.
Het idee rond The Gay Tapes begon al jaren geleden, waarom hebben we zo lang moeten wachten voor het album verscheen?
Het plan om deze plaat te maken, dateert inderdaad van een heel aantal jaren terug. Ik denk dat ik er al 10 jaar tegen mijn vrienden over bezig ben. Life got in the way, I guess. Toen ik dan uiteindelijke de songs had opgenomen, wist ik even niet goed wat ik ermee wou doen. Het ei was gelegd, maar wou ik het ook delen met de rest van de wereld? Na een bezinningsperiode bleek het antwoord volmondig ‘ja’ te zijn en ben ik aan de uitwerking begonnen. De release is een soort goodie bag geworden met naast de cd ook kaarten met lyrics, een affiche en DIY graffiti. Het plaatje klopt nu volledig en ik sta te popelen om alle songs met de wereld te delen!
De opener van het album Blame It On The Drums was tevens ook de eerste single, was dit nummer voor jou het belangrijkste van het album omdat dit als eerste single verscheen?
Muzikaal vind ik het alvast een goede binnenkomer. Maar ook inhoudelijk plaveit het de weg voor de rest van het album. Blame It On The Drums gaat over “nature versus nurture”: waarom zijn we wie we zijn? Welke rol speelt onze omgeving in het vinden wat goed voelt?
The Way It Was klinkt vrij vrolijk maar in de tekst horen we toch bitterheid, of zijn wij verkeerd?
Het ‘tegenkleuren’ is me niet vreemd, ja. In de laatste strofe zing ik over hoe de geur van zelfgerolde sigaretten en een bepaald parfum mij makkelijk terug kunnen brengen “just as easy as tee-dee-dee-dee”. Het gegeven van zo een hapklaar mee te neuriën deuntje heb ik als uitgangspunt voor de muziek genomen en het dan als een veel te zoete saus over de niet zo vrolijke tekst gegoten.
In het volgende nummer op de plaat, Jason Who, horen we toch wat drama in jouw woorden, over wat gaat het nummer juist?
Mensen vragen me wel eens of het nu echt nodig is om zoveel aandacht te vragen voor het queer onderwerp. Ik geef dan een concreet, helder te begrijpen antwoord: kijk naar de zelfmoordcijfers in de LGBTQI+ community, die in België zeven keer hoger liggen dan bij de rest van de bevolking. Dat is een hallucinant hoog cijfer, dat we alleen kunnen verminderen door aandacht te blijven vestigen op gelijke kansen, anti-discriminatie, sensibilisering, het normatieve niet als het enige normaal te zien, het binaire denken te doorbreken, to live by example. Jason Who schreef ik naar aanleiding van die zelfmoordstatistieken. Het personage Jason is een compilatie van een paar mensen die ik gekend heb.
Op welke manier voel je je verbonden met het Sheryl Crow nummer Strong Enough, omdat je het gecoverd hebt?
Sheryl Crow heeft het lied natuurlijk niet zo bedoeld, maar als ik de zin “are you strong enough to be my man” zing, dan is dat een plots een heerlijk gay strijdlied. Tegen iemand zeggen: durf je het aan om mijn man te zijn, in deze wereld, wetende dat het niet de makkelijkste weg is? Ik zou super graag Sheryl Crow haar reactie horen op deze versie. Iemand haar nummer?
In Fucked Up Our Friendship (Oh Liam) zing je over een gebroken relatie, is de tekst een manier om dit te verwerken?
Het gaat eigenlijk heel letterlijk over een vriendschap verneuken (pardon my French). Bij gebrek aan een ‘draaiboek’ ga je als gay tiener op zoek naar een antwoord op wat je voelt en ga je binnen vriendschappen experimenteren. Wat retrospectief niet altijd een goed plan bleek. Fucked Up Our Friendship (Oh Liam) is voor mij een heel filmisch nummer. Ik heb de metafoor van oorlog doorgetrokken in de hele tekst en ook in de muziek samples gebruikt van bommen en granaten. Bombastisch, moi?
Waarom was het voor jou nodig om Manifesto (We The Gays) te schrijven?
Dit is mijn barricade-song. Naast de humor (“we the gays don’t steal your women”) laat ik verschillende facetten van de community voorbijkomen. De angst, de pijn, het plezier, nieuwe gezinsvormen, activisme, etc. De song spreekt zichzelf de hele tijd tegen, omdat ‘the gays’ niet onder één noemer te vatten zijn. Ik vond het nodig om ook een song op het album te hebben die mijn eigen hokje overstijgt. Manifesto (We The Gays) zit als een echt manifest afgedrukt op A2 bij de cd. Spread the message!
De Brandy & Monica cover The Boy Is Mine breng je op het album met Stef Caers (Gustaph), hoe is deze samenwerking tot stand gekomen?
Stef en ik kennen elkaar van op het conservatorium in Gent, waar we way back in time beiden de producerrichting begonnen. Ik ben later overgestapt naar de Rockacademie in Tilburg en Stef is in Gent ook nog zang gaan volgen, maar we hebben altijd contact gehouden. We grapten er vroeger over dat we dat nummer ooit zouden opnemen. Toen ik plannen maakte voor The Gay Tapes heb ik dat idee weer bovengehaald. Super dat hij het wou doen, want Stef is een fantastische zanger, die mij zowel solo, onder de naam Gustaph, als toen hij tourde met Hercules & Love Affair meermaals van mijn sokken heeft geblazen. The Boy Is Mine is trouwens een regelrechte bitchfight: twee diva’s ruziën over eenzelfde jongen. Op ons lijf geschreven!
We krijgen dan nog een cover en dat nog wel van Divine, You Think You’re A Man (But You’re only a Boy). Wou je specifiek dát nummer brengen of is het gewoon een ode aan Divine?
Divan die iets zingt van Divine, dat klinkt op zich al super, niet? You Think You’re A Man is daarenboven een steengoede song waarin de zanger(es) een jonge minnaar op zijn plaats zet. Bij live optredens wijs ik de boys aan in het publiek… en op het podium. Dat zorgt voor gezonde spanning en onwennigheid. Een beetje theatraliteit, I love it!
Van een nummer van een drag queen gaan we naar een nummer over drag queens, Drag Queens In Limousines. Waarom heb je dit nummer van Mary Gauthier gecoverd?
Ik ben al lang fan van Mary Gauthier, de openlijk lesbische americana zangeres. Drag Queens In Limousines vertelt het verhaal van iemand die zich thuis niet aanvaard voelt en wegvlucht naar de grootstad, om daar voor het eerst vrede te vinden in een community van schrijvers, schilders, dansers, drag queens, etc. De bridge vat het hele verhaal samen: “Sometimes you gotta do what you gotta do, and hope that the people you love will catch up with you”. Het zou ook de samenvatting van The Gay Tapes kunnen zijn. Ik heb Mary Gauthier vorig jaar in Amsterdam ontmoet na haar show en haar verteld dat ik haar song had opgenomen. Ze heeft me nadien “I love it!” gemaild en onze versie gedeeld op haar social media. Trots als een kind was ik!
De afsluiter All That We Need Will Be Here, lijkt een persoonlijke boodschap voor iemand, heeft de persoon in kwestie het intussen al beluisterd?
Niet zozeer een song voor één persoon, eerder een conclusie die op veel situaties toepasbaar is. De song is een mantra, om mezelf en de wereld rondom mij ervan te overtuigen dat alles wat we nodig hebben gewoon al hier is. En als dat niet het geval zou zijn, dan is dit het doel: het gevoel hebben dat er niks anders nodig is dan wat er nu is. Beetje sluikreclame: er zijn vanaf nu ook totebags met deze zin op!
Het is wel een heel persoonlijke plaat geworden, was het nodig om bepaalde dingen van je af te schrijven?
Schrijven is altijd een manier geweest om de wereld rondom mij begrijpelijker te maken. Om dingen die ik voel of waar ik over nadenk een plek te geven. Ik schrijf veel op en doorheen de jaren kwamen The Gay Tapes thematisch wat bovendrijven. Ik merk dat mijn songs ook iets doen met andere mensen, wat het mooiste compliment is voor een artiest en een immense stimulans om het-van-je-afschrijven verder uit te werken naar een plaat die de wijde wereld in kan.
Mogen we nog een tweede plaat album verwachten van Divan & The House Of Quoi?
Ik heb de voorbije jaren heel veel fijne ontmoetingen gehad en veel bijgeleerd over de community, queer identity, intersectionaliteit, etc. Het lijkt me interessant om na ‘mijn’ Gay Tapes, heel erg gefocust op mijn eigen leven, de conversatie aan te gaan met andere leden van die veel grotere community. The Gay Tapes II: Duets bijvoorbeeld, of The Gay Tapes II: Collabs. Het verhaal is alleszins nog niet uitverteld.
En mogen we binnenkort live-optredens verwachten van jou en jouw band?
We doen deze zomer wat kleine optredens (o.a. in het KultCaffee in Gent en het Zomercafé Loppem). We gaan ook ergens een week met een uitklapbare podiumcaravan rondrijden. Meer info volgt…
