Mooi weer, een fijn festivalletje, de trap aan de voet van een kasteel en Adrian Hates. Hoeveel mooier kan het zijn voor het donkerste zieltje van Luminous Dash? De zanger van de Duitse gothrockband Diary Of Dreams nam de tijd voor een babbel met ons op het Summer Event (3/8/2019) in Schoten, waar hij het podium deelde met La Scaltra, A Slice Of Life, Your Life On Hold en Star Industry.
2019 was een bijzonder jaar voor Diary Of Dreams?
Oh ja, was dat zo? Ik weet het niet, vertel!
De band bestaat 30 jaar, toch?
Oh? Is het zo? Oh ja! Je hebt helemaal gelijk, daar hebben we echt niet bij stil gestaan! Dat moeten we toch nog op één of andere manier vieren dan! Wel, we hebben nog enkele maanden tijd daarvoor, dus. Wow, 30 jaar dat is al vrij verbazend!
Het nieuwe album kwam er dus niet om jullie 30ste verjaardag te vieren?
Nee, daar hebben we echt niet bij stil gestaan. Het is het resultaat van ons alledaags werk. Het album was gewoon de volgende stap in het hoofdstuk.
Ben je dagelijks bezig met muziek?
Ach nee, er komen zoveel andere dingen bij kijken. Er is zoveel papierwerk te doen. Er zijn de telefoongesprekken, de e-mails, de merchandise, kortom er is zo veel algemene organisatie te doen. Ik krijg de kans niet om elke dag creatief te zijn. En ik denk ook dat élke dag creatief zijn, iets is dat ik ook niet zou willen. Ik wil niet dat het dagelijks een stuk van mijn leven wordt, omdat ik bang ben dat het dan routine wordt. Dus ik hou er best van om er enkel mee bezig te zijn op momenten dat er iets in mijn hoofd maalt, als er iets speelt dat ik kwijt wil. Maar even goed leg ik op dat moment mijn pen neer, omdat er iemand thuis toe komt en ik bij hem of haar wil zijn. Maar het is zeker een manier om mezelf uit te drukken. Het is een filter voor mijn brein, om gedachten uit te drukken, om dingen kwijt te geraken die me storen of dwars zitten. Vooral als ik zaken zie gebeuren, iets observeer dat ik vervelend, verstorend of onrustwekkend vind, is muziek schrijven de manier voor mezelf om dat te uiten.
Ik las inderdaad dat het expressionisme een kader is dat je drijft bij het creëren.
Absoluut. De schoonheid zien in lelijkheid. Ik ben er van overtuigd dat je over praktisch alles mooi kan schrijven. De meest lelijke dingen kan je in mooie woorden gieten. Dat is wat me inspireert aan het expressionisme. Georg Trakl, Elsè Lasker-Schüler zijn bijvoorbeeld fantastische Duitse schrijvers op dat vlak. Maar ik hou ook van de manier van schrijven van Jean-Paul Sartre en Albert Camus. Het inspireert me in mijn manier van teksten schrijven. Maar enkel voor de lyrics. Niet voor de muziek die ik maak.
Welke muzikanten inspireren je?
Moeilijk… Het is niet zoiets als : “jij inspireerde me”, maar eerder de puzzel van “Ik hou van wat jij daar deed en jij daar”, die ik samen gelegd heb. Dus op die manier hebben heel erg veel muzikanten me geïnspireerd. Soms met hun songs, soms met hun stem, soms met de manier waarop ze taal gebruikten en zo voort.
Vorige week hadden jullie optredens in Canada en daarvoor in Zuid- en Noord-Amerika. Hoe was het om de eerste keer in Canada voor een publiek te staan?
Ja, in Noord- en Zuid- Amerika speelden we al eerder, maar Canada was inderdaad de eerste keer. Het was fijn! Veel plezier gehad. Een fantastische ervaring met een fijn publiek: erg beleefd en aanmoedigend. We hebben er veel fans ontmoet en gesproken ook.
Even over je nieuwste, 13de plaat Hell In Eden. Je vertelt dat Eden geen plaats is, maar een machine. Hoe creëer je jouw Eden?
Ik vertel je over mijn persoonlijke Eden, want wat het Eden op de plaat betekent, kunnen de mensen op het album lezen en horen. Ik ben niet gelovig. Dus mijn religie, mijn Eden of dat waar ik van hou, dat zijn de mensen waar ik van hou, de plaatsen waar ik van hou, de manier waarop ik met mensen om ga. Ik vind het steeds moeilijker om ergens anders een zingeving in te vinden. Tot dusver, als je terugkijkt in de geschiedenis, heeft geloof niet veel goeds opgeleverd in de maatschappij, los van welk geloof het ook was. We moeten dus focussen op andere dingen, denk ik. Ik word wellicht vermoord voor wat ik net zei… (lacht).
Eerder dit jaar deelde je het podium met kunstenaar/ muzikant Joachim Witt, voor zijn 70ste verjaardagstour met 10 concerten. Hoe was het om zijn ‘special guest’ te ziijn. Kende je hem voordien al persoonlijk?
Nee, eigenlijk kende ik hem niet persoonlijk. Nog niet zo lang geleden, slechts enkele jaren terug, heb ik enkele telefoongesprekken gehad met hem, maar we hadden elkaar nog niet ontmoet. Ik kende zijn werk, natuurlijk! Sinds mijn kindertijd al. Hij is extreem professioneel, extreem cool en een extreem lieve persoon. Als je goede dingen hoort over Joachim Witt: het is nog tien keer beter dan wat ze je vertellen. Hij is de meest coole persoon die ik in de muziekindustrie ooit tegen kwam. En… we werden echt vrienden.
Je speelde dit jaar ook een dj-set op de pre-party van Amphi-fest. Wat was jouw favoriete nummer dat je toen draaide?
Ik deejay eigenlijk best nog frequent. Ik doe het nu zo’n 15 jaar en vind het nog steeds erg leuk om te doen. Maar ooow… het waren er zo veel. Ik speelde 2 songs van The Prodigy, als nagedachtenis aan Keith (cfr. Keith Flint, zanger van The Prodigy die op 4/3/2019 zijn leven beëindigde). Wat er met hem gebeurde, was zo erg. Daarnaast.. ik probeer het terug op te roepen. Sorry, ik heb altijd zó veel gedachten in mijn hoofd spelen… Ik speelde ook Placebo, Skinny Puppy … weet je ? Eigenlijk nummers uit de hele brede waaier binnen de industriële, elektronische, experimentele, donkere muziek. Het maakt me niet veel uit vanuit welk genre het precies komt.
Ook met The Coma Alliance, het nevenproject van jou samen met Thorben Wendt, verscheen er het album Weapon Of Choice. Iets eenmaligs of een project dat verder groeit?
We doen hier heel zeker mee verder. Of we hier veel mee gaan groeien, zal ik je later vertellen (lacht).
Ik weet dat je eerder een solo-producer bent. Heb jij ook voor The Coma Alliance alle nummers geschreven of deed je dat samen met Thorben?
Nee, we schreven elk onze eigen songs. Dus we waren elk ‘kapitein’ van onze eigen nummers en we werkten samen op elkaars nummers verder. Weet je, ik ken Thorben sinds 1996. We zijn vrienden sinds 1996 en begonnen in de late jaren ’90 samen te werken. Ik release elk Diorama-album zelf, dus… wij twee zijn zo close…
Zijn er jonge bands die we volgens jou in het oog moeten houden?
O wel, ik ben nogal enthousiast over de manier waarop de alternatieve muziekindustrie aan het evolueren is. Ik hou wel van The Actors, die hoorde ik onlangs. En dan een Duitse band, uit Keulen: Holygram. Klinkt erg goed. En dan die Italiaanse band, die ik in Frankrijk ontmoette, heel erg leuke kerels: Hapax. En natuurlijk Empathy Test, die zijn bekend ondertussen. Er is heel wat aan het bewegen waar ik erg blij om ben. Blij dat er vers bloed is. En die scene moeten we echt ondersteunen, want we kijken zo vaak terug naar bands uit het verleden. We moeten uitkijken naar en steun geven aan de nieuwe, hedendaagse bands, want alleen zo kunnen we de scene levend houden.
Ken je ook Belgische bands?
Wel, ik ontmoette veel Belgische bands. In de jaren ’90 speelden we hier vaak. Ik ontmoette hen, maar herinner me maar weinig namen. Star Industry, natuurlijk, want we hebben zeker 5 tot 10 shows samen gespeeld.
Zijn er bands die je vandaag wil zien?
Wel, ik heb La Scaltra heel even bezig gehoord, maar ik ga nooit in het publiek staan. Ik ben eigenlijk niet de meest sociale man. Ik hou van tijd voor mezelf. Ik heb nood aan rust en vrede en zeker voor een optreden. Weet je wat het ook is? Ik ben hier voor míjn show. Dat klinkt egoïstisch, maar dat is niet hoe ik het bedoel. Ik ben hier en wil focussen op wat ik doe. Ik wil niet afgeleid worden en wil mijn oren niet uitputten. Ik wil me 100 % kunnen blijven focussen op mijn show van straks.
Heb je muzikale doelen of dromen voor jezelf of voor Diary Of Dreams?
Nee, eigenlijk niet. De grote doelen die ik wou bereiken, heb ik kunnen bereiken: ik kan leven van muziek, kan releasen wat ik wil, kan vaak touren… Ik heb nog wel een paar kleine dingen, maar als alles blijft zoals het is, ben ik ook gelukkig.
Om luchtig af te ronden: met wie zou je een paar uren in de lift willen vast zitten?
Als het mogelijk is… alsjeblieft alleen. En de enige mensen waarmee ik het samen in die lift zou overleven, zal ik hier niet noemen (lacht en knipoogt). Mensen die me dierbaar zijn.
Dank je wel voor dit fijne gesprek, Adrian!
