Het was liefde op het eerste gezicht (en gehoor!): Dear Deer. Postpunk zonder toegevingen, loeihard, opwindend (in alle mogelijke betekenissen van het woord) en gewoon zoals goede muziek moet zijn: recht in je gezicht. Federico en Sabatel lieten de ballon voor je ontploffen in een onthullend gesprekje!
De band werd twee jaar geleden opgericht, in 2015. In deze korte tijd heb je al veel gerealiseerd: een debuutplaat en vooral het respect van vele postpunkfans gewonnen, ik denk dat dit je een tevreden mens maakt?
Ja, we zijn erg blij met wat er gebeurde sinds Dear Deer ontstond. Sommige mensen hebben ons hun vertrouwen gegevens: de steun van onze labels Manic Depression en Swiss Dark Nights, en dat vanaf het prille begin. En verrassend genoeg, volgde het publiek vrij snel.
Federico en Sabatel, jullie spelen beide bij andere bands. Hoe hebben jullie elkaar ontmoet, gebeurde de magische klik toen je op hetzelfde moment aan het spelen was in dezelfde clubs of zo?
Vijf jaar geleden was Popoï sdioh (Federicos band) op zoek naar een vrouwelijke stem voor een cover van Noir Désir. Manu van Nordwaves was de “bemiddelaar”, en toen we eindelijk elkaar hadden ontmoet, begonnen we te werken aan het lied. Later kwamen we elkaar tegen op het Drop Dead Festival in Berlijn en later in Lille … zo begon ons liefdesverhaal (lacht). We begonnen met Dear Deer 3 jaar later, zonder een speciaal doel. In 2015, stelde Elodie ons voor om te spelen met Guerre Froide bij het Les jeunes gens modernes-concert in Lille / El Diablo. Dus we moesten wel hard gaan werken en genoeg nummers componeren om te kunnen spelen als support band. Dit evenement vond plaats op 24 april 2015, en het was het eerste publieke optreden van Dear Deer.
Ik denk dat je het niet erg zal vinden dat ik je als post punk label, maar dan wel zeer donkere, ik hoor bijv. Wire, maar ook No Wave-invloeden zoals Swans. Bent je het daarmee eens?
Ja, wij zijn het eens met je … Deze bands zijn een onderdeel van onze invloeden. “No wave” omvat zo vele soorten van klanken (discoritmes, rauwe gitaren, experimentele spul) dat het een enorme bron van inspiratie is. Alle bands uit New York van het No Wave-tijdperk hadden een uniek en persoonlijk geluid en ze probeerden vakjes te voorkomen. We zijn niet geïnteresseerd in muziekgenres, maar in experimenteren en plezier maken met muziek.
Ik ken behoorlijk wat Franse bands en ik zou durven zeggen: Dear Deer is uniek. In feite is er ook interesse van fans buiten Frankrijk en is het anders om daar te spelen?
Wij zijn geïnteresseerd in het spelen voor een nieuw publiek. Frans of niet, dat is uiteindelijk niet de vraag voor ons. Wij houden ervan om nieuwe mensen te ontmoeten en standpunten uit te wisselen. Het is wel altijd een uitdaging om te spelen op nieuwe plaatsen (in vergelijking met onze thuisstad als we voor vrienden staan).
In feite, waar komt de naam van de band vandaan?
De naam komt van een song van Corpses As Bedmates: Dear Dear. Wij maakten daar Dear Deer van omdat het bij ons idee past om met woorden en geluiden te spelen. En het was ook duidelijk voor ons dat de naam Dear Deer naar de dualiteit verwees, en dus ons duet.
Toen ik je op het podium zag werd ik weggeblazen door jullie geluid en ik vreesde dat je niet in staat zou zijn om die adrenaline op plaat te brengen, maar je deed het! Op een bepaalde manier klinkt het debuut bijna als een live-album dat niet door een duur studiogeluid is verneukt. Ben je daarmee het eens?
Tuurlijk! We namen alles in huis op omdat we een ruwe sound wilden houden en de controle over elke fase wilden houden. Deze manier van opnemen stelt ons in staat om nieuwe dingen uit te proberen, zelfs als werkt het soms niet.
Bij het horen van uw muziek krijg ik het gevoel dat Dear Deer geen compromissen maakt!
We doen gewoon wat we willen doen.
Aan het begin van elk optreden speel je het eerste nummer met een ijzeren masker. Is daar een speciale reden voor, naast het feit dat het cool is?
Deze maskers worden gemaakt door Stephane Laurent Marcel (http://stephanelaurentmarcel.com/). Het feit dat we onze gezichten bij het begin van ieder optreden onthullen is een manier om de aandacht van het publiek op te vangen.
Ik hoor veel passie, maar ook een hoop woede. Heeft dat iets te maken met de huidige maatschappij waarin we leven? Denk je dat je muziek en politiek moet mengen?
Passie en woede kunnen bij elkaar passen. Ze zijn niet tegenstrijdig. In de teksten van Dear Deer spelen we met woorden, ook met emoties. Muzikanten beantwoorden op de een of andere manier altijd aan wat er in de maatschappij leeft. Dus muziek maken zoals het eraan toe gaat in de politiek, of zoals een groot ariest het zei: “Anger is an energy” (lacht)
Wat zijn de onmiddellijke plannen voor Dear Deer en wanneer krijgen we de kans om jullie weer op het podium zien?
Onze plannen: toeren, toeren en nog eens toeren! We spelen in Luik op 01/02 (met Deathvalley Girls), in Roubaix op 08/02 (met Motorama), in Reims op 18/02 (met Cheshire Cat) en in Zürich op 21/04 (met Guerre Froide). We spelen ook in Portugal op het Entremuralhas-festival in augustus. Enkele andere optredens zullen binnenkort bevestigd worden. We werken aan een video die vóór het voorjaar beschikbaar zal zijn. En we zijn ook bezig met het schrijven van nieuwe nummers, voor het volgende album … Het is nogal druk eigenlijk!
Wat is je favoriete album aller tijden en vertel me waarom.
Sabatel: Venus Handcuffs van Corpses as Bedmates. Ik heb nog nooit zo’n intense muziek gehoord. De manier waarop de songs worden gecomponeerd, en die geluiden, Susanne Lewis en het werk van Bob Drake, het is een heel universum. Dit album lijkt verdrietig op het eerste gehoor, maar het is allemaal ok eens je de geesten die zich achter de muziek verschuilen ontmoet.
Federico: Het is bijna onmogelijk om slechts één album te geven. Deze week is het Chairs Missing van Wire wegens de creatieve energie, samen met de efficiënte melodieën en het experiment. Maar om dezelfde redenen kan het ook Lodger van David Bowie of From Her To Eternity van Nick Cave zijn.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur alleen mee in een lift te zitten en wat zou je dan doen?
Nou, in een lift, weten we niet, maar we kunnen je wel vertellen dat we 8 uur in een auto kunnen blijven, op tournee met Pat Mutti (onze tourmanager) en Fred (The Wheal) en babbelen over Blixa Bargeld’s risotto! (Lacht).
De laatste woorden zijn de jouwe!
Gula-gula!!!
ENGLISH VERSION
Wanna hear post-punk? But real post-punk in which, as one of their idiols sang anger is an energy? Listen to Dear Deer and read our words with Federico and Sabatel.
The band was formed two years ago, in 2015. In this short term you realized a lot: recording a debut and above all you won the respect of many postpunk fans, I guess this makes you all satisfied?
Yes, we are really happy of what is happening since the birth of Dear Deer. Some people put their trust in us: Manic Depression and Swiss Dark Nights, our labels have been supporting us from the early beginning. And surprisingly , the audience followed us too quite quickly.
Federico and Sabatel, you are both involved in other bands. How did you meet, did the magic click between you happened when you were playing at the same clubs or so?
Five years ago Popoï sdioh (Federico’s band) was looking for a female voice featuring for a Noir Désir ‘s cover. Manu (Nordwaves) made the “mediator”, and we finally met and started to work on a song.
We’ve been meeting later at Drop Dead Festival in Berlin and later in Lille … this is how started our love story (laughs). We started working on Dear Deer only 3 years later, with no special purpose. In 2015, Elodie proposed us to play with Guerre Froide at “Les jeunes gens modernes” concert in Lille/El Diablo. So, we had to work hard and compose enough songs to play as support band. This event took place on the 24th of april 2015, and it was the first public appearance by Dear Deer.
I guess you won’t mind that I label you as post punk, but a very dark one, I mean I hear Wire but also No Wave influences like Swans. Do you agree?
Yes, we agree… These bands are part of our influences. “No wave” includes so many kind of sonorities (disco rhythms, raw guitars, experimental stuff) that it is a huge source of inspiration. All bands from New York No Wave era had an unique and personal sound and tried to avoid pigeonholes. We are not interested in music “genres”, but in experimenting and having fun with music .
I know quite some French bands and I really tend to say Dear Deer is unique. In fact, is there an interest from fans outside France and is there any change you’ll play there?
We are interested in playing for new audiences. French or not, finally it is not the question for us. We love to meet new people and exchange point of views. There is always a real stake when we play in new places (compared to when we play in our hometown in front of friends)
In fact, where does the band’s name come from?
The name comes from a song by Corpses As Bedmates named Dear Dear… We transformed it to Dear Deer to fit with our idea of playing with words and sounds. And it was also clear for us that the name Dear Deer was referring to duality and thus our duet.
When seeing you on stage I was blown away by your sound and I feared that you won’t be capable to capture that adrenalin on record, but you did! In a way, the debut almost sounds like a live album as it’s not fucked by an expensive studio sound. Do you agree?
Sure! We recorded everything at home as we wanted to keep a rough sound and we wanted to keep control on every stage of creation. This way of recording allows us to try and experiment new things… Even if sometimes it doesn’t work
Hearing your music makes me feel that Dear Deer doesn’t make any compromises!
We just do what we want to do .
At the start of every gig you play the first song with a sort of iron mask. Is there a special reason for it, besides the fact that it looks cool
These masks are made by Stephane Laurent Marcel (http://stephanelaurentmarcel.com/).
The fact of unveiling our faces at the beginning of our performance is a way to catch attention of the audience.
I hear a lot of passion, but also a lot of anger. Does that have something to do with today’s society we’re living in? Help us out: do you think music and politics should be mixed?
Passion and anger can fit together. They are not in opposition. In Dear Deer lyrics, we are playing with words as a matter, and also as emotions. Musicians are somehow always answering to what they live into society. So music as always to do with politics. As it has been already told by a famous artist: “Anger is an energy” (laughs)
What are the immediate plans for Dear Deer and when do we get the chance to see you on stage again?
Our plans : tour, tour, tour !!!
We’ll play in Liège on 01/02 (with Deathvalley girls) , in Roubaix on 08/02 (with Motorama), in Reims on 18/02 (with Cheshire cat), in Zurich on 21/04 (with Guerre Froide). We’ll also play in Portugal at Entremuralhas festival in August. Some other gigs will be confirmed soon. We are working on a video, which will be available before spring. And we are also working on new songs, for the next album …
Quite busy finally
What’s your favourite album of all time and please tell why
Sabatel : Corpses As Bedmates: Venus Handcuffs. I never heard such an intense music. The way songs are composed, sounds, Susanne Lewis, Bob Drake’s work, it’s a whole universe. This album could appear to be very sad at first, but it’s all ok when you finally meet the ghosts hiding behind the music.
Federico: It is almost impossible to give you only one album . These weeks, i can tell you Chairs Missing by wire for its mix of creative energy along with efficient melodies and experiments… But for the same reasons, i can tell you: Lodger by David Bowie or From Her To Eternity by Nick Cave.
With who wouldn’t you mind to be alone with in an elevator for 8 hours and what would you do then?
Well, in an elevator, we don’t know, but we can tell you that we can stay much more than 8 hours in a car, on tour with Pat Mutti (our tour manager) and Fred (The wheal) talking about Blixa Bargeld’s risotto! (laughs).
The last words are yours!
Gula-gula !!!
