Stijn Meuris, zelf Belpopmonument, overliep een paar jaar geleden met ons zijn tien Belgische favorieten. Wij hebben ze voor jou mooi in een Spotify-lijstje gedropt.
TC MATIC – Putain Putain
Moet geen verdere uitleg bij. De energie, het surrealisme, de kracht, het ritme en de durf. Beste Belgische song tot nu toe – en wellicht ook van de toekomst op middellange termijn. In een aparte categorie; tevens de strafste baslijn aller tijden.
RED ZEBRA – Man Comes From Ape (uit de ep Bastogne)
Nog steeds kippenvel van dit nummer. Een verbeten ritme, een geheel eigenzinnige productie (niemand zingt Engels zoals Slabbynck), en een verhaal. Topnummer van een band die ik altijd zwaar onderschat heb gevonden. De ep Bastogne is sowieso een parel zonder dips.
LUC VAN ACKER – The Ship (uit de lp Zanna)
Door iedereen vergeten en volstrekt onterecht. Het hele album was vooruitstrevend en stak qua Belpop een hele tijd boven de rest uit. Concept, uitvoering, songs – én een geflipte kapitein aan het roer van een wankel schip. Love it. Nog steeds. Gaat ook zo blijven.
GORKI – Wie Zal Er Voor De Kinderen Zorgen?
Dit nummer mag ik slechts in kleine dosissen tot mij nemen, zo mooi. Zonder afbreuk te willen doen aan ongeveer àlle tracks op de legendarische debuutplaat van (toen nog) Gorky; dit is het nec plus ultra als het gaat over smart en hartenleed. Met de beste wil van de wereld kan je in Wie Zal Er Voor De Kinderen Zorgen? geen minder element bespeuren. Heb lang getwijfeld tussen dit nummer en Geef Al Je Geld Aan De Arme Kinderen: het is dus dit geworden. ‘Het gaat over / als je niet beweegt / Als je stil blijft / gaat het over’. Wereldklasse.
NOVASTAR – When The Lights Go Down On The Broken Hearted
Mocht de wereld eerlijk zijn enz… Dan was dit een hit waardoor het bruto provinciaal product van Limburg een flinke opwaartse klim zou maken. Vakmanschap en puur talent gegoten in een song die ook nog eens perfect klinkt. Kortom, de Joost zoals we onze Joosten graag hebben.
HET ZESDE METAAL – Naar De Wuppe
In een taal die ik niet begrijp (Albanees, toch?), maar zelfs dan; raak. Jammer van de foute veronderstelling in de tekst – want het is allemaal wel degelijk naar de wuppe – maar dan nog.
DE BRASSERS – Kontrole
Om bang van de worden, zeker wanneer je zoals ik zestien was en dit op je bord kreeg. Het donkerste van de duistere jaren tachtig, en dan nog eens in het Nederlands. En verdomd als het niet waar is: zo visionair worden teksten tegenwoordig niet meer geschreven. Topnummer van een groep die er niet mee lachte. Tamino nog aan toe zeg.
WHISPERING SONS – Wall
Geen toeval allicht dat de nummers 7 en 8 na mekaar komen. De nieuwe Rock Rally-winnaars (The Calicos) zullen flinke boterhammen moeten eten om de vorige (Wispering Sons dus) naar de kroon te steken qua beroepsernst, inleving en volwassenattitude. Met Fenne Kuppens hebben de Sons bovendien een sister in de rangen die wel eens zou kunnen uitgroeien tot iets heel erg moois. Na twee jaar onafgebroken touren, schaven en beter worden (en ze waren al goed anno 2016) schijnt het er live alleen maar beter op geworden te zijn. Erg benieuwd naar de nieuwe plaat, die naar verluidt af én straf is.
LUNA TWIST – African Time
Sexy als de neten, ritmisch als de negers. Een perfecte parel uit de jaren tachtig, die enigszins doet denken aan pakweg Talking Heads, Fad Gadget of Gang Of Four. En dan hoor je mij niet klagen. Klinkt een pak internationaler ook dan veruit de meeste Belpoppers uit die tijd. Zou zomaar ineens opnieuw een hit kunnen zijn – gesteld dat algoritmes de radio niet zouden samenstellen.
RAYMOND VAN HET GROENEWOUD – Wat Een Fijne Dag
Heb ik altijd een ongelooflijk meesterwerk gevonden. Akelig eenvoudig (zo eenvoudig dat we het enkele jaren geleden gekoppeld hebben aan het Noordkaap-nummer Het Zou Niet Mogen Zijn), perfect helder en to the bone qua tekst en voorzien van een sfeer waarmee je de bladeren van de bomen kan doen vallen. Over de leegte van het BV-schap en aanverwante dingen. Een song om te analyseren in een moeilijk lesuur Nederlands. Of kunstgeschiedenis.
