Op 5 oktober speelt Dadawaves in de Video in Gent. Een concertje om niet te missen. En zelfs al zou je er niet geraken, raden we je toch aan om de woorden van de band eens te lezen. Hun debuutlp die op Starman Records uitkwam staat immers vol briljante psychelische indiepop.
Hallo, leg eerst maar eens uit waarom een band zich DadaWaves doopt!
Jasper: Achter de naam moet je niet speciaal iets zoeken. Het was destijds best een grappige situatie: toen de premixen van de plaat af waren, en wij klaar waren voor de podia, beseften we plotseling dat er nog geen naam was. We hebben daar een tijdje op zitten zoeken, voordat we met onze muziek naar buiten konden komen. Uiteindelijk werd het dit niet-bestaand woord dat plotseling in me opkwam toen ik ’s nachts met de wagen aan het rijden was. We waren het er allemaal over eens dat het woord visueel en klankmatig bij de muziek past. Ook onze grafisch ontwerper Wim Bruyninckx was in z’n nopjes omwille van de intrigerende vorm van het woord.
Er is niet alleen de vreemde naam, maar op de koop toe liet je je inspireren door de overbodigheid van de mensheid. Dat vraagt wederom uitleg!
Jasper: De inspiratie komt bij mij in de eerste plaats uit een gevoel van leegte, dat ik soms ervaar bij de confronterende relativiteit van alles. Ja. Het idee van ‘Wat maakt het allemaal eigenlijk in godsnaam uit?’ en de tristesse die daaruit voortvloeit. Door muziek te maken – of beter gezegd: door in mijn eigen muzikaal universum te ontsnappen – kan ik daar beter mee om. Misschien is relativiteit een beter woord dan overbodigheid. Trivialiteit is dan weer een brug te ver. Want we hebben wel onze waarde. We zijn niet ‘triviaal’. Met ‘de overbodigheid van de mensheid’ bedoelen we misschien eerder: de onbenullige dingen waar we ons soms zorgen over maken, hoe we als mens soms zo kunnen dwalen in deze complexe wereld en hoe we daarin soms zo ver verwijderd kunnen geraken van onze essentie. En onze planeet, die er uiteindelijk niet om gevraagd heeft om overgenomen te worden door één bepaalde diersoort, nochtans gezegend met de gave van bewustzijn en intelligentie.
Jullie maken psychedelische pop, maar door het gebruik van poppy synths maken jullie de brug naar het heden. Toch wel een combinatie vind ikzelf.
Jasper: Dat is niet bewust zo gegaan. Het is gewoon het resultaat van een proces van trial&error-gewijs ermee bezig te zijn en daardoor een bepaalde intuïtie ontwikkeld te hebben. En in mijn geval: door m’n innerlijke criticus – dat irritante, rationele, altijd twijfelende stemmetje in m’n hoofd – het zwijgen op te leggen tijdens het schrijven. We hebben nooit in termen van genres gedacht. Psychedelische pop dekt de lading ergens wel, maar als songschrijver is het niet echt een keuze geweest. Het ‘was’ er allemaal gewoon plotseling en dan ga je daarmee aan de slag. En ja hoor, we zijn wel into die sixties-seventies psychedelic stuff. We organiseren ook vaak open-jamsessies in Studio De Zolder, onze thuisbasis/opnamestudio. De brug naar het heden is misschien logisch omdat we ook bands zoals Air, The Flaming Lips en Grandaddy enorm hard kunnen smaken. Al is dat ook niet meer ‘zo’ heden.
Ik heb begrepen dat Jasper een punkverleden heeft. Toch wel een contrast met de muziek die je nu maakt, toch?
Jasper: Punk is veel gezegd. Het was eerder ‘poppunk’, waarbij naast luide gitaren ook meerstemmigheid en straffe songs belangrijk waren. Maar inderdaad. We hebben allemaal wel een punkrock-verleden. Op Beatrijs na dan. Zij komt meer uit de klassieke en experimentele hoek. Wat een fantastische combinatie toch? Alleszins: het is geen contrast. Eerder een natuurlijke evolutie, waarbij muren van gitaren geleidelijk aan begonnen plaats te maken voor meer subtiele ‘walls of sound’. Maar zelfs bij Oversized, de punkband van destijds, stond melodie en harmonie voorop. Ik speelde een paar weken geleden een song van Oversized op het huwelijk van Pieter, onze toenmalige drummer. Helemaal intiem en akoestisch, piano en zang. Het bleef perfect overeind. De melodieuze songs zijn er dus altijd geweest, maar de sound is op een organische wijze geëvolueerd.
Jullie debuut is nu al een half jaartje uit. Hoe kijk je er op terug tot nu toe?
Jasper: Positief. De plaat is nu iets meer dan 4 maanden uit. We hadden aanvankelijk geen verwachtingen en hadden Wise Old Owl gewoon als free-download online gezet. Als je lang aan een plaat werkt, kan je je op de duur moeilijk inleven in de ervaring van de luisteraar die het voor het eerst hoort. Daarom waren we overweldigd door de vele positieve reacties op Wise Old Owl én de plaat. En even later hoorden we het op de radio. Het nummer was nochtans niet per se als single bedoeld, we moesten gewoon ons ei kwijt. Het heeft ook totaal geen singlestructuur, net zoals Dans Votre Absurdité dat ook niet heeft. Maar ook al weigeren we binnen de lijntjes van de huidige formats op vlak van popsongs te blijven (en kiezen we dus voor de moeilijke weg), toch lijkt DadaWaves overduidelijk een gevoelige snaar te raken bij vele mensen van alle leeftijden. En onze uil heel de zomer lang op de radio horen, ja dat doet wel iets als je werkelijk een boodschap te vertellen hebt. Maar goed. We hebben nog veel meer in petto. Wie weet waar gaat dit nog naartoe.
DadaWaves is een groep die ook wel durft. Op jullie single Dans Votre Absurditémengen jullie vocoders met een melodietje die wat weg heeft van een kinderliedje. Er zijn geen grenzen?
Jasper: We ervaren dit zeker niet als ‘durven’. Het enige dat je misschien ‘durven’ zou kunnen noemen, is het feit dat we gewoon de songs brengen zoals we ze echt voelen, los van voorgekauwde pop-formats. Meer niet. Het was zeker niet zo van: ‘Wow, zullen we eens iets met vocoders en kinderliedjes doen?’ Neen. De song (of de uil?) heeft het me zo gedicteerd en we voeren het uit zoals het aan ons verschenen is. We hebben nooit grenzen gevoeld, want zolang je doet wat je echt voelt, is het altijd goed. Het leek allemaal een logische uitwerking van een gewoonweg vrij speciaal nummer. En ja, het contrast tussen het kinderlijke melodietje van het refrein en de strakke beat en vocoders van de strofe ‘werkt’ gewoon. Dus waarom zouden we ons moeten afvragen of we een grens overschreden hebben? Dat is eigenlijk weer dat stemmetje waarover ik het daarstraks had – die irritante, innerlijke criticus. Die moet gewoon zwijgen tijdens het creatieve proces, zodat de songs er zo authentiek mogelijk uit kunnen stromen.
Een schitterende video trouwens, past perfect met de melancholie. Ik veronderstel dat jullie hier blij mee zijn.
Jasper: Met de videoclip zijn we enorm blij. We kwamen met Alain Deltenre in contact via Felix Huybrechts van ons platenlabel Starman Records. De klik was er onmiddellijk. Geniale gast. Op veel verschillende manieren zeer creatief. Zet zo iemand bij ons en je krijgt vuurwerk. Flitsende beelden van onze hectische wereld in contrast met de rust en ontroering van twee mensen die daar middenin gewoon even bij elkaar troost vinden. De videoclip versterkt de boodschap van de song echt: hoe een mens zichzelf en de ander kan vinden in de overweldiging van al die flitsende drukte, teveel keuzemogelijkheden, te conflicterende verwachtingen, teveel informatie-bombardementen, te weinig empathie, teveel schermpjes, knopjes en apparaatjes in plaats van authentiek menselijk contact, dwalende politici, en al teveel absurde kafkatoestanden. We hebben het niet allemaal meer door, maar dit is eigenlijk geen natuurlijke habitat meer voor een dierlijk organisme. Het wordt hoog tijd dat we allemaal onze eigen individualistische eilandjes beginnen te verlaten en elkaar terugvinden. Want we zijn sociale dieren, dus we kunnen wel nog steun vinden bij gelijkgestemde mensen rondom ons.
Ieder lid van de groep is wel even belangrijk, toch vind ikzelf de backing vocals van Beatrijs de final touch. Heb jij een muzikaal verleden, Beatrijs, of is DadaWaves je eerste band?
Beatrijs:Bedankt voor het compliment! Nee, het is niet mijn eerste groep. Ik ben eigenlijk professioneel violiste en speel in verschillende bands, in heel uiteenlopende genres. Van experimentele elektronische muziek over neo-klassiek tot singer-songwriters en kleinkunst. Ik vind het erg verrijkend om in zoveel stijlen bezig te zijn. DadaWaves was wél de eerste band waarin ik ben beginnen zingen, al doe ik dat intussen ook in een paar andere bands.
Jasper: De stem van Beatrijs is voor ons inderdaad een zeer belangrijke aanvulling van de sound. Ik wilde graag een vrouwelijke touch op vocaal vlak. Het was dan ook een wonderbaarlijke vaststelling toen we toevallig ontdekten hoe goed onze stemmen matchen. Ik zat toen in een zware Gainsbourg-fase en was dan ook razend enthousiast over het Jane Birkin-sfeertje van de stem van Beatrijs. Maar ook de andere groepsleden zitten perfect op hun plaats. M’n broer Xander met z’n eigen drumstijl: Ringo Starr goes krautrock (en de genetische connectie werkt magisch!); bassist Roel, een grote sixties/seventies fan die ook begeesterd is door bassynths; en Tom, die naast gitaar ook bugel speelt om de blazersarrangementen er live ook bij te hebben. Het is werkelijk een godsgeschenk om een frontman en songwriter te kunnen zijn van een band waarin alle talenten zo mooi samensmelten tot die unieke DadaWaves-stijl.
Jullie eerste plaat werd geproducet door Jeroen Swinnen. Toch ook niet de eerste beste, hoe gebeurde dit?
Jasper: Via Dirk Miers van DESTUDIO, een opnamestudio in Asse. We kenden Dirk al lang van onze vorige bands. Na een paar mails en telefoontjes in verband met de planning van de opnames, stelde hij voor om Jeroen erover aan te spreken. Ik had nooit verwacht dat Jeroen hierop zou ingaan, maar ik had de indruk dat het echt de liefde voor goede en boeiende muziek was, dat maakte dat hij mee op de kar sprong. Als artiest ben je het meest creatief als je voor ‘dat’ gaat wat je ‘nog net niet kan’, daar waar het net nog een woelige zoektocht is. Jeroen is erg goed in mensen uitdagen om de brug nog net iets hoger te leggen, met toch ook respect voor de ego’s die bij muzikanten wel eens groot en kwetsbaar plegen te zijn. We maken op vlak van compositie, arrangement en melodie erg avontuurlijke (en niet altijd even evidente) muziek. En Jeroen voelde het ook zo. Het was een intense, maar zeer plezante en leerrijke trip.
DadaWaves is nog maar eens een sublieme Belgische band. Niet dat België het ooit slecht deed, maar wat is jullie opinie over de huidige scène?
Beatrijs: Ik vind dat er momenteel heel veel goeie muziek gemaakt wordt in België. Daarom niet altijd de bands die je op de radio hoort, maar ik ken veel groepen die fantastische dingen doen. Vaak nog erg jonge mensen trouwens, maar met een verfrissende koppigheid om te creëren, ondanks de vele (vaak financiële) obstakels. Dat maakt me optimistisch over de toekomst.
Jasper: Er zijn inderdaad enorm veel straffe bands in België. Daar kunnen we inderdaad alleen maar trots op zijn. De keerzijde is dat het in dit kleine land moeilijk is om als artiest boven water te gaan drijven. Je moet je daarom als muzikant echt profileren. Soms mis ik bands die verder gaan in het straatje van de barok-pop van de jaren 60-70, waar arrangement, harmonie en melodie minstens even belangrijk zijn als ‘een vette sound’. Ik was vorig jaar in Londen voor opnames van m’n andere band Paperlane Park, en het was verbazingwekkend hoe die psychedelische scène daar leeft. Na vele gesprekken met de muzikanten met wie ik samenwerkte, werd het mijn persoonlijke missie om deze fantastische muziek ook in België te laten opflakkeren. Ik heb een talent voor barokkerige songs en arrangementen en vind dat ik daarin mijn verantwoordelijkheid moet opnemen (ook al moet ik daar in mijn persoonlijke leven erg veel voor opofferen). De eerste DadaWaves-plaat is daarvan nog maar het prille begin. Maar wat bands zoals Balthazar doen, daar kunnen we alleen maar enorm veel bewondering voor hebben. Om maar één voorbeeld te geven.
Jullie treden binnenkort op in de Video in Gent. Zeg eens waarom de mensen naar je optreden moeten komen kijken?
Jasper: Niemand ‘moet’ naar ons komen kijken. We kunnen het alleen maar sterk aanbevelen aan mensen die enerzijds van catchy deuntjes houden maar anderzijds ook een diepere laag zoeken in muziek. En aan mensen die even weg willen zijn van alles en even mee in ons muzikaal universum willen schuilen voor de wereld. En aan mensen die een duwtje nodig hebben om resoluut tegen de stroming van deze veeleisende maatschappij in te gaan, en willen kiezen voor een leven onder de radar en gebouwd rond eigen dromen en waarden. Dat is ook zo wat het centrale thema van onze eerste plaat.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Jasper: Moeilijk om te kiezen tussen Pet Sounds van The Beach Boys, Odessey and Oracle van The Zombies, Arthur (and the decline and fall of the British Empire) van The Kinks, Forever Changes van Love, Rumours van Fleetwood Mac, Histoire de Melodie Nelson van Serge Gainsbourg en zowat alles van The Beatles. Of Moon Safari van Air? Of Illinois van Sufjan Stevens? Of iets van Stereolab? Neem anders maar gewoon Pet Sounds, voor het gemak. Het was voor mij persoonlijk de eerste plaat die ik niet onmiddellijk na kon spelen. Normaal gezien kan ik, als ik een popsong hoor, onmiddellijk op het gehoor meespelen. Bij Pet Sounds was het even zoeken op de akkoordenprogressies en melodieën, en dat heeft een gigantische impact gehad op de manier waarop ik songs schrijf.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift mee te zitten en wat zou je dan doen?
Jasper: Met Brian Wilson van The Beach Boys. Maar dan zouden we ook een tijdsmachine moeten hebben, want het liefst in de periode dat The Beach Boys op tournee waren en Brian in z’n studio voor hen Pet Sounds aan het componeren was. Wat ik zou doen? Luisteren naar die man uiteraard. Moest Brian Wilson niet haalbaar zijn, mag het ook Dirk De Wachter zijn. Ik mail soms sporadisch met hem omdat er veel raakvlakken zijn tussen zijn boodschap en de onze. Met hem wil ik dus gerust eens 8 uur lang filosoferen over de wereld waarin we leven en waar het met de mensen naartoe moet.
DIDIER BECU
