Het is hier onze hobby om naar parels te duiken. Daarom vindt de jaarlijkse teambuilding ook plaats in Acapulco, waar het goed naar parels duiken is. En soms, heel soms, komt er een ongeopende boven.
Gooseberry Season, iemand? Ze kwamen uit Zwijndrecht van waaruit je de chemique in de haven ziet branden. En ze bestonden zowaar uit mensen, te weten Danny De Bock (zang), JP Vermont (gitaar en zang; zingt dit), gitarist Gino Goole, bassist Dave De Nys en achter de vellen Mark Scauflaire.
Dook plots zomaar op YouTube op en het gaat over sokken en hoe eruit weggeblazen te worden. Dus maar eens gaan babbelen met JP Vermont.
Waarom zijn The Paranoiacs groot geworden en jullie niet?
JP Vermont: Ik veronderstel dat The Paranoiacs beter omringd werden. Op dat ogenblik stonden ze ook al verder dan ons en keken we wel min of meer naar hen op. Ik geloof dat we zelfs nog samen hebben opgetreden in een club genaamd The Face, indertijd.
Nu is er internet en is alles toegankelijk. Maar jullie waren duidelijk beïnvloed door de Amerikaanse garagerock uit de sixties. Waar hoorden jullie die muziek?
Er was toen volop een garagerock-revival aan de gang en in het jeugdhuiscircuit kwam je die muziek wel vaker tegen. Bands zoals The Cramps, The Fuzztones, The Nomads en The Lyres bliezen het genre nieuw leven in en door hen leerden we ook de originals kennen zoals o.a. The Sonics, Standells en zeker ook belangrijk in dit verhaal: The Stooges! In die periode zat ik ook op de kunstschool met de bijna voltallige bezetting van genregenoten Philadelphia’69, ook een zeer sterke garageband uit het Waasland.
Waar vonden jullie die platen?
Het goeie ouwe Brabo Records op de Grote Markt in Antwerpen maar ook The Record collector daar in de buurt. In die tijd was ook de invloed van Radio Centraal, voor mij althans wonende binnen het zendbereik, niet te onderschatten. Je had toen echt zeer goeie programma’s zoals Stretch pants & Sunglasses die het betere werk in het genre aan de man brachten.
De groepsnaam kwam waarschijnlijk van het gelijknamige gedicht van Simon Armitage?
Ik ken het gedicht van Armitage maar het is niet daarop gebaseerd. The Gooseberry Season is eigenlijk Engels slang voor wat wij hier kennen als de komkommertijd. Het wordt daar ook the silly season genoemd… een periode waarin de pers meer faits divers in het nieuws brengt dan gebruikelijk.
Er is nauwelijks iets te vinden van Gooseberry Season. Forgotten heroes. Steekt dat?
Ja, toch wel. Met een nummer als My own Way hebben we toch wel een serieus garagerock-anthem geschreven. Er bestaat nu wel een filmpje van het nummer op YouTube maar in die tijd kregen we nauwelijks airplay. Ik denk dat we allemaal wel droomden van meer maar wanneer de grote belangstelling uitblijft duurt het niet lang of een band spat uiteen. Ten prooi aan vertwijfeling over de te volgen richting. We zijn steeds meer de kant van de onversneden psychedelica opgegaan wat niet door iedereen van de band gesmaakt kon worden…
Zijn er nog plannen om ooit terug op te treden?
Mocht er nu plots sprake zijn van een soort hernieuwde belangstelling dan valt er zeker niets uit te sluiten.
Wat doen jij en de rest van de band nog?
Ikzelf maak nu terug muziek onder de naam Knucklehead en ben werkzaam als psychiatrisch verpleegkundige. Leadgitarist Gino is ondertussen een bevlogen onderwijzer in het lager onderwijs en speelt bij Decades, een Joy Division tribute band. Bassist Dave De Nys is consultant manager in de ICT en speelde nog regelmatig bas in een reggaeband. En drummer Mark Scauflaire baat een horecazaak Bar+Plant in Borgerhout uit. Hij is niet meer actief met muziek bezig.
