Aster, het is een naam die in de undergroundmedia alsmaar meer een begrip aan het worden is. Terecht. Onlangs nog wist de jonge Limburger een finaleplaats in het Sound Track-concours te veroveren. Een muzikant waar je in de toekomst ongetwijfeld nog heel veel van zal horen. En het is met grote trots, dat we Aster op ons derde verjaardagsfeestje als één van de drie muzikale gasten hebben. Talk time!
Dag Aster, we zien alsmaar meer je naam verschijnen, en als kers op de taart is er de finaleplaats op Sound Track. Is er sprake van enige druk, als we jou bezig zien, zouden we zweren van niet.
Er doen zich veel leuke kansen voor de laatste tijd. Momenteel bezorgen die me nog niet al te veel stress. Ik ben vooral heel enthousiast dat ik meer kan optreden.
Volgens het boekje dienen we je onder te brengen in de categorie van singer-songwriter, maar ik vind dat zo’n term jouw muziek geen eer aandoet, want het is zo veel meer. Hoe zie je dat zelf?
In essentie maak ik conventionele singer-songwriter muziek. Ik breng de nummers solo en akoestisch. Het is moeilijk om die term dan niet te gebruiken. Op termijn wil ik ook live met band verder gaan. Dan zal ik al wat meer buiten het singer-songwriter hokje vallen, neem ik aan. Maar het is absoluut niet zo dat het mij enigszins zou storen als dat wel zo blijft.
Het lijkt wel alsof je de eenvoud omarmt met je muziek, is dat zo?
De ep klinkt soms wel wat naakt, ja. Dat komt door de beperkte instrumentatie. De bassist (Ruben Verbeeck) en drummer (Toon Putteman) speelden enorm in functie van mijn akoestische songs. Daarom probeerden we alles klein te houden. En daarbij is de opname van Blood Red Rain eigenlijk geen goede opname. Maar we vonden deze demo zoveel sterker dan wanneer we er nog een ritmesectie aan toevoegden. Dus kan er wel gezegd worden dat eenvoud best efficiënt werkt.
Begin dit jaar bracht je je eerste ep uit. Hoe zijn de reacties daarop geweest?
Heel goed. Mensen vinden het een mooie eerste ep. Meer moet dat niet zijn.
Een ep met vier ijzersterke songs en toch lijkt het alsof je ze met gemak uit je mouw schudt, of is dat toch anders?
Niet altijd. Soms duurt het maanden voordat een nummer volledig af is. Ik kan vaak heel lang vastzitten met een melodie en een gitaarpartij, wanneer ik er maar geen goede tekst op kan vinden. Blood Red Rain was bijvoorbeeld aanvankelijk een ander nummer. Andere melodie, andere akkoorden. En de tekst sloeg nergens op…
Je bent al bekogeld geweest met allerlei voorbeelden, maar welke artiesten hebben je geïnspireerd?
Vooral veel singer-songwriters. Elliot Smith, Nick Drake, Daniel Johnston, Arthur Russell, Bright Eyes, Erik Debny, Bon Iver, John Martyn, Jackson C Frank, The Swell Season, Glen Hansard, Woody Guthrie, Sparklehorse, Robert Zimmerman, de Beat Generation als er plaats is voor literaire referenties. Dat zijn een paar van de grote voorbeelden.
Grappig dat je Daniel Johnston aanhaalt, bij momenten lijk jij dezelfde psychopathische zelfkastijding op te zoeken… Ik bedoel maar, vrolijk zijn je liedjes niet.
Daniel Johnston had serieuze psychische problemen. Hij dacht op een bepaald moment écht dat de duivel op zijn hielen zat. Zo ver is het bij mij gelukkig nog niet. Hoe hij die kwellingen zo prachtig in muziek kwijt kon raken, is heel inspirerend. Heel grote, eigenzinnige meneer. Mag hij zijn rust eindelijk gevonden hebben.
Zoek je die treurnis zelf op, of is het gewoon omdat triest nu eenmaal schoner is?
Melancholische muziek heb ik altijd het mooist gevonden. Ik zie ook gewoonweg veel pracht in zelfdestructie en escapisme. Misschien niet de beste eigenschap. Maar toch iets waar veel artiesten last van hebben, denk ik.
Hoe belangrijk zijn die songs voor je, zijn ze de spiegel van je ziel?
Heel belangrijk. Ook al gaan niet al de nummers over mij, komen ze wel uit mijn hoofd en mijn hart. Muziek is goede therapie, dus kan ik veel dingen van mij af schrijven en een plaats geven.
Vaak vormen singer-songwriters een band omdat ze het alleen zijn beu zijn, hoe zie jij dat of is dat een vraag die je je niet stelt?
Om nog heel lang solo te spelen, ben ik sowieso niet van plan. Het kriebelt enorm om alsnog de muziek wat groter te laten klinken.
Artiesten als jij dwingen de luisteraar om… tja… te luisteren. Luisteren we vandaag te weinig?
In ons digitaal tijdperk is het makkelijk om nummers te skippen. Ik zou zeggen: koop een platenspeler! Dan is dat moeilijker. Ik denk dat echte muziekliefhebbers wel nog heel voorzichtig luisteren. Aan de andere kant heb ik niet veel meer als dit digitale tijdperk gekend. Dus is mijn oordeel ook wat onbetrouwbaar…
Wat is jouw artistieke droom?
Twee ijzersterke platen uitbrengen waar ik zelf heel trots op kan zijn. En veel optreden. Liefst veel touren in het buitenland.
Een paar leuke vraagjes om mee af te ronden. Daniel Johnston of Bob Dylan?
Dylan. Die staat voor mij nog een trapje hoger…
Memphis of Limburg?
Memphis. Anywhere but fucking Limburg!
Wat is het allermooiste liedje op deze wereld?
Simple Twist Of Fate van Dylan.
