We gingen op rondvraag bij wat artiesten en mensen uit de muziekindustrie met deze vier vragen
a) Wat is je favoriete Bowie-moment?
b) Wat is je favoriete Bowie-plaat
c) Wat is je favoriete Bowie-song?
d) Wat betekent Bowie voor je?
PIERRE PAULY (PARADE GROUND)
a) Het optreden van Bowie aan de renbaan van Oostende
b) Outside
c) Heroes
d) The silk of a skin
NICOLAS VAN MEIRHAEGHE (EMPUSAE)
a) Mijn kinderjaren. De radio stond altijd aan, ik was zot van zijn muziek. Vooral Let’s Dance nu terug horen maakt me heel nostalgisch naar die periode.
b) Earthling
c) Deranged (de extended mix, niet de versie van Lost Highway)
d) Een icoon, intelligentie en talent tezamen.
FELIX HUYBRECHTS (STARMAN RECORDS)
a) Toen ik Bowie mocht interviewen in Brussel in ’91. Op en top gentleman, grappig en wijs en hij was zot van de Belga Filter sigaretten die ik toen nog rookte.
b) Elk moment heeft een gepaste Bowie plaat. Station to Station is voor mij het perfecte album, gevolgd door HUnky Dory en Low.
c) Veel favorieten, de zangpartij van Wild is the Wind blijft onovertroffen alsook het drama in Five Years of Heroes.
d) Het was alsof je hem persoonlijk goed kende, een companion de route die er steeds was in de verschillende fases van je leven. Vertrouwd en toch verrassend en avontuurlijk.
KURT DE WAELE (NEW DARK AGE)
a) Ashes To Ashes, de videoclip. Ik was toen 10 jaar en werd meegezogen door zowel het lied als de clip. Zeer beangstigend was het. Zwarte lucht, een creepy clown met daarachter een bulldozer die hem leek te achtervolgen.
b) Kill your darlings: Hunky Dory/ Ziggy Stardust/ Low/ Scary Monsters. Vandaag nemen we Hunky Dory. Misschien wel zijn rustigste plaat, beetje folky, beetje kitsch, maar dan met klasse gebracht. Gitaar iets meer naar achter, piano naar voor. Op 2 januari ideale wake-up plaat.
c) Terug een dooddoener van een vraag. Maar ik merk dat ik nogal dikwijls Fashion draai op feestjes. Het is zeer dansbaar, maar toch een lied met een ferme hoek af. Ik hou enorm van wat Robert Fripp met zijn wacko gitaarpartijen doet op Bowie zijn platen. Beep-beep!
d) Alle (officiële) albums van hem staan hier in de platenkast, dus muzikaal is hij van grote betekenis voor mij. Bowie is een van de artiesten die alle genres kon bewandelen en er altijd mee weg kwam. Ik ben eventjes afgehaakt na Let’s Dance om dan terug de draad op te pakken midden de jaren 90. Ik heb echter geen blinde adoratie voor stars, van de meeste wil ik niet weten hoe ze zijn als mens. Ik las de bio over Bowie en had er feitelijk spijt van…
WILLY DIRKX (DE BRASSERS)
a) David Bowie speelt Rebel Rebel op Avro’s Top Pop, halfweg de jaren 70. Eerste confrontatie op TV met Bowie die een ooglap en een enorm nektapijt draagt.
b) Hunky Dory.
c) Life on Mars.
d) Hij maakte geniale muziek en vond zichzelf voortdurend opnieuw uit.
CARLO VAN PUTTEN (DEAD GUITARS)
a) Bowie live in Keulen, alleen pers aanwezig voor 2000 man. Ik vooraan het podium. Bowie met een mooie glimlach.
b) Space Oddity
c) Zonder Bowie was ik nooit begonnen met muziek….alles dus
BJORN NUYENS (AMPERSAND MUSIC)
a) Live Aid 1985, moet de eerste kennismaking geweest zijn.
b) Ik zet mijn joker in, moeilijk om er een uit te pikken.
c) Where Are We Now? (The Next Day), maar dat kan morgen alweer een ander nummer zijn.
d) Icoon in alle ruime betekenissen van het woord. Dé stijlvolle figuur, zijn gedaantes, uiteraard zijn muziek en het bewandelen van heel wat paden (genres) en toch ook opmerkelijk hoe hij die laatste plaat tot stand kwam. Weten dat je snel komt te gaan en wellicht in geen evidente omstandigheden toch nog doen wat je het liefst doet en je uitdrukken waar je het best in bent, door nog een plaat op te nemen. Een plaat die 2 dagen na de release plots een heel andere plaat werd.
JEAN-MARC LEDERMAN
a) Vreemd genoeg, heeft mijn favoriete Bowie-moment iets met Afrika te maken. Ik leefde daar een tijdje en ik luisterde intens naar zijn platen toen ik naar de kust van Benin reed, de dorpen en de bevolking waren hier perfect voor. Het was net alsof Brian Eno op zijn mixing desk een kanaal had geopend en hoopte dat er willekeurige effecten aan de Bowie-songs werden toegevoegd. Op een bepaalde manier werkte dit perfect.
b) Iets zeer onorigineel voor iemand van mijn leeftijd: Heroes. Waarom? Het was een geweldig experiment en het pastte perfect bij wat mijn vrienden toen waren: kunst tot het uiterste drijven, het concept beleven en aanvaarden dat het gewoon kunst was en om die reden alleen, een bestaansreden had. Een andere reden is dat ik niet zo tuk ben op gitaarsolo’s, en tja…Bowie hield daarvan op zijn eerste platen (je weet wel, de glamrockperiode), en daarom ging dat wat aan mij voorbij. Op die plaat hoor je ook Eno de “amateur” die iets deed met een reus. Het resultaat maakte je sprakeloos…
c) Where Are We Now. In drie minuten vat het de geest samen van de mensen die betrokken waren bij de trilogie. Ik krijg er iedere keer tranen van in de ogen, ofwel is het de vochtigheid in de kamer.
d) Een groot artiest die zichzelf verschillende keren heruitvond en daar nog in slaagde ook! Meestal bracht hij subliem werk. Hij beantwoordt perfect aan de definitie van een artiest die het gemaakt heeft, zonder zichzelf te moeten verkopen. Laten we de 80s platen maar eventjes vergeten. Al bij al heeft Bowie een positie in de underground die iedereen zou willen. Hij was een intelligent man, en deed meestal alles met flair en kon de mindere momenten die iedere artiest heeft mooi verbergen. O ja, ik heb Blackstar nog niet gehoord, net iets te moeilijk.
ELSJE HELEWAUT
a) De eerste keer Space Oddity horen toen ik 10 jaar was.
b) The Rise And Fall Of Ziggy Stardust.
c) Space Oddity
d) Zijn adrogene aard vind ik knap, ook zijn extravagante expressie, het genie in nummers schrijven, zijn stem en toch een gentle soul zonder kapsones.
DIMITRI (WOOL-E DISCS)
a) De eerste keer dat ik een nieuw aangekochte Bowie (of gerelateerde) plaat op zet. Minst favoriete Bowie-moment, de teleurstelling die er achter komt omdat het eigenlijk niet zo goed is als je verwacht hebt (op een paar uitzonderingen na zowat alles na Let’s Dance). Maakt niet uit wat het is/was: een heruitgave van een oude plaat, een coverplaat, een bootleg, single, etc…. telkens is er dat enthousiasme en de hooggespannen verwachtingen. Zal hij terug zijn artistieke hoogtepunt van de jaren 70 evenaren? Soit, de kick van de eerste noten van een nieuwe Bowie plaat is mijn favoriete moment. Niet wat er achter komt.
b) Pffff, dat is zo’n moeilijke vraag, die ik niet in 1-2-3 kan beantwoorden. Mijn voorkeur is sowieso altijd uitgegaan naar de jaren 70 periode. En zelfs met een pistool tegen mijn hoofd zou ik nog steeds zwaar twijfelen tussen The Man Who Sold The World, Aladdin Sane, Diamond Dogs en Lodger. 1 van die 4 dus!
c) Nog zo’n vraag. Veel van mijn favoriete songs staan op mijn favoriete platen The Width Of A Circle, Black Country Rock of After All van The Man Who Sold The World, Time en Panic In Detroit van Aladdin Sane, Rebel Rebel van Diamond Dogs, Fantastic Voyage en Fantastic Night Flight van Lodger, maar ook Station To Station van het gelijknamige album. Echter vandaag kies ik voor “Jump They Say” van het toch wel zwaar onderschatte Black Tie, White Noise
d) Let’s Dance was één van de twee platen die ik kreeg voor mijn lentefeest in 83, de andere plaat was er eentje van Chopin. Toen we van het platteland naar de stad zijn verhuist en ik dus niet meer afhankelijk was van mijn ouders om op (muzikale) zoektocht te gaan, zat Bowie bij de eerste platen die ik zelf kocht: een reissue van Andy Warhol op single en Ziggy Stardust op cassette. Ik ben hem de rest van mijn leven blijven volgen. Toen hij stierf voelde het echt als een familielid dat was heengegaan.
DIRK BLANCHART
a) De Stage-tour in 1978, optreden in Vorst.
b) Low
c) Dat vind ik bijna niet te beantwoorden. Life on Mars dan maar. Maar Where are we now? vond ik even goed een melancholische mokerslag.
d) Blueprint voor creativiteit en innovatie, nooit genoegen nemen met middelmatig, mijn tienerjaren, always be a gentleman… en nog wel een hoop dingen die me nu even niet te binnen schieten.
WOLF VANWYMEERSCH
a) In 1996 bracht Bowie Hello Spaceboy live in het praatprogramma “Karel” (Nederlandse tv). Ik kende toen enkel Ziggy en zijn saaie 80’s periode en ik werd omvergeblazen door zijn kracht, frisheid en craziness. (zie onderaan de teksten het clipje)
b) Scary Monsters (And Super Creeps). Qua songs, arrangement, sound, experiment, thematiek nog steeds relevant en een revelatie.
c) Ashes To Ashes, Quicksand, Ziggy Stardust, Warszawa, It’s No Game,…
d) Bowie liet zien/horen dat alles kan: hij mixte Brel met Warhol met The Stooges met Weill met Kraftwerk/muziek met theater/schilderkunst/etcetarara
BART STEENHAUT (MUZIEKJOURNALIST)
a) Hem interviewen. In 2002, de dag na Beach Rock
b) Low, Blackstar, Young Americans, Heroes en Outside, in die volgorde
c) Warsawa, Heroes, Life On Mars, Strangers When We Meet, Loving The Alien, This Is Not America (sorry, onmogelijke vraag, eigenlijk)
d) Bowie is de soundtrack bij mijn leven. Ik heb geweend toen hij stierf. Los daarvan: één van de meest avontuurlijke, experimentele, inspirerende en veelzijdige artiesten in 60 jaar popmuziek. Een van het handjevol artiesten -naast Prince, Springsteen en The Beatles, die 5 klassieke platen na elkaar hebben gemaakt.
FRITS STANDAERT (EX-RZ)
a) Heroes op single kopen toen die uitkwam
b) Geen
c) Ashes To Ashes
d) Enkele fantastische songs, straffe vocals.
MAXIME THOMPSON (ATLAS)
a) Een moment heb ik niet echt. Eerste keer dat ik die plaat hoorde. Daarnaast niks.
b) The rise and fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars
c) Starman
GERRY VERGULT (AROMA DI AMORE)
a) De eerste keer dat ik Hunky Dory opzette.
b) Heroes
c) Heroes
d) Ik kende Bowie al als one-hit-wonder van Space Oddity (1969). Aardig nummer vond ik dat als kleine jongen wel, net als Sugar Sugar van The Archies of Eloïse van Barry Ryan. Maar in 1970 alweer vergeten. Maar twee jaar later komt toevallig Hunky Dory op mijn platenspeler terecht. En van bij de eerste tonen van Changes voelde ik dat hier iets bijzonders gebeurde. 40 minuten later was ik fan en Hunky Dory is nu nog steeds één van mijn favoriete albums aller tijden. En met Ziggy Stardust werd Bowie een superster en was hij niet meer uit de muziekmedia weg te denken. Klassiekers volgden elkaar in snel tempo op: Alladin Sane, het coveralbum Pinups, Diamond Dogs, Station to Station, Young Americans, Scary Monsters en vooral de Berlijnse trilogie Heroes, Low en Lodger.
Maar dan was het ook gedaan. Bowie begon iets te nadrukkelijk naar de hitparade te lonken en zijn songs werden even gepolijst en vlak als de rest van de eighties-charts. Op een paar uitzonderingen na (Absolute Beginners, Under Pressure) kon Bowie mij niet meer bekoren en begon ik hem als passé te beschouwen.
In de jaren 90 doet hij nog een poging om zijn tijd bij te benen met ambient & drum’n’bass albums als Outside en Earthling, maar ook die konden me niet bekoren. Later maakte hij nog wat middelmatige albums en het is pas met zijn ultieme Blackstar dat hij weer een essentiële plaat maakte, maar we wisten al snel waarom.
BERT CANNAERTS (Newmoon)
a) Het is moeilijk om één moment te kiezen van iemand die constant grenzen verlegde op artistiek vlak. Daarom kies ik voor het moment dat alles in beweging heeft gezet voor mij. De eerste keer dat ik Without You I’m Nothing hoorde van Placebo was zo’n moment waarop de wereld lijkt stil te staan. Echt alles aan dat nummer klopt zo hard voor me. Het gastoptreden van Bowie in dat nummer is absolute perfectie. Het leek wel alsof de combinatie Placebo en David Bowie zoiets was dat voorbestemd was om te gebeuren. Het is deels door dit nummer dat ik mezelf ben beginnen verdiepen in het verdere werk van David Bowie. En Without You I’m Nothing is nog steeds een nummer waar mijn nekharen van overeind gaan staan.
b) De platen uit de Berlijn-trilogie zijn mijn favoriete platen van Bowie. Ik hou wel van de meer abstracte sound en de sfeer die die platen uitademen. Vooral Low met z’n krautrockinvloeden vind ik heel erg goed. Heel die periode uit het leven van Bowie is zo ongelofelijk interessant. Het is haast onmogelijk om je in te beelden dat Low dit jaar 40 wordt. Dat Bowie deze plaat schreef in Berlijn dat nog steeds werd verdeeld door het Ijzeren Gordijn is inspirerend.
c) Heroes is zo’n nummer dat onder je vel kruipt en je nooit meer los laat. Alles aan Heroes klopt voor mij. De gitaarsound, de zang, de tekst, de betekenis,… Alles klopt. Bovendien vind ik het zo prachtig om te zien hoe ook met de tekst werd geëxperimenteerd. Het feit dat dit nummer in verschillende talen werd uitgebracht getuigt van de creativiteit en durf van Bowie. Absoluut een nummer dat zijn tijd ver vooruit was.
d) Als er één ding te leren valt van Bowie, dan is het dat je barrières kan en moet slopen. Zijn creativiteit was grenzeloos en hoe hij zichzelf keer op keer heruitvond kan een inspiratie zijn voor iedereen. David Bowie was niet minder dan een icoon. Iemand die de lijn tussen muziek, film en kunst liet vervagen en zichzelf liet gaan waar zijn creativiteit hem voerde. En ook op vlak van politiek en seksualiteit was hij niet bang om zichzelf te zijn en grenzen te verleggen. David Bowie zal ongetwijfeld nog héél veel generaties blijven inspireren.
TIM DE GIETER (EVERY STRANGER LOOKS LIKE YOU, FAR, PRODUCER)
a) De tour die hij ooit deed met Nine Inch Nails. Beiden op één podium. Dat soort van momenten in de tijd maakt me triest dat ik niet ouder was (en in Amerika woonde) destijds, had ik echt voor geen geld willen missen.
b) Outside.
c) The Hearts Filthy Lesson. Een van mijn favoriete nummers toen ik jonger was (en nog steeds). Geweldig donker nummer, extreem goeie riffs, zalige productie en doorstaat met zoveel glans de tand des tijds.
d) Een icoon, visionair, trendsetter en vooral iemand die vele deuren opende voor de generaties die nog zouden komen. Veel van de bands en artiesten die mij beïnvloed hebben hadden hem als grootste inspiratiebron. De wereld had zeker een heel andere plek geweest indien hij nooit had geleefd. Ik denk niet dat de Mansons, Cobains, Gagas, Reznors en nog vele anderen hadden gedaan wat ze deden zonder dat hij het pad effende voor hen.
PETER SLABBYNCK (EX-RZ)
a) We hebben met Red Zebra een tijd lang Sense Of Doubt als intro gebruikt. Die eerste tonen als we opkwamen vond ik altijd een machtig moment.
b) Ik ken niet zo goed alle lp’s van Bowie, maar ik ben het best vertrouwd met Heroes.
c) Dat varieert van week tot week, momenteel is het The Jean Genie.
d) Als punkers hadden we het niet voor bands als Pink Floyd, Genesis, Yes… Bowie kon wel op onze sympathie rekenen vanwege zijn fantastische songs en zijn connectie met Iggy Pop. Maar Joe Strummer, om maar één iemand te noemen, betekende voor mij persoonlijk meer.
GUST DE COSTER
1) Zijn live optreden in Vorst Nationaal, dat was de Serious Moonlight tournee in 1983
2) Ziggy Stardust
3) Ashes To Ashes
4) Eén van de meest originele en bepalende rockartiesten ooit, steeds in staat om zich opnieuw uit te vinden
ROLAND BEELEN (Producer)
a) The man Who Fell To Earth
b) Low
c) Warszawa
d) De soundtrack voor meer dan 45 jaar van mijn leven.
