Vorige week kregen we hun eerste single te horen en hun debuutep komt er volgende week aan. N. en F. lanceren met All Are To Return een heerlijk oncomfortabele sound. Een nieuw geluid, dat vraagt om een kennismakingsinterview!
Waar komt jullie bandnaam vandaan, wat betekent deze voor jullie?
De bandnaam All Are To Return is oorspronkelijk tegelijk een imperatief en een tegen-feitelijke vaststelling. We troffen het aan in de ondertitels van een obscure Japanse film waarin een commandant zijn manschappen het onmogelijke dwangbevel geeft dat ze allen terug moeten keren van de strijd. De frase ‘All Are To Return’ is zowel dwingend, dwaas en hoopvol – bevat een absurde zekerheid wars van twijfel, welhaast religieus. Dit vinden wij goed klinken en op spanning staan met de grimmige maatschappelijke achtergrond waartegen deze nummers zijn gevormd.
Hoe moeten we jullie muzikale geschiedenis tot nu voorstellen? Hoe is jullie samenwerking ontstaan?
We kennen elkaar al jaren en delen veelal dezelfde muzieksmaak. Maar tot een samenwerking kwam het pas toen de pandemie uitbrak en we elk vanuit de beperkingen van isolement ontdekten wat we op afstand samen konden doen.
Wanneer beseften jullie dat muziek spelen jullie passie is?
N: Toen ik voor het eerst ruige synth-percussie over een muur van gitaar hoorde. En dat ik zelf dat ongemene kabaal had gemaakt.
F: Ik realiseerde me het op het moment dat we in lockdown gingen en ik niet kon jammen met andere lui, repeteren met bands, optreden, uitgaan of naar optredens gaan.
Waaruit halen jullie inspiratie? Gebeurtenissen en situaties uit het dagelijkse leven? Of zijn het vooral andere muzikanten die jullie inspireren?
Eerder nog dan van muzikanten komt inspiratie uit persoonlijke intense ervaringen. De waarneming van trilling van de lucht bij het kijken naar de maan door een telescoop, vingertoppen over barsten in beton… Natuurlijk ook uit de muziek die we elk beluisteren. Maar het gaat om een soort individueel textuur-repertoire. Hierbij zijn de associaties die klanktexturen opwerpen vooral voor-cognitief, los van elk specifiek zintuiglijk kader.
Vervolgens is de wisselwerking tussen machines en de vrijere stem en instrumenten zoals gitaar zeer door de associatieve stemming bepaald.
Hoe beschrijven jullie de muziek die jullie maken zelf graag?
Als het beestje een naam moet hebben: ‘doom’.
Voor welke band willen jullie ooit graag eens het voorprogramma spelen en waarom?
The Body. Omdat wij beiden bij het eerst horen van hun muziek (met name hun samenwerking met The Haxan Cloak en het nummer To Attempt Openness waarbij in de videoclip samen is gewerkt met Alexander Barton) realiseerden dat de wereld van ‘harde zware muziek’ wijd open ligt.
Wat maakt jullie anders dan andere bands?
We maken doom met een belangrijke rol voor modulaire synthesizers en daarbij zijn genre-conventies niet zo van belang. En we zijn met z’n tweeën. Dat is amper een band.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band?
De volgende plaat.
Welk album kunnen jullie ‘on repeat’ beluisteren?
N: momenteel: Poigne van Fange.
F: De laatste tijd zet ik veel van Wojciech Golczewski op repeat. Hele chille synthbient. Oh, en de plaat Commune van Goat.
En wat is jullie favoriete plaat aller tijden en waarom?
F: Sleepytime Gorilla Museum met de plaat Of Natural History. Fuck, wat een plaat is dat. Voor als je wilt leren hoe je een andere wereld kan creëren met alleen muziek, en dan beseft dat zij een aantal dimensies verderop zitten.
N: Morals and Dogma van Deathprod. Er is niks beters.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
N: Het mooiste is het maken, en het minst mooie was de gehoorbeschadiging waardoor ik weken lang zelfs met pijnstillers geen enkel geluid kon verdragen.
F: Minst mooie: dat commerciële partijen creatieve muzikale ideeën de kop indrukken om winstmarges te maximaliseren, en daarmee een klimaat creëren waarbij ook muzikanten van bands creatieve keuzes maken om zo snel en zo veel mogelijk geld te verdienen en daarbij alleen maar meer rommel maken.
Het mooie vind ik muzikanten die gelukkig wel kiezen om coole, eigen, nieuwe muziek te maken zonder daarbij naar geld te luisteren.
Met wie zouden jullie het niet erg vinden om 8 uur in een lift te zitten en waarom?
N: Slavoj Zizek. Er is geen onderwerp wat dit denkbeest uit Ljubljana niet met vlijmscherpe filosofische analyse weet te fileren. En hij is psychoanalyticus en dat kan in zo’n situatie best interessant worden. Bovendien is hij onwaarschijnlijk grappig.
F: Fysicus Paul Davies en schrijver van The Demon in the Machine: How Hidden Webs of Information Are Solving the Mystery of Life. Na het lezen van het boek heb ik zoveel vragen die ik hem wil stellen. Is het echt waar dat fotosynthese gebruik maakt van kwantummechanische principes? In hoeverre is het zeker dat ons reukvermogen eigenschappen van kwantumdeeltjes kan onderscheiden en daarmee geuren kan herkennen die op atomair niveau identiek lijken?
Dank je wel voor de fijne, interessante kennismaking en veel succes met jullie debuutalbum dat er binnen enkele dagen aan komt!
Lees hier ook ons artikel over de debuutsingle van Are All To Return.
