De 30-jarige muzikant Vincent Coomans woont en werkt in Kortrijk. De centrale thema’s in zijn muziek zijn afstand, verlangen en rouw en hij haalt inspiratie bij Bon Iver, Damien Jurado, Sufjan Stevens en Elliott Smith.
Hoe moeten we jullie muzikale geschiedenis tot nu voorstellen?
We zijn pas ontstaan. Ikzelf trad lang helemaal solo op, daarna werd ik lead vocalist van de band Ho Bear. Maar nu wou ik voor het eerst ook optreden onder eigen naam. Alleen wou ik dat ook niet meer solo doen, ik wou een ander en een rijker instrumentarium. Zo vond ik een tweetal muzikanten die mij live begeleiden. Onze muzikale geschiedenis is voorlopig dus nog erg kort.
https://www.youtube.com/watch?v=mYTAMd_O39E
Wanneer volgde het besef dat muziek spelen jouw passie is?
Ik speel al tien jaar muziek, de muziek is gaandeweg steeds korter op mijn vel beginnen zitten en steeds meer een persoonlijke uiting geworden. Ik schrijf veel van me af met muziek dus ik zie het schrijven en componeren als een noodzaak en een passie. Iets waarop ik mijn tanden kan stukbijten.
Wat maakt volgens jou de Belgische muziekscene uniek, of is die helemaal niet uniek?
We hebben best veel goede bands in België en nogal wat bands met een internationale uitstraling waar we erg fier op mogen zijn. Zeker in verhouding tot andere landen. Ik denk maar aan Tamino, Amenra en Balthazar. Het scala aan muziek is erg rijk, er is in elk genre wel een band die buiten de grenzen lof oogst. Ik vind het vi.be-platform heel sterk omdat je een soort totaalbeeld krijgt van wie met wat bezig is en bands continu voeding geeft van wedstrijden, podiumkansen en exposure. Daarnaast staat de Poppunt-site vol met nuttige informatie om als band te professionaliseren. Zo krijg je een ecosysteem van jonge en onervaren muzikanten dat gaandeweg evolueert tot ervaren en internationale muzikanten. En die aanpak lijkt me in zijn geheel erg vernieuwend en uniek.
Wie zijn jouw inspiratiebronnen en hoe zou jullie muziek het best omschreven worden?
Inspiratiebronnen voor de muziek die ik maak zijn Sufjan Stevens, Damien Jurado, Elliott Smith, Radiohead, The Notwist, Yo La Tengo en Wilco. Ik denk dat mijn muziek erg lo-fi singer-songwriting is, met een grote focus op de verhalen die ik vertel en de vocals die elkaar voortdurend dwarsen. Er zit ook in sommige nummers een toets alt-country.
Met welke band of artiest worden jullie vergeleken, hoewel je dat absoluut niet wil?
Het is nog niet echt voorgevallen dat men mijn muziek vergeleek met iets dat ik niet begreep. Maar ik heb wel schrik dat mensen het te snel zullen wegzetten als brave, doorsnee singer-songwriting.
Voor welke band willen jullie graag het voorprogramma spelen en waarom?
Sufjan Stevens omdat de muziek zo intiem is maar on stage op de een of andere manier altijd uitbundig wordt weergegeven. Hij denkt ook vaak aan het totaalpakket. Het oogt visueel mooi, de muziek is prachtig en op het podium brengt hij veel live. Damien Jurado omdat ik gewoon gek ben op hoe rijk hij eenvoudige nummers kan arrangeren. Radiohead / Thom Yorke, want ja …
Wat maakt jouw anders dan andere bands?
De muziek is heel eerlijk en oprecht, en in zijn directheid spreekt het mensen volgens mij sneller aan dan muziek van andere bands.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band?
Ik wil graag een ep uitbrengen in het voorjaar van 2020. Ideaal zou zijn als er een label interesse zou hebben die uit te brengen.
Welk album kan je op ‘repeat’ beluisteren?
The Horizon Just Laughed van Damien Jurado, Carrie & Lowell van Sufjan Stevens, Kid A van Radiohead, Yankee Hotel Foxtrot van Wilco, Either/Or van Elliott Smith en We Fucked A Flame Into Being van Warhaus
Wat is jouw favoriete plaat aller tijden en waarom?
Die Carrie & Lowell van Sufjan Stevens vind ik toch wel heel aangrijpend hoor. Die leg ik nooit op zonder kippenvel te voelen of tranen in de ogen te hebben. Rouw in een schijfje, zo hard maar ook puur en schoon.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Het mooiste aan muziek is dat je het echt iets wezenlijk vertelt over de persoon die houder is. Het is een smaakprofiel van iemand. Ik heb gemerkt dat toen mijn schoonvader stierf, ik hem echt leerde kennen door zijn muziek op te leggen en zijn smaak er in zag evolueren. Dat vond ik iets heel schoon. Minder mooi, het is een harde business en bepaalde muziek blijft soms nog altijd hardnekkig onder de radar ook al zou het niet zo mogen zijn.
Met wie zouden jullie het niet erg vinden om 8 uur mee in een lift te zitten en waarom?
Zet mij maar in een lift met Thom Yorke en Jonny Greenwood, dan kunnen ze me vertellen hoe ze het doen om zichzelf keer op keer opnieuw uit te vinden.
