Het Nieuw-Zeelandse viertal met Elisabeth Stokes aan het roer brengt ons deze nieuwe single terwijl er nog geen echt vooruitzicht is voor een kersvers album. Met zomerse zelfzekerheid geraken we zonder nijpend ongeduld wel door de warmste maanden van het jaar met het minnelijke Metal.
De veelgevraagde band heeft afgezien tussen het vele spelen door met hun drie veelgeprezen verzamelde werkstukjes The Future Hates Me, Jump Rope Gazers en Expert In A Dying Field. Ondanks de weinig optimistisch klinkende titels klinkt het hier als pure proza voor de ziel.
De innerlijke instrumenten van zangeres Elisabeth begonnen te sputteren. IJzertekort? Burn-out? Zelf beschreef ze het als een gezondheidsreis waarbij ze stuitte op fysieke en mentale mankementen, dus geen doordeweekse trip naar Lourdes of Santiago De Compostella. Metal is een expeditie naar het zoeken van een gezonde balans waar geen plaats is voor ongewenste oxidatie. Ondanks de honger en de kennis om te leven had ze nood aan een bonafide balpen en een hulpvaardige huisarts om dit van zich af te schrijven.
De song drijft op een lichtvoetig modern country-gevoel waar hun indie herkomst nooit veraf is. Luchtige jingle jangle gitaren waarbij de term verwijst naar de gitaarsound van The Byrds. Wanneer de drums aan het einde beginnen roffelen nemen we fluitend de dweil ter hand en beginnen met deze song op repeat aan onze huishoudelijke taken.
Op 1 oktober meren The Beths proper gewassen aan in de Botanique (Orangerie).
Instagram – Facebook – Website
