Te laat in de brievenbus gevallen en dan ook nog eens op een verkeerde plaats gelegd. Meestal laten we het schijfje dan voor wat het is en vliegt het op een andere hoop cd’s die we ooit wel eens zullen beluisteren als we er tijd voor hebben. Dat kan best een tijd duren trouwens.
Echter, we herinnerden ons Frajermans vorige album Tiphaine (2023) en dat was een intrigerend album waar niet zo makkelijk vat op te krijgen viel. Klassiek minimalisme met veel frivoliteiten en een lichte zweem naar avant-garde, en dat is ook nu weer het geval, al werkt ancien Frajerman, met een verleden bij het experimentele Franse gezelschap Palo Alto, nu met andere muzikanten.
Initieel was Paysages Du Temps bedoeld als een eerbetoon, een hommage, een solowerk van een kleine drie kwartier geïnspireerd op het werk van Pink Floyd, Klaus Schulze, Neu en krautrock in het algemeen. Een ononderbroken drone met Tibetaanse bowls en blazers die laag per laag elektronisch op elkaar werden gelegd.
Frajerman miste echter iets waar hij de vinger pas op kon leggen toen hij contact had met pianist Marc Sarrazy en drummer Loïc Schild. Hun manier van spelen en hun klankkleur op hun respectievelijke instrumenten bleek precies waar hij naar zocht.
Beide componisten werkten in het verleden zo nu en dan al samen met Frajerman, die in zijn carrière een poule van begaafde gelijkgezinden rond zich heeft verzameld waaruit hij maar te kiezen heeft naargelang het project dat hij in zijn hoofd heeft.
Het trio weet de inspiratiebronnen heel sfeervol en inventief te benaderen. Dat komt ook voor een deel omdat elk van de drie zijn eigen gedeeltes componeerde. Frajerman had initieel wel het stuk helemaal zelf geschreven, maar doordat het niet werkte zoals hij wilde, kregen zijn beide compagnons de vrije hand om elk hun eigen inbreng volledig zelf in te vullen.
Het resultaat zijn twee heerlijke drones, de initiële 42 minuten werden twee stukken van 21 minuten (vinyl nietwaar), die meer zijn dan zomaar een drone maar een waar avontuur vol onverwachte wendingen en klanken, de krautrockgoden van indertijd meer dan waardig. Elke keer brengt Frajerman helemaal iets anders en toch klinkt zijn muziek steeds als van zijn hand. Sterk is dat.
