Het is veel te warm voor de tijd van het jaar. Die klimaatverandering die er volgens opperidioot Schtrumpf geen is slaat toch wel behoorlijk onbarmhartig toe. De voorjaarsbollen piepen nu al boven de grond. Als de weersomstandigheden zo blijven zal er van een witte kerst geen sprake zijn maar van een weelde aan sneeuwklokjes en krokussen in de tuin. Aldus, tijd voor wat opwekkende muziek die past bij het jaargetijde.
Stefan Voß uit Hannover is al actief sinds het begin van de tennies en heeft ondertussen een vaste stek gevonden bij Winter-Light om zijn dark ambient tot volle wasdom te laten komen. Ediacara is inmiddels zijn derde release voor het Nederlandse label in handen van zijne excellentie Mark O’Shea.
Argyre Planitia kiest er voor om niet zomaar dark ambient te maken. De voorkeur gaat om een mengvorm met drones en experiment waarbij de Duitser alle aspecten van het gitzwarte kan exploreren.
Het thema van onderhavig album is een aarde alvorens wij, de mensheid en zijn voorlopers, deze aardkloot als aarde kennen. Het is het vormen van een planeet in al zijn drang naar destructie, verwoesting, onleefbaarheid, atmosfeerloosheid, het bijna totaal onbewoonbare dat toch ruimte biedt aan minuscuul petieterig leven dat de basis zal vormen voor wat later zal komen. Van permafrost naar winters die dermate ijzig en koud zijn dat er van enige beweging nauwelijks sprake is.
En toch, in het detail zit hem de vooruitgang, de drang naar evolutie en kennis. Die gedetailleerdheid trekt Argyre Planitia door in de duistere klankenstroom die ons omringt eenmaal Ediacara zijn geheimen lost. Er dreigt overal gevaar en toch geeft niets en niemand op. Op naar een aarde waar jammer genoeg te veel plek is voor idioten van allerlei slag.
