Metalcore, het is een raar beest. Meestal zeggen bands binnen het genre ons niets. Het maakt veel lawaai en soms heeft het iets maar meestal zijn we platen van dergelijke bands na twee nummers al kotsbeu.
De Noren van Agabas proberen ons over de streep te trekken en kijk, zowaar lukt het hen nog ook. Dat heeft ongetwijfeld te maken met de weigering van de band om zich puur aan het genre te houden maar volop aan het experimenteren te gaan.
Brutaal klinkt het, met veel laag gestemde breakdowns en een furieus uit de hoek vliegende saxofoon als stoorzender. Het zou wel eens kunnen dat het vooral dat blaasinstrument is dat ervoor zorgt dat het voor ons brein werkt. Het gebruik van de Noorse taal is ook al een pluspunt. Het is alsof de woorden voortdurend in ons muil worden gespuugd, als een van agressie overlopende woordenstroom die ons tot de orde wil roepen.
Deathjazz noemen ze hun muziek, een veel betere term dan metalcore alleszins, al is het al net zo’n beperkende term want het klopt niet altijd bij wat ze op hun derde plaat uit de boxen laten knallen. Niet erg allemaal, het afgeslachte kind moet een naam hebben.
Op Jævla menneske horen we blackjazzlegende Shining en dat nummer werd meteen als single vooruitgeschoven ter kennismaking met de wilde capriolen van Agabas. Zesendertig minuten wervelende metal met veel jazzelementen, ideaal om er onze dagelijkse portie strijk door te jagen. Bovendien net niet te lang om ervoor te zorgen dat de verveling zou toeslaan, want eenmaal we het trucje door hebben lijkt het ene nummer wel heel sterk op het andere. Ze weten het echter allemaal netjes te doseren zodat het net allemaal wordt getolereerd zonder op onze zenuwen te werken.
