Hitterecords sneuvelen bij de vleet, maar dat weerhoudt de Gentse Feestengangers er niet van om de Gentse binnenstad creatief om te bouwen tot een oord van verderf. Maar er valt meer te beleven in Gent dan tankdiensten die het groeien van een bierbuik promoten, je vindt er ook talrijke projecten die de innerlijke ziel van de mensen proberen te verrijken. Ze allemaal opnoemen zou ons te ver drijven, daar bestaat trouwens een officieel programmaboekje voor. Eén initiatief willen we op deze vijfde dag onderstrepen, en dat heeft alles te maken met Bjorn Comhaire, één van de huisfotografen van onze eigenste site.
Bjorn is altijd in de weer als fotograaf voor Luminous Dash, maar werkt ook mee aan diverse fotoprojecten in de Belgische muziekscene. Zo volgde hij bijv. Mooneye bij hun doortocht op de grote festivals van deze zomer, of was hij de tourfotograaf van Paard of was hij de fotograaf voor het grootse project dat Amen And Beyond van Amenra was. Foto’s maken zijn geen synoniem voor kiekjes maken. Met zijn lens probeert Bjorn een verlengde te geven aan de kunst van de artiest zelf. Onnodig te zeggen dat dit al een aardig aantal foto’s opleverde. Op vraag van Boomtown waarvan hij trouwens ook de huisfotograaf is, mocht Bjorn een expo samenstellen die zich in het Paribas-bankgebouw aan de Kouter bevindt (aan de hoek van het kleine straatje dat naar de Veldstraat leidt). Je gewoon neervleien in één van de zetels en plaatjes kijken en voor je het weet heb je een introvert beeld van een groot deel van de Belgische muziekgeschiedenis, naast een paar internationale grootheden als Lee Scratch Perry. Ook wordt uitgebreid aandacht besteed aan het Amenra-project. De expo is gratis te bezichtigen tot het einde van de Gentse Feesten tijdens de kantooruren. Doen!
Was de Gentse binnenstad opvallend leeg (lag het aan de hitte of was er sprake van een feestenbreak?) dan gold dit niet voor Boomtown dat de poorten mocht openen voor een grotendeels gratis festival. Dat laatste is een verplichting, want doordat de subsidiekraan van de Vlaamse Gemeenschap is dichtgedraaid vervallen dit jaar de betalende concerten in de Handelsbeurs waardoor het accent dit jaar meer op Belgische artiesten komt te liggen. Het festival verliest ook zijn godfather, want organisator Jeroen Vereecke liet weten dat hij het na 18 jaar voor bekeken houdt. De fakkel wordt doorgegeven aan Democrazy-baas Eric Smout en die wil volgens De Standaard meer het accent leggen op urban music. Ondanks het mindere budget wil Jeroen afscheid nemen in majeur en daar is hij de eerste dag meer dan goed in geslaagd. Een affiche met drie vrouwen met ballen en een hiphopgroep waar racisten en fascisten van huiveren.
Best spannende momenten voor Emy Kaboré. Toen ze verleden jaar als derde in de Rock Rally eindigde was Emy nog een singersongwriter die het alleen maar met haar gitaar moest zien te doen. Het leverde een resem prachtige luisterliedjes op, maar een stem als die van Emy verdient meer. Een band bijvoorbeeld. Op Emy’s stem na kun je de nieuwe inslag van deze jonge vrouw met niets van vroeger vergelijken. Een wandelpad doorheen hedendaagse funk en soul met weerhaakjes. Op het eerste gehoor misschien wat je zou onder brengen als feelgood, en ook al tovert Emy een glimlach op je gelaat zit het diep. Musiceren is een vorm van ademen, aldus Emy. Opgelucht adem halen kon zonder meer op de Kouter, want de Kouter was aardig gevuld. Geen sinecure met het vroege aanvangsuur, en dan nog wel badend in code rood!
Vrouwen met ballen, we zegden het al en het verhaal van Emy kan je evengoed vertalen naar dat van Josefien Deloof. Ook de Brugse begon haar carrière als singersongwriter en ook zij was in datzelfde jaar (!) één van de finalisten op de Rock Rally. Maar ook omdat je met de stem van Josefien vele mooie richtingen uit kan transformeerde de West-Vlaamse eveneens tot een groep. Josephine. Briljante pop, maar met de kronkels van zeg maar Alabama Shakes. Ook Josefien glunderde. Veel volk op het plein, en naast het creëren van heerlijke vibes, is er natuurlijk die onweerstaanbare stem. Het enige waar we nu stilaan recht op beginnen te krijgen is die eerste ep of nog beter dat debuut. Ingenieuze female indiepop, en dat hebben onze noorderburen ondertussen ook al begrepen.
STIKSTOF dan. Een viertal dat op excellente wijze de trots van Brussel uitroept, ongegeneerd de middelvinger opsteekt naar racisten en fascisten, en ook bepaalde praatjesmakers uit de Belgische politiek diezelfde vinger schenkt. You know who we are talking about! STIKSTOF is belangrijk omdat iemand het moet zeggen, iemand moet durven schoppen en niemand doet dat beter dan de band rond Zwangere Guy. Wat ons betreft mochten de knopjes van het geluid wat naar omhoog geschoven worden, want deze revolte klonk iets te stil, maar voor de rest was dit een band in de vorm van zijn allerbeste doen. Tijd voor de afsluiter van de dag: Charlotte Adigéry , een vrouw die het ook durft te zeggen…
Charlotte verscheen tegen verblindend wit licht in een al even verblindend kort wit jasje ten tonele en vanaf de eerste bleeps en beats die Boris Zeebroek uit zijn drumcomputer geselde werd de Kouter omgedoopt tot een shakende en groovende lachende feestmeute. Eergisteren deed hij Sint-Jacobs al ontploffen met The Germans, nu deed hij dit gewoon over op dag 5 van de Gentse Feesten. Samen vormen ze met Steve Slingeneyer ook WWWater, maar hier komen de drums uit een doosje en geurt het geluid lekker okselfris naar het DEEWEE-label waar Charlotte haar ep Zandoli op kwijt kon. Het levert live een stomende show op waarbij Boris zijn bevallige frontvrouw opzweept tot grootse daden. Charlotte Adigéry heeft een geweldige stem die als klaterend goud boven de muziek uittorent. Vergelijk het met Kraftwerk, met Soulwax 2.0 en met The Knife, maar geniet vooral want deze thuismatch heeft de Gentse met zware forfaitcijfers gewonnen.
Hans Vermeulen/Didier Becu
