Mijn eerste festivalletje van het jaar, Wildfest. Dit festival vestigt zijn aandacht voornamelijk op de sleaze en glamrock uit de jaren ’80 en kende dit jaar zijn tweede editie. Nadat de deuren iets te laat geopend waren sijpelde het volk binnen, de opkomst leek eigenlijk maar magertjes en met voor een derde gevulde club mocht het Belgische NIghtmare de aftrap geven.
Niet met glam- of sleazerock maar met een stevige hardrockset waarbij het drumstel van ‘God of Thunder’ Vassili Golfidis even in de vlammen ging. Na de set van Nightmare was het de beurt aan de wel heel super sleaze band Suicide Bombers. Er was nog steeds bitter weinig volk in de zaal toen de frontman van Suicide Bombers ‘Start the intro’ riep. In deze intro wordt de band voorgesteld als intergalactische supersterren met als missie het bloedend lichaam van rock ‘n’ roll te doen herrijzen. Met een resem van hun gekendere nummers zoals Runnin’, Last in the Dork, Hot in the Shade en afsluiter Down And Dirty, kan ik hun missie niet anders dan geslaagd verklaren.
Ondertussen bleek de zaal toch volgelopen en was het terug de beurt aan een Belgische band Wildheart. Oma was ook aanwezig om te zien hoe haar kleinzoon het op het podium voor elkaar bracht. Bij de start even een kleine verwarring, de fotografen stonden te wachten om langs het hek naar de frontstage te gaan maar nu bleek dat de security die dat voor ons bij de eerste twee groepen deed, zelf op het podium stond. Zelf het hek dan maar open en de front in. Deze band heeft hun inspiratie gehaald bij de oerbands Motley Crue, Dokken, Ratt en Whitesnake. Van deze laatste brachten ze nog een uitstekende cover van In The Still Of The NIght.
Het leek hier ondertussen het songfestival wel, volgende band Maverick uit Ierland, met als gitarist een Jack Sparrow look-a-like. Openen doen ze met All for one, gevolgd door Free en The One. Na deze songs is het tijd om mezelf te spijzen, helaas zijn er in de zaal zelf niets te verkrijgen dus maar even naar buiten. Net op tijd terug binnen voor de afsluiters Whiskey en In Our Blood nog mee te pikken.
The Amorretes, een vrouwlijk triotje uit Schotland zet de avond in met stevige rock. De band wordt ook de vrouwelijke Motörhead genoemd en dat zegt genoeg. Stevige rechttoe rechtaan rock dus en de dames weten de zaal goed mee te krijgen.
Tijd voor nog een ander stel Noren. Niterain is met hun Vendetta tour ook te gast op Wildfest en staat garant voor een explosieve show vol energie. Hun landgenoten van Suicide Bombers nemen ook plaats langs het podium om deze heren aan het werk te zien. Hun set start met Vendetta gevolgd door The Treath waar een stukje van Deep Purple’sHighway Star in wordt opgerakeld. Verder zit er in hun setlist Romeo, Rock ’n Roll en de meezinger Somebody Get Me A Doctor. Hun show sluiten ze af met de Beastie Boys hit You Got A Fight For Your Right.
Om de avond af te sluiten krijgen we nog bezoek van het Duitse Kissin’ Dynamite. Wat direct opvalt is dat deze band al veel verder staat dan alle voorgaande bands en een heel professionele show weten op te zetten, terwijl de leden van de band nog vrij jong zijn eigenlijk. Ze gaan van start met hun laatste single Generation Goodbye en weten direct heel de zaal mee te slepen. Ons Oosterburen weten een mooie set af te spelen met nog een nieuwe song Hashtag over de huidige generatie cellphone gebruikers. Johannes Braun bedankt hierbij nog iedereen dat ze tijdens de show niet constant met hun mobieltje in de lucht staan en zet de show verder. Als slot track krijgen we Flying Colours en dan zit het erop. WildFest was een leuk festival waar dan misschien niet de allergekendste groepen speelden maar toch het selecte publiek wist te bekoren. Misschien tot volgend jaar op een derde editie.
