Rock Werchter is voor de 50ste keer van start gegaan. Ondanks roem en faam en objectief gezien ondertussen vrijwel onbegrensde mogelijkheden zijn ze er niet ingeslaagd de crème de la crème van wat anno 2025 leeft in de muziekwereld naar hun programmatie te vertalen. Geen Sabrina Carpenter, Charli XCX, Chappell Roan en ook geen Lana Del Rey. Ok, als we het van de positieve kant bekijken hebben ze wel Linkin Park en vooral Olivia Rodrigo als headliners kunnen vastleggen. Dua Lipa speelde vorig jaar op Werchter.
Op dag 1 waren we er bij en we hebben ons geamuseerd, maar ook niet veel meer dan dat. Begeesterd en verwonderd zijn we nooit geweest, dat was vorig jaar toch wel even anders. Er is al genoeg digitale inkt gevloeid over Fontaines D.C., Linkin Park, Iggy Pop en London Grammar, dus we richtten onze blikken op de zogeheten tweede garnituur.
Omdat bij ons Belgen altijd een streepje voor hebben en het woord chauvinisme Frans is, konden we onze binnenlandse adoratie voor de Waalse Charlotte Foret uitgebreid etaleren want ze opende met haar alter ego Charles om een uur of één The Barn. Ze stond hier ooit al en nu had ze een nieuwe ep ‘en masse’ voor te stellen. Sabotage heet die en daarop staan alle songs twee keer, een keer in het Frans en een keer in het Engels. Charlotte laveerde ook in The Barn van de ene taal naar de andere. Zo werd Never Fair gevolgd door het knappe nieuwe Le Marbre. Charles heeft een heel fanatieke fanbase wat onder meer een optreden in de Orangerie van Le Botanique opleverde, maar op Werchter had ze het moeilijker om de drive in het optreden te houden en het volk unaniem voor zich te winnen.
Miroir was poppy genoeg en Systematic rockte voldoende om het optreden crescendo af te ronden met een proper en bloedmooi gezongen Anymore waarin Charlotte vocaal bijzonder veel indruk maakte. We hadden haar als opener op zich liever op The Slope zien staan, het is daar’ toch gezelliger dan The Barn die nog wat te beangstigend groot aanvoelde voor Charles.
Mother Mother stond in diezelfde Barn nadien wél voor een enthousiaste massa te spelen. De Canadese indierockers draaien zoal 15 jaar mee met enkel 2 albums op de teller, maar ze kunnen wel een joekel van een Corona-TikTok-hit voorleggen met een nummer dat al 12 jaar oud was. Ryan en Molly Guldemond hebben een energieke band rond zich verzameld met Jasmin Parkin als blikvanger. Eens achter haar keyboard maar vooral met microfoon op de monitor mende ze de band naar een bizarre, maar vlot verteerbare mix van eigen nummers die in een mash-up met rockklassiekers gegoten werden.
Muziekquizfanaten herkenden ongetwijfeld de combinatie van hun superhit Hayloft met In Bloom van Nirvana, Hot To Go van Chappell Roan en het versmolten duo The Matrix/Where Is My Mind?, dat laatste uiteraard van Pixies. On And On werd door Ryan aangekondigd als een nummer voor zijn beste vriendin, zangeres Jasmin. Zonder de bekende hits kreeg de ‘dubbele moeder’ het lastiger om het enthousiasme in de tent laaiend te houden, maar was het niet gewoon te warm? Laten we het daar inderdaad op steken. Werchter met Brussel verwarren was ook niet een topmomentje hé Ryan?
Een gebrek aan enthousiasme zullen we de 29-jarige Amy Taylor uit het Australische Mullumbimby nooit kunnen verwijten. Amy stond met haar band uit Melbourne, Amyl And The Sniffers, op de mainstage. Zes jaar geleden stonden die nog gewoon in Het Bos in Antwerpen en we hadden best het gevoel dat de band nog steeds het best gedijt in groezelige kroegen of donkere concertzaaltjes in een achterbuurt. Hiermee willen we niet gezegd hebben dat Amy & Co hun streng niet trokken op dat grote podium.
De weide van Werchter is altijd al een verzamelplek geweest voor gezelligheidsluisteraars en als enkel de twee eerste ringen voor het podium bevolkt werden door enthousiastelingen, dan leverde dit een miniatuur-moshpit op. Aan la Taylor zal het niet gelegen hebben. Steevast uitgedost in een strak broekje was ze ook deze keer zowel stoer, sexy en schattig. De intro tape van Destination Calabria van Alex Gaudino zorgde voor de nodige buzz op de weide. Als Amy spreekt komt er altijd iets belangrijks uit haar mond. Ze richtte zich naast de minderheden op deze wereldbol ook tot de “fellows”, want het is niet nodig om een vrouw die zich sexy uitdost als een slet te behandelen, want “we need you fellows as much as you need us”.
Een nummer als Freaks To The Front was in het begin van de set alvast van het opruiende soort dat alle ingedommelde fans van Linkin Park opnieuw deed rechtveren. Ook Doing In Me Head dreef op een hoog niveau van aanstekelijkheid, meezingfactor 10. Op zich is Knifey een geweldig nummer maar in de leefwereld van Amyl en de moshende menigte zakte het tempo. Gelukkig waren er publieksfavorieten Some Mutts (Can’t Be Muzzled) en Me And The Girls om de sfeer weer een paar versnellingen hoger te schakelen. In haar Tiny Bikini bleef Amy een uur lang een work-out-sessie voor durvers orchestreren en we bleven met zijn allen genieten van de meest onversneden plank rauwe punkrock van de dag. En ja, we hebben Lambrini Girls ook gezien en Amy is fan want ze droeg een nummer aan hen op. Fontaines D.C. van hun kant zijn dan weer fan van Amyl, want ook zij droegen een nummer op aan Amyl And The Sniffers.
Alessandra Rose Jones verkaste van the East Midlands naar Londen om daar als Alessi Rose een gooi te doen naar popsterrenhemel. Als voorprogramma van Dua Lipa klonk ze midden juni nogal mager hoewel présence en stem in het Sportpaleis top waren. De nummers klonken echter te braaf. Iets zei ons dat we haar een herkansing dienden te geven in Werchter, meer bepaald de Klub C tent. En ze veerde recht en serveerde een dijk van een optreden. Backdrop, fluffy rokje, kandelaar en bloemenpracht op het podium, het hoort anno 2025 allemaal bij de vaste omkadering van een girlie bedroompopprinses. Ze had ook een rond podium extra bij, want de 22-jarige is niet groot, maar ze bewoog sierlijk.
Haar bindteksten waren grappig en gevat, haar stem was wonderbaarlijk mooi en ook haar gitaarnummers kwamen veel beter uit de verf dan in Antwerpen. Ze ging ontelbare keren door de knieën en betrok de fans erg vaak en deze interactie leverde haar geen windeieren op, want het publiek was in aantal schaarser dan verwacht maar des te meer in form. Het gaf Alessi duidelijk energie en haar grenzeloos enthousiasme straalde als in een zomers broeierig sneeuwbaleffect af op de fans wat haar de opmerking “definitely one of my favo gigs ever” ontlokte en dat klonk absoluut gemeend. In het slot van de set stelde ze zich nog eens voor aan nieuwe fans die de tent waren ingestapt met de woorden “I am Alessi and if I am sweating, it is because i am hot over here, but I hope hot in a good way”. Alessi was met voorsprong de hottie van de dag.
Over broeierige toestanden bij een laatavondzon gesproken nog aan toe zeg! Onze impressie van dag 1 van Werchter 2025 rondden we af in stijl met een zinderend concert van Sextile. Dit is een bijzonder explosief duo uit Los Angeles, Brady Keehn en Melissa Scaduto, dat sessies achter de synths en drumcomputers afwisselde met het betere spring –en danswerk. Ze hebben nieuwe nummers klaar dus ze hoefden zich niet tot het meesterwerk Push uit 2023 te beperken. Opvolger Yes, Please is inderdaad 2 maand oud en ze hadden er zin in. Naarmate het volk steeds meer gelokt werd door de onverzettelijke dreunen van hun opzwepende nummers zorgde de avondgloed voor een heerlijk decor bij een volgelopen The Slope.
Er sloop geen vermoeidheid in de benen want in het tweede deel van de set was er geen houden meer aan. Iedereen stond te springen. Het is moeilijk om het fraaie voorbeeld van de erg uitbundige en breedlachende Scaduto niet te volgen. Keehn zocht het publiek een paar keer, in overvloed zelfs tijdens afsluiter Lost Myself Again waarin hij wild tekeer ging en steevast boven water dook frontstage of in de middengang, tot grote animo van de fans. Crash was nu ook weer het bedaarde rustpunt in de set, maar wat een vibe is dit nummer. Brady en Melissa wisselen zang af. Brady mocht Disco voordragen. Melissa zorgde voor een Kiss.
Sextile zijn op hun vurigst in nummers als Push Ups en Crassy Mel, beiden ook door Melissa gezongen. Scaduto zorgde in het slot ook voor het meest originele protest tegen de oorlogsdreiging in deze wereld en kwam met een heerlijk alternatief voor de Palestina-protesten aanzetten. Ze kwam het podium opgestapt met een grote vlag met de tekst “No one is free until everyone is free”. Classy Mel dus en Sextile was zonder discussie het beste feestorkest van de dag. Werchter blijft dus altijd de moeite. En we waren nog maar 1 dag ver.
