Een miezerige zon begeleidde ons naar het snel vollopende festivalterrein, waar we meteen een voltreffer op de Synth Scene voorgeschoteld kregen met Empathy Test. De androgyne stem van zanger Isaac Howlett nam ons mee door ritmisch zwoele nummers. Vampire Town en hun laatste single Empty Handed verleidden ons meteen om ook hun prachtige picture disc singles aan onze collectie toe te voegen. Drumster Chrisy Lopez sloeg volle basklanken bij iedere drumslag en zorgde voor zachte backing vocals. Een betoverende start.
De bandshirts van Der Klinke waren in grote aantallen zichtbaar aanwezig, belichaamd door een vaste fanbase. De mensen die de West-Vlaamse band nog niet kenden, waren aangenaam verrast door de sterke set die ze neerzette op hun tiende verjaardag. Bij de aanzet van The River White kregen we het ruwste kantje van zanger Cheskos stem te horen, waardoor het deze keer nog krachtiger klonk, terwijl Sam Claeys met zijn vocals het wit de woeste rivier in zong. We kregen hun bekendste nummers als Someone Who Smiles, Facts Of Life, The Doll maar ook één van hun nieuwe nummers Curtains, dat van hun verjaardagsalbum Decades komt.
Een sfeerbrenger was zeker en vast Signal Aout 42, die in juni nog hun nieuwe album Insurrection uitbrachten en met typische EBM-klanken het publiek in een mum van tijd aan het dansen bracht. Instrumentaal sterk opgebouwd, maar voor ons een geluid dat we ondertussen al te veel gehoord hebben, waardoor we al snel de interesse kwijt raakten, dit in tegenstelling tot de luisteraars die zichtbaar genoten van deze oldschoolsound.
De diepgroevende stem van zanger Dennis Ostermann komt knap binnen en doet ons af en toe aan een meer gevarieerde en erg ritmische Till Lindemann (Rammstein) denken. Met knappe visuals op de achtergrond krijgen we intrigerend, mooie nummers als Lost In Paradise en Zauberschloss van In Strict Confidence te horen. Bij dat laatste ruilde de bassiste haar instrument in voor lichtgevende vleugels, waarmee ze de song van een dansact voorzag.
De elektro-synthpopdeuntjes van Solar Fake met de best knappe stem van zanger Sven Friedrich (Zeraphine en Dreadful Shadows) klonken erg toegankelijk. Leuk, maar gladjes afgeborsteld. De easy going ritmes en beats en de donkere vocals… Een song dat toch onder onze huid kroop was I Don’t Want You In Here, van hun tweede album What If This.
De Britse The Primitives zaten even vast aan de grens door paspoortproblemen, waardoor ze pas veel later konden aankomen. Daarom werd hun optreden omgewisseld met dat van The Blow Monkeys. Geen enkel probleem waarvoor er op W-festival geen oplossing gevonden wordt.
En dan ruilden we de hoofdpodia maar al te graag in voor het Olivier Daout Stage, een kleiner podium, buiten, opgedragen aan vriend in de Belgische zwarte scene, Olivier Daout, waarvan we vorig jaar afscheid moesten nemen.
De eerste band op dit podium, zorgt meteen voor een overvol plein. Het is duidelijk: The obsCure heeft als coverband van The Cure ondertussen een excellente reputatie en dat zie je aan de menigte die ondanks de regen maar al te graag een Cure-ervaring opdoet, zonder daarvoor Robert Smith nodig te hebben. Dirk Vreys en zijn band brengen de nummers voortreffelijk. Qua zang lijkt Vreys geen enkele moeite te hebben om een Smith-klank te brengen in o.a. Close To Me met een prachtig uitgesproken synthlijn, Japanese Whispers,… om dan met The Forest af te sluiten.
Een van de topoptredens van vandaag stond niet op het hoofdpodium: de dames van het IJslandse Kaelan Mikla zijn indrukwekkend, charmant en punky tegelijk. Bleke fragiliteit in hun verschijning en die verbleekte alleen nog maar wanneer ze hun nummers in het IJslands op het publiek lieten afkomen. Dat het ware poëzie is, moet je ofwel gewoon geloven, maar zelfs Google Translate maakt dit duidelijk als je op de vertaalknop drukt. Als je naast muziek ook inhoud en tekst belangrijk vindt: zeker doen. Hun oudere werk klinkt scherper en bitsiger, maar we kregen vooral nummers uit hun laatste album Nótt Eftir Nótt (nacht na nacht) waaronder de titeltrack en het prachtige Naeturblóm te horen. De stem van Laufey Soffía en muzikantes Margrét Rósa en Sólveig Matthildur brachten no wave artpunk van de bovenste plank!
Als we zeggen dat Kaelan Mikla één van de beste optredens was vandaag in Waregem, doen we ronduit tekort aan Blaine L. Reininger van Tuxedomoon. Recht van onder de Atheense zon, speelde hij een donkere warmte over het Daout-terrein. Snaren (o.a. door Georgio ‘The Dove’ Valentino) en blazers maken dit optreden tot één van de knapste vandaag. Dat hij een éminence grise is, merk je enkel aan zijn zilveren haren en zijn elegantie neemt enkel maar toe wanneer hij zijn viool er bij neemt. Dít zijn muzikanten en dit is een sound die we willen blijven horen. Het zwoele Un Cafe Au Lait For Mr Mxyzptlk deed zelfs de bleekste wavers verlangen naar zon. Maar het hoogtepunt? No Tears, natuurlijk! Met dé Tuxedomoon-hit, die Blaine L. Reininger bijna nooit live speelt, liet hij het ondertussen toch volgelopen pleintje genieten van een nummer naar / in / van het hart van de creatures of the night.
Als één van de bands die dit donkere zieltje nooit eerder live zag verschijnt op het podium, dan wordt ze daar gelukkig van. Voor ons was het dus genieten van Echo And The Bunnymen: van The Killing Moon, maar evengoed van de Lou Reed-cover van Walk On The Wild Side. Er waren echter heel wat mensen in onze omgeving die hen al meerdere malen aan het werk zagen, die minder enthousiast waren over de sound die ze vandaag neerzetten.
Verbaasd waren we door het enthousiasme en de ‘goesting’ die The Stranglers op een podium uitstralen. Hun muzikale performance was dan ook navenant: zowel instrumentaal als vocaal stonden de heren er volledig waardoor ze een behoorlijk feestje veroorzaakten in de Expohal met onder andere Always The Sun, het prachtige Golden Brown en Walk Away.
Voor de Amerikanen van She Wants Revenge was het wel even geleden dat ze in Europa speelden en ze gaven aan hoe leuk het is voor hen om tijdens hun Forever Summer-tour met Echo And The Bunnymen op dit festival te staan. Hun nummers ademen rock met een eigenzinnige postpunktwist en namen ons alvast zwoel de nacht mee in. Dansend. Alsof het winter was. Alsof het een eerste kus was.
Bekijk het volledige foto-verslag van Dag 1 door Karim Hamid en lees ook ons verslag van Dag 0 op W-fest.