Hulst, decennia geleden was dit het walhalla van de Vlaamse winkeltoerist, maar nu al jaren een blinde vlek op de landkaart van de modale Vlaming. Behalve als het Vestrock is. Een old school (in de meest positieve betekenis van het woord) driedaags festival waarop feestvieren centraal staat en met een affiche die zo gevarieerd is dat geen mens ze behoorlijk kan samenvatten. En met veel Belgen op en voor het podium, want het festivalterrein dat zich op een paar kilometer van de Belgische grens bevindt, ligt al jaren in het vizier van de Belgische festivalbezoeker.
Zoals bij ieder festival is het een kwestie van wikken en wegen wat je wil zien. Als we de danstent er ook bijnemen telt Vestrock niet minder dan 5 podia. Customs was één van de eerste bands die aan de aftrap mocht verschijnen. Ook voor hen zal het wel wennen geweest zijn, want zoveel jaren geleden waren ze één van de succesvolste bands en toen trokken ze er vijf jaar geleden pardoes de stekker uit. Maar nu dus terug en ook op Vestrock waar ze (hou je vast!) reeds vijftien jaar geleden stond. Customs zoekt nog altijd de gouden middenweg tussen new wave en indiepop. En doet dat goed, nu maar hopen dat de stekker in het stopcontact blijft zitten.
Postpunkgitaren met een saxofoon. Of dat goed afloopt? Natuurlijk Roxy Music deed het in de jaren 70 en maakte legendarische albums met dit concept. De scepter van deze formule is tegenwoordig in de handen van de Britten van DEADLETTER. Het was geen sinecure voor het zestal om een festivalweide om half vijf te doen ontploffen, maar dat weerhield de band niet om te overtuigen met hun songs. Donker, maar dansbaar en vooral urgent, want DEADLETTER is niet blij met hoe de wereld vandaag draait. Wie wel natuurlijk… Maar in hun geval mondt hun ontevredenheid uit in het pareltje dat hun debuutalbum Hysterical Strength is. Overduidelijk zieltjes gewonnen op Vestrock en voldoende opgewarmd om ons naar de tent te reppen voor één van de best draaiende rockmachines van ons land.
Het Antwerpse Black Leather Jacket dus. Met groot gemak – of beter gezegd met de juiste songs en sound – slaagden ze erin om een moshpit te veroorzaken. Rock-‘n-roll, maar wel van het soort dat glampop uit de jaren 70 prachtig combineert met het Ramones-principe. Rammen, maar melodieus rammen, want zowat ieder nummer is niet alleen een gedroomde meebruller, maar ook een song die in je hoofd blijft nazinderen. Zoals te verwachten bestond het merendeel van de set uit hun laatste muilpeer The Rush. Eerste hoogtepunt van de dag? Wie weet zelfs hét hoogtepunt…
Vestrock is ook altijd een beetje goed gemeende nostalgie. Bands waarvan je vaak denkt: “Bestaan die nog?” En ja, Danko Jones bestaat nog en het was duidelijk dat de Canadezen een heleboel fans hadden meegebracht. Danko Jones, zo heet ook de zanger, had er ongelofelijk veel zin in en ook al is het principe eenvoudig – metalpop die je meezingt ook al ken je met moeite de songs – liet de molen op volle toeren draaien. Misschien is Danko Jones niet de band die je vlug door je living laat galmen, maar op een festivalweide een droomact. Zeker niet de beste band van de dag, want daarvoor is het net iets te rechttoe rechtaan, maar wel de plezantste.
Beth McCarthy, we hadden er nog nooit van gehoord, maar dat komt wellicht omdat we niet smachten naar artiesten die willen doen wat Avril Lavigne jaren geleden deed. Nu ja, volgens het programmaboekje heeft de Britse reeds meer dan 25 miljoen streams verzameld en is ze een ster op TikTok. Voor ons liever echte sterren zoals Feeder.
Bestaat Feeder nog? Ja en ook de vlag van Wales wapperde bij het publiek, net zoals dat in de hoogdagen van Manic Street Preachers gebeurde. Feeder bestaat al jaren en met 12 (!) albums onder de arm hebben ze steeds geschipperd tussen het lezerspubliek van Kerrang! en NME, dit maar om te zeggen dat het viertal indiepop niet vies is van de zwaardere metalen. Een act die dus uiterst geschikt is voor een festival. Feeder zag en overwon de Buitenvest in Hulst. Nog lang niet uitgeteld.
Wie zich Vestrock ook voor eeuwig zal herinneren is de in Oezbekistan geboren, maar in België opgegroeide Chibi Ichigo. De band wist duidelijk niet wat hen overkwam, want de tent werd één grote feestplek waar je om de haverklap ledematen over je hoofd geslingerd kreeg. Chibi Ichigo, wat overigens alweer volgens het programmaboekje van Vestrock Japans is voor “kleine aardbei”, zorgde voor een salvo van dancebeats die wel iets hebben met Borokov Borokov. Losbollen dus, of hoe het ook heet als je een publiek volledig uit zijn dak ziet gaat.
Geen Nederlands festival zonder Nederlands talent en één daarvan is WIES, aangevoerd door frontvrouw Jeanne Rouwendaal die op Vestrock een bloemlezing gaf uit de albums Het Is Een WIES en Alles Anders.
Adult Leisure komt uit Bristol en bracht reeds een paar ep’s uit die vol catchy melodieën staan. Voeg daar bij een energieke podiumuitstraling en je weet dat dit een act is om in het oog te houden.
Alvorens de mainstage klaargemaakt werd voor de komst van Stereophonics, kon je Wings of Desire nog meepikken, gegroeid uit de assen van het ter ziele gegane INHEAVEN.
Stereophonics op een muzieksite voorstellen is zoals uitleggen wat een paus doet – ja, wat doet die in feite? – want hoewel ook afkomstig uit Wales (!), één van de fundamenten van wat men Britpop noemt. Songs als Have A Nice Day of Dakota zijn dan ook steevast nummertjes die je hoort op ieder Britpopfuifje dat zichzelf respecteert.
Frontman Kelly Jones had wel vlug door dat hij niet al te veel moeite moest doen om het publiek aan zijn voeten te krijgen. Een jukebox dat wel, maar wel een Wurlitzer.
