De 2de editie van This Is Not A Dark Fest vond zaterdag plaats in het René Magritte Cultureel Centrum (Zaal René Magritte) in Lessen onder een bijna loden lentezon. De focus lag op underground en de organisatie wist een geweldig programma vast te leggen. We spoelen terug naar Lessen, eind jaren 80 toen het Summer End Festival, gewijd aan cold wave en postpunk, drie opeenvolgende edities kende. Meer dan drie decennia later werd het verlangen en de behoefte opnieuw gevoeld. Het festival werd herboren onder een nieuwe naam: This Is Not A Dark Fest, als verwijzing naar René Magritte, de beroemdste inwoner van Lessen. Frédéric Cotton, boegbeeld van The Ultimate Dreamers zette zijn ‘dark shoulders’ onder dit zaligmakend project. Hij was zo eerlijk om zijn band middenin te programmeren en dat bleek een juiste keuze.
De opener van dienst kwam uit het Vlaamse land. N.E.L. & JP mochten met grote dadingsdrang de nog schaars bevolkte zaal angstzweet bezorgen eerder dan zonzweet. “This is definitely a dark t-shirt fest”. De enige kleur in de zaal was een direct gevolg van warme vlammetjes rond de naakte gothic poppetjes van de huidhongerige Nel Mertens, de Vlaamse Koningin van Hanenkamland.
“Jij, die de knappe blondine met de chiwawa gevulde sjakosj aanbidt maar de alleenstaande vader negeert.” Als Nel een tekst declameert, dan ademt die spanning, verderf, seks, liefde en weemoed uit. De volgorde varieert maar grijpt steevast naar de hartstreek. Zalvend en opwindend. Nels stem kwam nog nooit zo mooi uit en JP De Brabander moest zijn tien tenen uitkuisen om de furie aan zijn linkerkant bij te benen. Philip Madou (vroeger Eden) vervolmaakte het trio op drums.
“De komedie van het leven is een waanzin.” De Helaasheid Der Dingen doet het volk zijn kracht verliezen maar N.E.L. & JP denderden verder en zagen niet om. Nel verklapte ons een zweem van zenuwachtigheid maar daarvan viel niets te merken. Zebra was ook deze keer een schuimbekkende klassieker in wording. Iets met een spaander die niet heel gelaten wordt. N.E.L. & JP – voor wie hen nog nooit hoorde – zijn een ode aan het leven, verpakt in zwarte outfit met een onmiskenbare cool en ze klinken daarom alsof new & dark wave net uitgevonden zijn. “Leef in zonde en jaag schaduwen na in het donker”. Indien we niet zo grote fans van Lifeless Past en NNHMN waren, konden we evengoed al naar huis. Strakker openen was geen optie.
A Week In Doggerland, hoe leuk de bandnaam ook moge zijn, stond dus voor een bijna verloren taak, de opener doen vergeten. Vóór aanvang van de song voor alcoholisten, Red Noses, maakte frontvrouw Roxane zich druk over de afwezige interactie met het publiek. De laatste warme lentedag vormde geen excuus vond ze. Het was het eerste nummer dat méér rock-‘n-roll uitademde dan een verregaande Siouxsie And The Banshees-adoratie. Met dat laatste is niets mis als het goed gebracht is. We hadden hierover eigenlijk niet te klagen. De rollende bas en de doorleefde zang tijdens In The Air gaven het dogger-klanktapijt een doorleefd gevoel. Er was al een pint over gemorst en de andalouse-plekken bleven zichtbaar. Het moet gezegd, we zijn echt fan van de krakende stem van Roxane.
De band bestaat al zo een 12 jaar, werd opgericht door Didier en Michel en kende al een paar positiewissels maar dit vijftal leek elkaar wonderwel aan te voelen. Wave Of Red had een vette gitaarriff in petto maar verzandde wel in teveel pathos. Roxane bewees hier wel ook hoge tonen moeiteloos te beheersen en de drummer gromde dan maar in de achtergrond. Het enige wat na Trump overblijft zijn tranen, aldus Roxane. Niemand protesteerde. Afsluiter van dienst, Noise, opende in een gloed van feedback en trok het tanende niveau finaal omhoog. Het werd dus geenszins “weak in” maar een week in Doggerland leek evenmin een must. Tenzij Roxane het een week uithoudt want zingen kan ze als geen ander.
Het was dan tijd voor de band die mee in de organisatie zat en een thuismatch speelde wat resulteerde in een volle zaal. The Ultimate Dreamers werden paradoxaal genoeg door boegbeeld Frédéric nieuw leven en bloed ingepompt tijdens COVID.
Om de diepere betekenis van de titel van de nieuwe plaat, Paradoxical Sleep, te vatten moeten dus geen universitaire studies aangevat worden. Tijdens het openingskwartier greep Digging ons het meeste aan door de sinistere en dus gitzwarte trage groove. Giving Ground klonk optimistischer hoewel dat tekstmatig tegengesproken werd. “Everything is lost and your trust feels broken” noteerden we in de rapte. Frédéric is een uitstekende darkcrooner en zijn grafzerkstem voelt heerlijk winters aan in de lage regionen. Dit was dubbel paradoxaal bij een slordige 28 graden in de zaal. Into The Fog staat ook op de nieuwe plaat maar de Italiaanse tweede stem kwam uit de tape. Ook weer een sfeervol nummer dat bovendien de eightiesmoerassound trouw bleef.
Envoler, in het Frans dus, was nog trager maar de Depeche Mode-vibe kon ons bekoren. De gitaar klonk ook heerlijk Robert Smitherig. Ook Far Away baadde in dat sfeertje. Looking For nodigde uit ten dans maar niet alle danseuses hadden hetzelfde doorzettingsvermogen. “Ash to ash” klonk het tijdens het overtuigend rockende Polarized. Sneden The Ultimate Dreamers als The Knife uit het slotnummer? Een verhaal over zijn moeder en een prostituee uit Bergen ontging ons maar het ‘droommes’ was vanavond scherp genoeg geveild om een uur lang te bekoren.
Eén van hun sterkere sets sinds de reünie, luidt dus de ultieme conclusie.
Het uur van de heks was ongenadig aangebroken. Het Witching Hour met Satori en Brandon van Lifeless Past ging meteen met de voeten vooruit vol in de tackle met Deceived. Onweerstaanbare new wave van het meest onversneden niveau. Shimmer ging op datzelfde ziedende elan verder. Acht minuten ver in de set en de drie bands vóór hen waren we al bijna vergeten. Zoals Nel het verwoordde: “Het zou bijzonder ongeloofwaardig geweest zijn indien dit anders was.” “Mind your own business”, klonk het in Down, een nieuwe oplawaai met een glansrol voor Brandon die zijn drumpads geselde. De festivalgangers die Lifeless Past voor het eerst zagen, kregen te horen dat Satori extra zijn best zou doen.
Hun Cure-anthem A Safer Place zal nooit misstaan op hun setlists want is hardcore dromerige genialiteit. Iets verderop klonk ook Delirio als gerijpte Pornography. En wat dan gezegd over het trio dat de zaal in een oververhitte danspit omtoverde: Anxiety/ Resist/ Dismal Reality. De Spaanse tekst pookte deze laatste naar ‘hardcore-rodepeper-punk op en de zaal was laaiend.
Through Passion is een sublieme darkwaver die tussen al het geweld nog van een zweem van banaliteit zou kunnen beschuldigd worden maar iedereen stond toch weer heerlijk te pogoën. En terecht begot! Cover The Boy Harsher slingerde de zwetende zaal de finale in met joekels van songs. Encuentro Abismal rondde een alweer sensationeel Lifeless Past concert af. Satori nog aan toe zeg!
Reikhalzend keken we dan uit naar NNHMN die 2 jaar geleden op W-Fest (RIP) een onmenselijk goed en beklijvend optreden gaven. Michal Laudarg en Lee Margot kunnen met deze druk wel overweg en zo geschiedde. Op zich doet dit Berlijnse duo niets wat in het genre niet reeds met succes is voorgedaan. Lee en Michal voegen echter aan elk onderdeel van een stomende live-show een dimensie toe waardoor we nog moeilijk kunnen wegblijven van vocabularium als zinnenprikkelend, bedwelmend en passioneel. Satori zei hierover het volgende: “Reeds tijdens de soundcheck maakten ze enorm indruk want wat hij – Michal dus – doet is zelfs straffer dan een gerenommeerde club-dj. Die mag mijn plaat producen, no worries. NNHMN is inderdaad een eindeloze trip waarbij de nummers vaak in elkaar overvloeien en we per nummer doorschuiven naar een nieuwe groovy extase met een eindeloze heerlijke beat.
Als je dan een podiumprinses als Lee Margot in de strijd kan gooien dan heb je niet alleen stomende dansmuziek maar nog eens een act erbovenop die het beste van de werelden van Brigitte Bardot, Boy Harsher, Minuit Machine en Zanias moeiteloos overtreft met een sexy touch die nooit platvloers maar altijd sensueel en gemeend binnenkomt bij de feestende fans.
Lee Margot drijft immers op interactie met het publiek en injecteert zo authenticiteit in haar dansmoves en geile zangpatronen. Het hoeft niet te verwonderen dat we al fan waren maar de ‘coup de force’ in Lessines was van een bewonderenswaardige orde. Na zowat twintig minuten keken we achterom en we stelden vast dat de zaal tot bijna aan de bar aan het dansen was.
Het is bovendien nog eens extra straf dat je als headliner een reeks nieuwe nummers in de strijd gooit om dan vast te stellen dat dit de beleving in de zaal en het niveau op het podium niet eens verzwakt, in tegendeel, het bleef maar crescendo gaan. Je merkte dat ook aan Lee die erg enthousiast het laatste kwartier inging en vaak mee aan de knopjes sleutelde. Haar stem kwam bijzonder fraai naar voor, iets wat overigens een hele avond het geval was. Chapeau dus voor de geluidsploeg van het festival.
Na het optreden hadden we een erg gezellige babbel met Lee en Michal en ze manifesteerden zich als erg sympathieke en dankbare artiesten. Zo vertelde Michal dat ze het voorlaatste nummer Dressing For Pleasure in exact 24 uur hebben opgenomen zonder er nog iets aan te veranderen. Het werd op het podium een waardige vervanger voor onze ontbrekende favoriet Lush Longing en maakte allusies op de prijs van ‘dirty pleasure’. De groove was zo verslavend dat het bijna strafbaar werd.
Slotnummer Gloomy Heart van Circle Of Doom, dat in 2023 onze eindejaarslijst haalde, werd een breed uitgesponnen wonderbaarlijk slotakkoord van een zinderende hoofdact.
Deze editie van This Is Not A Dark Fest was er eentje om in te kaderen en Frédéric had overschot van gelijk om Lifeless Past en NNHMN als headliners te zetten. De vibe en interactie tijdens de vurige set van Lifeless Past waren onvergetelijk maar desondanks ging NNHMN nog vlot over deze knalprestatie met een optreden dat in dansbare darkwavekringen de komende jaren nog moeilijk zal overtroffen worden. NNHMN was zodanig straf dat het buiten begon te regenen en het nooit meer klaar dreigde te worden.
N.E.L. & JP / A Week In Doggerland / The Ultimate Dreamers / Lifeless Past / NNHMN
