Verslag door Nel Mertens (nm) en Peter De Bruycker (pdb).
Op driedaagse vertrekken en je valies vullen met je favoriete zwarte kledingstukken, je laarzen strak dichtsnoeren. Net voor je vertrekt nog een tweede zwarte eyeliner meeritsen en hopen dat er geen bands meer afzeggen tegen je aan de andere kant van ons land arriveert. Helemaal klaar voor het donkere feest der zondaars, op de dagen dat vooral de heiligen de revue passeren, stapten we zaterdag de knappe industriële venue in Heusden-Zolder binnen voor de eerste van drie dagen overdaad aan muzikale duisternis.
Niet alle pijn voelt slecht. De intense tracks van This Can Hurt weergalmen door het oude fabriekspand in Heusden-Zolder. De vocals gaan af en toe net iets te veel in de ijlte van het hoge, open gebouw op. Maar toch laten zanger Sven Vande Neste, gitarist JP De Brabander, drummer en soundscaper Jack Noise en bassist Jo Van Malderghem hun sound stevig klinken. Van heerlijk zwoel met If You Go en Colder tot pittig ruw met megafoon en psychedelische gitaren. “Don’t you get enough Love? … The mess that is you…” De pijn van romantiek weten de heren in iedere track de verweven tot een sprankel schoonheid en komt voor ons tot een hoogtepunt in High Tide. Als de woorden ‘Capital Sin’ in Worlds Apart (de titeltack van hun laatste album) opduiken, is het duidelijk dat deze zondaars hier op de juiste plek staan. Rock ingevuld vanuit verschillende invloeden vanuit de wave, maar ook metal en industrial. Afsluiten doen ze met hun nieuwste darksingle Mikaela. We have danced in madness! (nm)
Uit Lissabon: IAMTHESHADOW, één van de projecten van Pedro Code (The Dream Collision, Rainy Days Factory). Code is behept met een opvallend diepe bariton die zich wentelt in een warme deken van synths, bas en gitaar. Met nummers als Always, On Winter Leaves Embrace en het oudere pareltje Everything In This Nothingnes creëren ze een donkere, melancholieke atmosfeer. Een Portugese vlag zorgt voor kleur in de duisternis. Maar het klinkt soms nogal eentonig en overladen. Meer kracht en variatie hoopten we te vinden bij Minuit Machine, de band van Hélène de Thoury (Hante) en Amandine Stioui, die al om 12 uur geprogrammeerd stond en we jammer genoeg net misten. (pdb)
The Juggernauts are coming! Ze landen op het podium en meppen de eerste EBM-dreunen van het weekend op onze tanden. Met een krachtige set bevestigen ze hun status van actueel beste Belgische band in het genre. We horen de invloed van wegbereiders als Front 242 en Nitzer Ebb, maar ze weten aan hun machinale beats genoeg eigen smoel te geven. Dat wordt beloond met een eerste luid applaus. (pdb)
In het zog van De Brassers baarde Hamont-Achel een punkrock legende: Struggler. De band van René Hulbosch heeft zichzelf de afgelopen jaren heruitgevonden met nieuw materiaal waarin ze de grenzen van wave en metal aftasten. Het fabrieksgebouw davert op zijn grondvesten van de intense en ruige geluidsmuur die ze produceren. Met gitarist Alain Hulbosch (zoon van) prominent op de voorgrond, klinken nummers als The Blame en Intolerance even donker en diep als de mijnschacht onder het podium. Zwart goud uit de beginjaren, zoals het slepende Persecute, wordt opgedolven. Nel en Alexandrina dansen er traag doorheen. (pdb)
Witte letters in rode gloed: Siglo XX. Met Until A Day ontplooit zich het dreigende en ijzige geluid van deze unieke band. Ze zagen het daglicht ten tijde van de verloedering van de steenkoolmijnen en onder impuls van Antonio Palermo treden ze vandaag aan in de schaduw van een overeind gebleven schachttoren. Donkere zielen verzamelen voor het podium en genieten van stomende versies van Individuality, Sisters In The Rain, Dreams Of Pleasure, … om af te sluiten met The Beginning. Zwaarmoedige, eigenzinnige muziek die vooral in het buitenland de aandacht kreeg die ze verdient. Met wat ze aankondigden als hun laatste festivalconcert, zorgen ze voor een eerste hoogtepunt van de driedaagse. (pdb)
Als een bandlid overlijdt, sterft een stukje van de band… Het overlijden van hun bassist Stijn Kuijpers vorige week moet hartverscheurend zijn voor de Belgische gothrockband Star Industry. Heel begrijpelijk dat de band op dit ogenblik niet in staat is om een show te spelen. De Batcave-dj’s zorgen voor een mooie vervangende Star Industry-djset, waarbij de laatste track opgedragen wordt aan Stijn en het publiek de hemel van het fabriekspand vult met lichtjes. (nm)
Een band die er al zo’n slordige 40 jaar opzitten heeft en het publiek steeds opnieuw weet te bekoren met zijn klassiekers is Red Zebra. We zagen ze al menig keren aan het werk, want Peter Slabbynck (frontman), Sam Claeys (bas, zang), Frits Standaert (gitaar), Jo Robberecht (drums) en Chris De Neve (gitaar) zijn trouwe W-festival-artiesten. Het verbaasde ook niet om hen ook hier op Sinner’s Day terug te mogen zien! Openen doen ze met Agent Orange. Op wat we allemaal niét nodig hebben, spuwt Slabbynck de woorden Spit On The City, maar ook wat reggea-invloeden krijgen we te horen met Pony Girl Punishment, waarna o.a. ook Falling Apart, Ultimate Stranger en Innocent People volgen. Ondanks het feit dat de venue verbouwingen te wachten staan, breekt het publiek alvast het kot af met Can’t Live In A Living Room. (nm)
Het was uitkijken naar de peetvaders van de minimal wave. Met Absolute Body Control krijgen we een onversneden cultband voorgeschoteld. Een dreunende beat en pure synthesizerklanken zorgen voor hun onweerstaanbaar melodisch, speels en donker geluid. Eric Van Wonterghem geconcentreerd achter de synths en Dirk Ivens zijn eigen zelve met de onuitputtelijke energie die hem eigen is. Recent werk dat de ’80’s terug fris doet klinken (Waving Goodbye, Never Seen,… ) wordt afgewisseld met stomende versies van klassieke opnames (Is There An Exit?, Figures, …). Meer moet dat niet zijn: in eenvoud toont zich de meester, en daarmee weet ABC nog steeds jonge muzikanten te inspireren. (pdb)
Blancmange toont zich sinds hun comeback bijzonder productief. Opener Commercial Break is van hun 14de album en Neil Arthur lijkt niet van plan uit te bollen. De stijlvolle Brit gaf met zijn synthpop een fel gesmaakt concert op W-Fest. Vandaag is de klank nogal dof en het recente werk zoals Mindset en Last Night I Dreamt (I Had A Job)….) doet de vonk een stuk moeizamer overslaan dan op het strand van Oostende. Het is wachten op een spetterend slot: Feel me gevolgd door een bezwerende versie van Blind Vision. (pdb)
Op het Belgische podium mochten ook The Bollock Brothers aantreden, onder leiding van de gretig guitige Iers/Schotse Jock Mc Donald, maar met toetsenist Geert ‘Chesko’ Vandekerkhof en drummer Patrick Pattyn (voormalige drummer van Nacht und Nebel) toch ook een stukje onder onze vlag. De punknewwave uit het verleden die ze nog steeds laten horen, klinkt wat onwennig in de line-up van de dag (het vroeg even wat ‘stijlschakelen’). Zo krijgen we onder meer Faith Healer en Jesus Lived Six Years Longer Than Kurt Cobain te horen, maar vooral wanneer Harley David (Son of a Bitch) klinkt, hadden ze het publiek wel helemaal mee. (nm)
“Toch wel wat te kleurrijke dance voor op Sinner’s Day, niet?”, is een uitspraak die we voorafgaand aan het optreden van Praga Khan regelmatig horen vallen in de zaal. Maar Maurice Engelen heeft een donkerder zieltje dan gedacht, en ‘The sinners are wearing black, but have colorful minds! ‘ Zo blijkt maar al te goed bij de energieke show die Maurice Engelen en co in Heusden-Zolder brengen, want het feestje barst al snel los. Wat ons betreft dus zeker op zijn plaats. Geflankeerd door de kinky, schaars, doch elegant gevleugelde danseres weet Mr. Engelen zijn publiek opnieuw in te pakken. Starten doet hij met Tausend Sterne, het enige Duitstalige nummer dat hij ooit schreef. De afwisseling tussen de zwoel donkere tracks, de shoegaze invloeden met rijkelijke bleeps gevuld, illusies van strijkers, maar even goed warme pianoklanken en dreigende soundscapes weet Praga Khan telkens te vatten in sterke dansnummers, met de hits Love, Breakfast In Vegas en Power Of The Flower als summum. Zweten is onmogelijk in het ijzige fabriekspand, maar we krijgen er toch eventjes warm van. (nm)
Suicide Commando. Zonder enige twijfel noemen we hen graag de beste Belgische electro-industrialband. Hoog geprogrammeerd op het Belgische Sinners-menu en zo hoort het dus ook. Johan Van Roy neemt al meer dan 30 jaar de rol van EBM-pionier op met zijn project en bewijst dat kwaliteit met de jaren niet verloren hoeft te gaan. Met een muzikale agressie die zijn publiek niet bruskeert, laat hij ons de intense emotionaliteit van de donkere eindrandjes van het leven ervaren. De verwoestende beats in The Pain That You Like laten weinig toehoorders onaangeroerd en aan de vooravond van All Hallow’s Eve, klinken nummers als The Devil al even duivels als goddelijk. “Dein Gott Hat Uns Belogen, Dein Gott Hat Uns Betrogen…”
“Are You Sure? Do You Really Wanna Die?” dringt iedere keer opnieuw door gedurende de track Cause Of Death: Suicide. Elke 40 seconden nemen zes mensen de beslissing om uit het leven te stappen… Dat de liefde daar vaak voor iets tussen zit? Of het tekort er aan? Love Breeds Suicide biedt geen antwoorden, maar de woorden die Van Roy op de dansvloer werpt, zijn verscheurend prikkelend voor de donkere geest. De hard pulserende heartbeats, ingenieuze electroklanken en de stem gemanipuleerd met distortion komen tot een hoogtepunt in Hellraiser, dé clubhit van Suicide Commando. Beats and dance forever… (nm)
De nieuwe vorm van Deutsch-Amerikanische Freundschaft (DAF), na het overlijden van Gabriel “Gabi” Delgado-López riep bedenkingen, twijfels en bij sommigen zelfs vooroordelen op. Niet evident om de rol van de overleden frontman over te nemen, en toch durft mede-oprichter Robert Görl dat aan. Hij brengt een exclusieve pre-album show van Nur Noch Einer (release voorzien op 26.11.2021). En dat klinkt minimalistisch, voorzien van het nodige Deutsche Neue Welle-gevoel, hoewel het niet te vergelijken valt met wat DAF ooit met de hits Allen Gegen Allen en Der Mussolini neerzette. Minder urgent, maar meer ingetogen en sober, kunnen wij deze kwalitatieve show wel appreciëren. Eén van de tracks die het meest aangrijpt, klinkt als een mantra voor de vastgelopen ziel: “Lass Los. Los lassen. Alles ist neu. Kannst du loslassen?” Kil en strak, met doorgedreven ritmes die ons richting nacht hypnotiseren. Jammer genoeg heeft het grote publiek zin in een meer energieke headliner die zou leiden tot een donker nachtelijk feestje, want de zaal stroomt in geen tijd bijna leeg, tijdens deze lange set. (nm)
