Roadkill Festival, two days of rawk and roll, heeft haar naam en reputatie weer alle eer aan gedaan. Liefhebbers van het ruigere genre zijn hier welkom, anderen ook, maar die gaan snel op de vlucht J Vrijdag stonden vooral Onmens en STAKE op de affiche, wij vaardigden gisteren ons schrijvend kritisch oog af om de laatste tien bands op de line-up als aangereden wild te brandmerken.
PEUK gaf onze aftrap en dit vlammende trio uit Limburg kwam al héél vaak voor onze wielen gereden. De band geeft ons het gevoel dat we ook hebben als we ons favoriete gerecht bestellen bij onzen al even favoriete Italiaan, of dat gevoel als we onze lievelingstrappist laten uitschenken op een zomers terrasje met zicht op ‘nooit meer werken’. Met andere woorden een gevoel dat we er nooit genoeg van krijgen en elke volgende beet of slok de beste is die we ooit zullen smaken. Peuk speelde een kortere set dan gebruikelijk en dat in een tent die blijkbaar was opgesteld toen het buiten 40 graden was. Degoutant warm dus. Roadkill betekent ook geen Faceless Doll In Voodoo op de setlist, en dus kon drummer Dave loos gaan op de Manipulated Rats in de set en zangeres Nele haar stem schor schreeuwen tijdens Dieduwa. Bij valavond werden we nog vaak aangesproken door festivalgangers die onderlijnden hoe goed die gasten van Peuk wel waren. Wij vonden Hangman, onze favoriet, erg lekker, maar onzen Italiaan heeft precies niet de beste zongerijpte tomaten op de markt gekozen want smaakte het de vorige keer niet net iets beter?
25 jaar geleden werd Vandal X geboren. Gisteren speelden ze een rauwe en strakke set waarbij het zo hard opviel dat het duo van elke zweetdruppel genoot als ware het de eerste keer dat ze samen speelden en merkten dat het goed zat. Intensiteit check. Viriliteit dubbel check. Dadendrang en passie triple check. Roadkill en Blood On The Street, toepasselijker kan haast niet. De grijns op het gezicht van Bart en Gunther zal ons nog lang heugen.
In oktober komt de nieuwe plaat van de meest onderschatte band uit Gent uit, Mind Rays. Het spastisch mengsel van punk en noise leverde in 2017 een stekje op in onze top 10 en het heeft er alle schijn van dat we ons opnieuw aan een uppercut mogen verwachten. Zanger Sis Sevens mag offstage wel een bedeesde indruk wekken, op het podium is hij boeiender dan David Yow en Iggy Pop samen. Je gelooft ons niet? Pech gehad, het is zo! Tracks als Sunbreak, Demuie en Trespass maakten ook in de tent indruk want het zou nog even duren vooraleer er meer volk voor het podium bijeengetroept stond dan tijdens de zegetocht van de Gentenaren. Top 3 van deze editie, sowieso!
Over Rhea kunnen we kort zijn. Hun programmatie lijkt minder goed gekozen, want hoe hard Jorge Van De Sande en Guillaume Lamont ook aan de kar trokken, hun sound – een kruising tussen Wolfmother en Royal Blood – was een pak te mak voor deze tent. Méér punk, méér noise, klonk aan de popupbar! Dat willen we horen! Dat zullen julle krijgen.
Part Chimp uit Camberwell, London, speelt bijna 20 jaar samen en bracht hier gisteren het op één na beste concert van de dag met een broeierige mix van sludge metal (Sleep) en noiserock met zware gitaren (early Soundgarden). Tim Cedar keek niet op of om en zette er genadeloos de pas in. Bassist Joe McLoughlin, centraal op het podium, liet zich meeslepen en het gevolg was een optreden met volumeknop op 10, Swansiaanse taferelen en een uitzinnige publieksreactie. Wellicht de minst fotogenieke band op het podium, maar hoed af voor de strakke complexe en compromisloze sound die deze Britten op ons loslieten.
Als Part Chimp al zo goed was, wat dan gezegd van de volgende band op de affiche. De aanblik van een leeglopende tent na de set van It It Anita moet geweldig geweest zijn. Een slachtveld en mensen die zich al highfivend in de armen vlogen. Eén muzikant ging vandaag over ieders lippen, drummer Ryan. “Wat een beest”. Ryan is geen drummer, Ryan is een olympische drummer. Damien Aresta bewees al dat de band ook zonder Ryan iedereen naar huis kan spelen, maar de dimensie die Ryan gisteren toevoegde aan de strakste set der sets was hallucinant. De tent vervormde in een gigantische moshpit waarbij traditioneel de drums in het publiek werden opgesteld, en dat op meerdere plekken. Beavis & Butthead-taferelen waren brandend actueel. Mike Goffard was ook weer in topvorm en dat resulteerde in een doldwaze set die iedereen overtuigde, want vergis u niet, weinigen wisten dat dit Belgen uit Luik zijn. User Guide, 11, God en Say No zijn al van een niveau die weinig bands live even dwingend brachten. “Our slow song”, Denial, bracht misschien nog de grootste steekvlam. WAT EEN OPTREDEN! Beter dan dit werd het niet meer.
Even kort iets over Tankzilla. Seventiesmetal op zijn Black Sabbaths, met een verdienstelijke cover van Bowie’s Moonage Daydream, en een fijn intermezzo tussen de 2 sets van Nick Oliveri. Maar ze stonden natuurlijk niet voor niets gewoon buiten op het gezellige podium in openlucht.
Tijd dan voor het hoofdstuk Nick Oliveri. Wie deze imposante bassist is wisten de meesten in de tent, en dat is maar goed ook. Een stijlbreuk met wat de laatste jaren op concertpodia te zien valt. Het is traditie dat er massaal flesjes water op het podium gestockeerd worden. Ook vandaag. Maar niet bij Nick Oliveri, hell no. Nick Oliveri kreeg 3 pinten en die waren bijna alle 3 leeg. Hij was in bijzonder goeie doen, met het juiste been uit het juiste bed gestapt en speelde dus 2 sets. De eerste, met zijn Death Electric combo, maakte de tweede set totaal overbodig. Oliveri zette al meteen de toon met zijn t-shirt: ‘eyehategod’. Een uur later waren we platgebombardeerd met oerkreten, snijdende ziedende gitaarriffs en een echt wel strak en steengoed concert. Natuurlijk zou de respons een pak flauwer zijn als hij geen nummers van Queens Of The Stone Age of Kyuss had gespeeld, maar dat gebeurde, dus iedereen tevreden. Tension Head was zo een knaller van formaat, en vooral tijdens Kyuss’ Green Machine werd het in de zaal één vrolijke moshboel. Een uur later stond dezelfde band weer op het podium, deze keer met een andere zanger, Black Dahlia, zanger van de legendarische punkband The Dwarves. Let op, Dahlia is een toffe peer en we nemen zijn kreten met de nodige strooikorrels zout en dat is maar goed ook. “We are your new favorite band”, “We are the best looking band in Belgium”, en dat voor onzin kan er gerust bij. Dat The Dwarves muzikaal zelfs in het niets verzinken tegen Oliveri’s solo-werk is natuurlijk minder leuk nieuws. Dat Dahlia gewoon een slechte zanger is, is vooral live een pak vervelender. Velen achtten het moment gekozen om de fraaie hoezen te bekijken en huiswaarts te trekken.
Maar er was nog Raketkanon natuurlijk, de waardige afsluiter. Het viel te verwachten dat het kot te klein ging zijn. Vol eerste deel van de tent, vol in de betekenis van “als sardienen in een blik” met achteraan een halflege tent. Gevaarlijke taferelen in de buurt van de frontstage met enthousiastelingen die geplet werden tegen de dranghekkens. We zijn halverwege veiliger oorden gaan opzoeken omdat we uiteindelijk fysiek in staat moesten zijn om dit artikel te schrijven. Het is ons gelukt. Het is ook Pieter-Paul Devos gelukt om genadeloos uit te halen. Songs als Nico Van Der Eecken, Ricky en Harry gingen er in als zoete broodjes. Helemaal achteraan de set maakte toch vooral weer het traag dieprakende Lou zwaar indruk. Raketkanon was de kanonskogel die het doodgereden dier finaal afmaakte. Wij wassen onze handen in onschuld en maken ons op voor de Lokerse Feesten.