Het is ondertussen alweer 25 jaar geleden dat Stefaan Lambert, van het Tieltse café De Melkweg, de eerste editie van Melkrock organiseerde en nog geen enkele keer was yours truly aanwezig op de feestelijkheden. Tijd om daar verandering in te brengen dachten we!
Op het programma – naast een band voor de kleintjes – heel wat straf Belgisch talent, een prachtige ondergaande zon en veel fijne mensen, al dan niet in staat van openbare dronkenschap.
Traditiegetrouw (vertelde men ons) startte Melkrock met een optreden voor de kleintjes en dit jaar was het de knotsgekke Schorriemorrieband die het speelplein mocht openen. Ze brachten een reeks liedjes rond pipi, kaka, (stinkende) bubbeltjes in bad, piraten en nog wat andere besognes die het dagelijkse leven van jongeren vanaf pakweg 6 jaar bezighouden. Grappig, een beetje edgy en geweldig goed gebracht! De melkrok van de frontman vonden wij ronduit geniaal (maar we hebben niet veel nodig naar het schijnt).
Op een iets ouder publiek mikten de local boys van Icarus die een gemengd instrumentaal/vocale set brachten waarin, wat ons betreft, de trompet van Siebe Duthoit – naast de warme stem van Sean Ghesquière – een centrale rol speelde.
Nogal wat nummers kwamen uit hun nieuwste album Verstrooid dat eerder dit jaar verscheen en dat een aantal breekbare pareltjes bevat. Een ideale mix van zachte, soms wat voortkabbelende, nummers om de middag mee in te zetten.
Een speciale vermelding maken we nog voor het mooie cellowerk van Tore Snauwaert en de korte maar doeltreffende cameo van Simon Vandaele van het al even Tieltse Weireldverbeteraars.
Genoeg ‘gezondagmiddagd’; tijd om stevig wakker geschud te worden door de heren van het geweldige en nog kakelverse RONKER. Niet geheel onbekend op deze pagina’s en daar is een goede reden voor want RONKER staat voor power en gecontroleerde waanzin waar we hier ten huize Luminous Dash, zoals jullie ongetwijfeld weten, niet vies van zijn.
In de tent welteverstaan, want ja: ook op Melkrock werken ze met twee podia.
De nabijheid die je ervaart in zo’n tentje is precies wat een band als RONKER nodig heeft om je keihard met de neus op de muzikale feiten te drukken. Denk Psychonaut maar dan anders. Een beetje sludge, een beetje stoner, veel punkattitude en de schurende stembanden van Jasper De Petter die met zijn energieke podium présence de boel heerlijk op stelten zet.
De band kwam hun debuutplaat Self Loathing Self Help voorstellen, een titel die doet vermoeden dat het niet allemaal peis en vree is in de duistere wereld van RONKER. Zowat het hele repertoire passeerde aan een rotvaart de revue, inclusief de recente single MJ. Indruk werd gemaakt en toeschouwers ingepakt, wij niet in het minst. Meer weten over RONKER? Lees dan zeker ook eens ons interview met de band.
Kwartslag naar links gedraaid en het ging alweer richting hoofdpodium voor de gestampte avocado’s van Humo’s Rock Rally deelnemers Tuff Guac. Aan het stuur Rafael Valles Hilario die naar eigen zeggen iets brengt tussen “sixties covered bubbelgum pop tot fuzzy halogeen garage wijl de Beatles pudding gorgellen in een iglo”. Duidelijk?
Tuff Guac is een soloproject en toch staat de band met vier op het podium. Hoe dát precies in mekaar zit, legde Hilario ons enkele jaren geleden uit toen we een boeiend gesprek hadden met de man naar aanleiding van het verschijnen van zijn eerste album.
Centraal in het geluid nog steeds het wat vreemde, maar daardoor net zo herkenbare stemgeluid van Hilario. Galmende gitaarrock met een injectie surf, veel sixties en een scheut psychedelica… live werkt het uitstekend, met dank aan zijn drie kornuiten.
Op Melkrock lag er maar 35 minuten tussen de analoge retro wereld van Tuff Guac en de electrodreun van de innemende Bobbi Lu, het soloproject van de Brits-Brugse Lucy Ryan. In 2022 kwam ze – terecht – als één van de winnaars over de eindmeet van Sound Track en dat legde haar geen windeieren. Dit jaar stond ze dan ook al op het podium als support voor Sylvie Kreusch, Eefje de Visser en Haunted Youth.
Op papier heeft ze nog maar twee singles uit maar live vulde ze makkelijk een dik halfuur met haar donkere electro; een album ligt dan ook om de hoek te wachten en zou ergens in 2024 moeten verschijnen bij Mayway Records.
Vooral tijdens het ondertussen toch al een klein beetje iconische Metapwhore, dreunden de diepe bassen zich een weg richting onze weke delen. Maar onderschat ook de impact van Lucy’s stem niet. Haar wat fragiele verschijning clasht met het geluid van de synths en de cynische ondertoon in de zang. Tweede hoogtepunt van de dag en we waren nog maar halfweg!
In de tent hadden producer Azertyklavierwerke (Alan Van Rompuy) en Vieze Meisje (Maya Mertens) zich ondertussen geïnstalleerd voor een halfuur chaos, hyperkinetica en gekte. Vieze Meisje heette ons allemaal welkom in haar “Vieze Cirkel” waarna de waanzin losbarstte. Mertens had er werkelijk waanzinnig veel zin in en stuiterde bij momenten door de tent als een kangoeroe op speed.
Wakame, Mayonaise, Sluikstort, Vlees & Steen… op plaat klinken ze al euh… ‘speciaal’, live blijkt pas helemaal hoe compleet gestoort de wereld eruit ziet in de vieze cirkel. Wij, en met ons een volle tent, stonden erbij en keken ernaar.
Helemaal te gek werd het toen Mertens, als een mantra, onophoudelijk een gsm nummer door de tent begon te brullen en er zowaar iemand het lef had dat nummer bellen. Verbaasde gezichten en hilariteit alom toen Mertens’ gsm oplichtte en ze effectief opnam. Met zo’n stunts win je harten, ook al kregen we soms kop noch staart aan haar set.
De zon hield het stilaan voor bekeken in Tielt, het ideale moment om ons te laten omzwachtelen door de warme gloed van Mooneye. Straf hoe de band zich op een paar jaar tijd, na winst van De Nieuwe Lichting, een weg naar de top van Vlaamse indiemuziek wist te banen. Niet dat dat vanzelf is gegaan, de oorspronkelijke band werd herschikt en zowat elk Vlaams podium afgeschuimd, maar het vele werk heeft geloond. We spreken trouwens wel van ‘de band’ maar eigenlijk draait het allemaal rond frontman Michiel Libberecht.
De kracht van de liedjes van Mooneye ligt niet enkel in de catchy melodieën maar ook in de universaliteit van de teksten waarmee Libberechts gevoelige zielen – zoals de onze – regelmatig weet te raken. Al kan je je natuurlijk afvragen hoeveel liedjes er nog gemaakt kunnen worden over de liefde. En hoewel Admiral Freebee de officiële headliner was van Melkrock, konden we ons niet van de indruk ontdoen dat nogal wat mensen naar Tielt waren afgezakt voor provinciegenoot Mooneye.
Goed nieuws trouwens voor de fans want na de show liet Michiel ons weten dat het werk aan het nieuwe album goed vordert en we het ding ergens in 2024 mogen verwachten. Je leest er ongetwijfeld alles over op deze pagina’s.
Ook Tom Van Laere aka Admiral Freebee stond stijf van de goesting om in de geboorteplaats van zijn moeder zijn muzikale spoor achter te laten. Het aantal “Wooooh’s” dat de man de weide instuurde was dan ook nauwelijks bij te houden. Achter hem ontwaarden we trouwens Nina Kortekaas, knusjes weggestoken achter haar klavier.
Freebee’s laatste album The Gardener dateert alweer van 2021, COVID-tijd inderdaad, en die verdiende eigenlijk wat meer aandacht. Eerder dit jaar verscheen de akoestische ep de Avant Gardener Sessions met een aantal uitgepuurde versies van Freebee hits. Uitchecken die handel!
Waanzinnig hoeveel meezingers de man op zijn palmares heeft staan en ze passeerden allemaal tijdens de (Best Of?) set. Einstein Brain, Bad Year for Rock ‘n’ Roll, Last Song About You, Oh Darkness… Wat echter het meeste opviel was het aanstekelijke plezier waarmee de soms wat nukkige Van Laere op het podium stond. Zo hadden wij hem nog nooit bezig gezien. Fijn om dit te mogen meemaken!
Minder aan podiumstemmingswissels onderhevig is het Gentse muzikale genie Dijf Sanders die samen met producer en muzikant Micha Volders alweer met een knotsgek concept op de proppen kwam: Gameboyz II Men. Een bandnaam die je best letterlijk mag nemen want Sanders en Volders brengen, elk met een Gameboy in de hand, iets wat het best omschreven kan worden als dolgedraaide punktechno.
Even was er, bij de start van de set, wat paniek toen Dijfs Gameboy het leek te laten afweten, een batterijwissel en wat gepruts brachten soelaas. Eens de boel in gang getrokken, was er echter geen houden meer aan en heel de tent stond na een paar minuten al in lichterlaaie met een uitzinnig dansend publiek.
Wat er precies in Sanders’ brein omgaat is een raadsel maar dat er steeds opnieuw onverwachte en boeiende ideeën uit voortspruiten staat vast. Die ideeën omzetten in iets dat ook nog zó goed klinkt en live werkt, da’s dan weer het verschil tussen de aanmodderende doe-het-zelver en de vakman.
Alweer maar één woord: indrukwekkend!
En zo belandden we bij de fruitige afsluiter van een boeiende dag Belgische muziek met Chibi Ichigo (Sabina Nurijeva). Velen zullen haar enkel kennen van haar korte passage in De Slimste Mens wat een beetje spijtig is want Chibi Ichigo maakt best boeiende liedjes in sappig Limburgs en (minder sappig) Russisch.
Net zoals tijdens Clammote Rock en op de andere festivals die Ichigo deze zomer frequenteert, werd ze ook in Tielt geflankeerd door twee dansers. Het maakte van een ‘gewoon’ optreden een performance en dat hadden we nog niet gehad die dag in Tielt. Nadeel van zo’n georkestreerde show is natuurlijk dat die… georkestreerd is en er dus weinig plaats is voor improvisatie.
Ook Nurijeva stuiterde energiek van de ene kant van het podium naar het andere en dat werkte uitstekend. Je kon als publiek eigenlijk nauwelijks blijven stilstaan bij zoveel enthousiasme. En zo kreeg ze een al redelijk vermoeid publiek op het einde van een mooie festivaldag toch nog mee in haar verhaal. Chapeau!
