Het leven is een feest als je zelf de slingers ophangt. En de slingers, die vinden we de komende dagen in Gent! Tien dagen Gentse Feesten. Tien dagen plannen maken, waarvan we weten dat we de helft niet halen en de andere helft helemaal anders uitdraait dan voorzien. En dát is net het leuke er aan. Baden in een mix van stijlen, tussen de mooist diverse massa aan mensen.
Er blijven vaste waarden uiteraard. Zo passeren we steevast eens in blues- & rootsclub Missy Sippy, halen we die portie slagroom met wat Irish Coffee er onder, pikken we dagelijks een vet, vuil optreden in de Kinky Star mee (daar waar dit jaar beestenbos tot leven komt en ‘nozemisme de bovenhand heeft’), eten we op de laatste ochtend koffiekoeken op de Vlasmarkt voor de kuisploeg van de stad er arriveert.
Plannen dus. Die bij aankomst in Gent meteen in de war gestuurd werden, omdat we rond 19 uur langs de Kouter passeerden en er wel een heel dynamische sound van op Boomtown klonk. Even checken, dus!
Op het podium stond Twende Pamoja, een project geleid door violist en meester-improvisator Théo Ceccaldi. Hij maakte eerder al indruk met Kutu, een zinderend ethio-trance project waarmee hij jazz vermengt met aanstekelijke ritmes, hypnotiserende grooves en krachtige zanglijnen.
Voor dit project vond hij inspiratie in Tanzania, het land van de Singeli-electro. Het wildste Afro-genre van dit moment, met zijn 300 bpm. Achter de draaitafel zagen we de Oegandese dj, producer en danser Faizal Mostrixx en de frontdame’s MC’s Kadilida en Aunty Rayzor (ook bij het Oegandese collectief Nyege Nyege).
Een heel vernieuwend verrassende sound overspoelde ons. De ferme dansbeats badend in hun typische etnische roots, waarbij de twee mc’s hun woorden fors stoer rappend poneerden, maakten op zich al indruk. Maar het was vooral de combinatie met de viool van Ceccaldi die het uitzonderlijk maakte. Een esthetisch dromerig, psychedelisch laagje werd overheen de sterke electro en stemmen gegoten en liet alles versmelten. De viool werd aangestreken, pizzicato bespeeld, bemind… Lef weerklonk in stevige woorden, benadrukt door de beats.
De Gentse Feesten betekent keuzes maken. En soms… zijn dat ook de foute keuzes en blijkt het – achteraf – op een ander beter te zijn geweest.
De eerste foute keuze was 2PHOQUES, het duo dat ons om 20 uur naar de Kinky Star deed afzakken.
We werden eigenlijk – terecht – gelokt door de programmatoren van deze ‘Walliforna Night’, het Luikse La Zone, want die kennen er wat van en we wéten dat er zich in Luik wel enkele topbandjes schuil houden. Wat ons betreft, mag 2PHOQUES echter één van die best bewaarde geheimen van Luik blijven.
Manon en Vincent experimenteren sinds vorig jaar samen om een eigen off-beat-wereldje te creëren via een mix van postrock, electro en screams.
Er was al weinig volk op dit uur in de Kinky Star en jammer genoeg vloeide dat publiek ook af tijdens het optreden… Op zich klonk het electro-werk van Manon best goed. Retro electro werd vermengd met darktechno-elementen. De vocals die daarbovenop kwamen, waren gewoon té… té schreeuwerig, té bruut, té lawaaierig, té wanhopig, té waanzinnig en ongedoseerd. Het vloekte met het instrumentale en de luisteraars dropen af. De wanhoopspoging van Vincent om het volk terug te lokken, door tot op de Vlasmarkt te lopen om daar een potje wanhoop bij mekaar te schreeuwen, haalde niets uit.
Weggevlucht uit de Kinky, kwamen we – gewoon op straat – niemand minder dan de brassbende Brazzmatazz tegen, die op de rotonde tussen de Vlasmarkt en het Baudelopark een bruisend optreden stond te geven! Het publiek hing aan hun lippen, gedrukt tegen hun blazers, terwijl Sanne Werkers deze originele compagnie anarchistisch tot het hoogtepunt van de straatvoorstellingen dirigeerde.
Nog meer van dat levendig warme spul! Daarvoor konden we uiteraard in de Missy Sippy terecht, waar je tijdens de Gentse Feesten iedere dag (helemaal gratis) maar liefst 3 bands aan het werk kan zien en ze het publiek sowieso aan het dansen en meezingen krijgen.
We gingen er naar A Murder In Missisippi kijken. En ‘kijken’ is een understatement, want voor het wisten stonden we zwetend mee te dansen en zingen in de volle plaatselijke jukejoint. De drie mannen en drie vrouwen onder leiding van Missy Sippy’s huismuzikant Leander Vandereecken zetten met hun bruisend warme americana en daverende country iets anders neer dan hun lugubere naam doet vermoeden, hoewel de bluesy-ness steeds verscholen zit in de teksten. Die teksten hebben vaak iets weg van innemende Ierse drinkliederen in een americana-jasje. “My baby is gone forever, but I’ll get back on my feet someday!”, klonk het in Forever And A Day. En de viool huilde vrolijk mee…
We kregen een mengelmoes van ouder en nieuw werk. Zo hoorden we nummers van hun laatste album Hurricana, zoals Wrong Side Of The Road, maar kregen we ook hun nieuwste single Black Train, de in mei verscheen en een voorsmaakje is van hun nieuwe album dat in november verschijnt. Heerlijk. Hier voelde je dat muziek lééft!
Luiks lekkers deed ons opnieuw naar de Kinky Star afzakken, waar we om 22 uur Jet Lag konden bewonderen. De moeite waard, deze keer, met vier Luikse muzikanten op het Kinky podium die een mix van postpunk, noise en synthwave, met wat krautrockelementen in brachten. Met hun tien minuten durende opener New Report, hadden ze meteen onze aandacht. Repetitieve ritmes dreunden zacht, onder de donkertrillende dreiging van de bas.
Smoking Joe nam een sneller loopje mee, met rebelse punky vocalen. “I said NO. Just No.” De boodschap werd duidelijk. Hammond-geluiden toverde de frontlady – die ook de zang op zich nam – uit haar analoge synth, wat psychedelische chaos toevoegde aan de broeierige tracks. De bassist zong af en toe ook mee. De gitarist nam soms de toetsen even over…
Drums stampten onder trillende snaren in o.a. Cold Show. Koud bleef het niet in de Kinky sauna, waar na dit vierde nummer al de eerste zweetdruppels van het plafond dropen.
Bittere zang en toetsen weerklonken verder, doch in een gezwind vuil rocksfeertje in o.a. Miracle, Gadget, DR… Afsluiten deden ze met één van hun eerste tracks Banksters & Rulers. De dieptrillende baslijn, natuurlijke drumbeats werden steeds dieper en zwaarder. Met een scherp melodieus gitaarspel stuurde Jetlag ons zo, met speels bezwerende vocalen, verder de nacht in.
Onder de omarmende woorden ‘wees toch maar voorzichtig, hé’ van mijn spreekwoordelijke, lieve broertje, doolden we nadien nog wat verder rond door de feestelijkheden, een citroenijsje van Pierino likkend om 2 uur ’s nachts. Omdat dat kan op de Gentse Feesten.
