Op de eerste dag van de Lokerse Feesten stonden Jasper Steverlinck, Arsenal en Simple Minds geprogrammeerd op de Grote Kaai in Lokeren. Dat deze dag hopeloos uitverkocht was zal wellicht niet verbazen, want op papier een gouden combinatie.
Jasper Steverlinck kreeg de ondankbare taak om onder een loden zon te openen. De set bestond voornamelijk uit songs van zijn vorig jaar verschenen Night Prayer en een paar nieuwe songs. Alles werd op een intieme manier gebracht: enkel keyboard, gitaar en een strijkersensemble vergezelden de fantastische adembenemende stem van Jasper. Maar de songs zijn geen hoogvliegers en hoe breekbaar ze ook zijn, Jasper kon ze niet met gevoel overbrengen en soms kwam hij een tikkeltje arrogant over. Dit werd hem niet in dank afgenomen, want het merendeel van het publiek haakte al af na het tweede nummer en wij ook eerlijk gezegd.
Arsenal daarentegen kwam, zag en overwon zoals altijd. Het was een soort van thuiskomen voor de tienkoppige band, vorig jaar diende het Lokerse podium met succes als try-out van de nieuwe nummers. Het recept van Arsenal blijft uniek en slaat altijd aan. In een mum van tijd had John Roan het publiek op zijn hand, iedereen was mee van begin tot einde. De band vuurde een grote vuurbal af. En dat met deze temperaturen. Opvallend is dat Hendrik Willemyns en John Roan altijd wel sleutelen aan hun performance, steeds zoeken ze naar de perfecte setlist en het perfecte licht op het podium. John gooide op het einde van Melvin stukjes tekst van Paul Youngs Love Of The Common People en Tarzan Boy van Baltimora in het nummer, wat zorgde voor een fijne afwisseling. Elke festivalorganisator weet dat als hij Arsenal op de affiche zet, er een megafeest ontstaat en dat was nu niet anders.
Simple Minds gaven begin dit jaar een subliem optreden in de Ancienne Belgique. Hun nieuw album Walk Between Worlds is meer dan de moeite, vernieuwend zelfs en Jim Kerr en Charlie Burchill hebben hun tweede adem gevonden. De verwachtingen voor dit concert lagen bij iedereen dan ook hoog. De wetenschap dat achtergrondzangeres en toetseniste Catherine Anne Davies (The Anchoress) vorige maand de tour verliet om zich meer te focussen op haar muzikale carrière, deed ons afvragen of dat zich zou laten voelen in de set van de ervaren Schotten.
Het optreden opende stevig en veelbelovend met The Signal and The Noise en Waterfont,daarna zakte het eigenlijk in elkaar als een pudding. Stars Will Lead The Wayuit Graffiti Soul is nu niet echt een topper, maar wat volgde was dramatisch. Jim Kerr wisselde achter het podium van shirt terwijl gitarist Geordie Goudy op een verschrikkelijke manier het Bowie-nummer Andy Warhol coverde. Glittering Prize nam achtergrondzangeres Sarah Brown voor haar rekening, op zich heeft zij een knappe stem maar in dit nummer hadden we toch liever Jim zelf gehoord. Wel fijn dat Kerr en Burchill de andere muzikanten ook plaats geven om te schitteren, alleen jammer als dit dan ten koste gaat van de kwaliteit van het optreden.
Verder werden we nog getrakteerd op een best of set plus enkele nummers van Walk Between Worlds. De band probeerde zich te herpakken, met wisselend succes. Jim Kerr vroeg herhaaldelijk of iedereen nog ok was? We begonnen ons af te vragen of we die vraag niet moesten terugketsen en of hij zelf het verdere verloop van de set dan wel zo ok vond. Naar het einde van het optreden toe veranderde Jim nog maar eens van shirt…
Simple Minds vuurden als laatste salvo’s nog Don’t You (Forget About Me) af en de op deze tour steeds weer dezelfde bissen Alive And Kicking en Sanctify Yourself. Maar dan was het kalf al lang verdronken. Sommige mensen gingen toch nog met een positief gevoel naar huis. Op de beats van CJ Bolland en Tom Barman – DJ-Magnus collectief – trokken wij huiswaarts met gemengde gevoelens.
