6 Augustus 2025 was dag 6 van de Lokerse Feesten. Maar het zag er bijbels als 6 januari uit want op het hoofdpodium stonden 3 Wijzen. Ze hadden 2 keer met gemak Balthazar kunnen heten maar het ging uiteindelijk om adepten Jinte Deprez en Maarten Devoldere, de respectievelijke frontmannen van J. Bernardt en Warhaus. De derde koning bleek een koningin en ze was de grote ster aan het Lokers Firmament. Haar naam? Eefje De Visser.
J. Bernardt was echter rond de klok van 7 aan zijn openingszet bezig. Strak in het pak en met de bravoure en allures van een echte volksmenner trok hij de gemoedelijke avond op gang. Opener Taxi van zijn 2024-album Contigo liet al meteen de herkenbare zomerse klanken van de Balthazar-stal weerklinken. Denk aan Lalalover zaliger en glimlach gelukkig. Er was ook voldoende tijd uitgetrokken voor de Running Days-plaat met vroeg in de set Calm Down. Jinte is meester in het gefaseerd opdrijven van het tempo en op een gepast moment welja te kalmeren om zijn eigen stem te laten uitblinken in de oranje laatavondgloed.
Na een viertal nummers mocht Eefje tijdens Last Waltz haar stem opwarmen voor een dik uur later. ‘Buckle up and Carry On’ klonk het in een nieuw nummer dat heerlijk dartelde en een sterk pianogedreven hoogtepunt vormde. Het zorgde wel voor een iets te uitgesproken drang naar onnodig rekken van de melodie. Dat werkt beter bij een Venice Bitch dan op de Lokerse Kaai. Jinte verwende dan papa en mama die ergens in de avondzon trots stonden te wezen door het volgende nummer aan hen op te dragen. De aandacht bij de zaak houden lukte vrij makkelijk want Jinte en zijn backingzangers kunnen een aardig nootje kraken eh zingen.
Een half orkest blazers horen maar enkel een synth zien staan is wel een lichte domper. De grootste fans op de eerste rij knikten echter dat het heel goed was. Jinte bond profetisch de zwarte handdoek rond het hoofd bij de Oosterse percussie die vervolgens de Kaaise bbq op een hoger vuurtje zette. Don’t Get Me Wrong, het slotkwartier swingde heerlijk met eindelijk vuile gitaren in de aanbieding en een’ let’s rock the shit out of de Lokerse’ flair. Flair is Balthazar met de paplepel ingegeven. Jinte Deprez vormt geen uitzondering op deze regel.
Een gigantisch wit gordijn werd opgehangen. De band nam positie in, Eefjes band. Boris Van Overschee op bas, drummer Klaas De Somer, en links (standpunt publiek) de toren met de synthgoden Daan Schepers en de alomtegenwoordige Nina Kortekaas, stilaan de meest gesolliciteerde muzikante van de laatste 5 jaar. Teun Truijen en Aysha Meis de Groot zijn de bevallige zangeressen en danseressen die naast hun solo carrière ook de vaste choreo-elfjes van Eefje zijn. Onomkeerbaarheid is kwetsbaarheid. Die choreo van Eefje met haar zangeressen was al meteen van het onweerstaanbare Sugababes niveau. Nina versterkt nu dus ook de De Visser-gelederen en zorgde voor een niveau-upgrade op Kreusch-snelheid.
Een stijlvol wit pak voor De Parade en een hagelwitte bijpassende gitaar zetten de stijltoon verder. De dubbele synths en meerstemmigheid zorgden voor een hemelse klank die door het traditionele immense gordijn in de kijker werden gezet. ‘Hef het glas en alle handen in de lucht’. Bijzonder straffe eerste tien minuten maar Eefje liet het vreugdetempo niet zakken. Tijdens Weekenden viel op hoe moeiteloos en sensueel Eefje rond haar statief draait en de Kaai op een zomers recital trakteerde. Een paar nummers van Bitterzoet uit 2020 volgden. Nummers met meer dreiging en zacht naar Boards Of Canada hunkerende kilte omgeven. Het Doe Maar-gehalte in het op gitaar drijvende titelnummer contrasteerde bitterzoet maar zó mooi.
‘Ons doolhof groeit door de jaren dicht, Uit Het Oog, uit het rillende hart’. De nummers van Heimwee in het slot legden een warme gloed over de Kaai. De sfeer werd episch en was doordrongen van de samenhorigheid. Vlammen deden Eefje en band. ‘Zie ik vlammen in je ogen die me doen huiveren. Als je wil blijf ik voor altijd mijlenver bij je weg’. Dansen als feeën. Vlug. Lange Vinnen waren van groot belang want De Kaai daverde en de aanzwellende golven deden de fans surfen op een sfeer van mystiek en passie. Lokeren, lEefje uit!
Zou Maarten Devoldere onder de indruk geweest zijn? Ongetwijfeld en terecht. Kon hij met zijn Warhaus in de buurt blijven van het sprookje dat Eefje net had vereeuwigd op de Kaai? Twijfelachtig. Om alvast een andere sfeer op te roepen werd voor Warhaus in zeven haasten een jaren ‘70 art deco koepel gemetst die een coole vibe schetste, helemaal in de lijn van een ‘late night’ jazzy concertje waar de mensen whisky en een fancy bordje gemengd meenemen naar hun knusse zeteltjes. Alleen was dit het kiezelstrand van Lokeren en vormden plastieken bekertjes bier met een occasionele paardenworst het decor. Top musici en een gezellige meerstemmigheid konden op veel sympathie rekenen maar het bleek dat soort headliner waarbij jouw pint tot op de rand gevuld tot aan de eerste rij raakte. De arm kurkdroog.
Het interessante steekspel met blazers bleef ook uit en bij een rondje “kaai zingt” schreven we net niet “saai zingt”. De vlammen van Eefje waren hier nog slechts een smeulend vuurtje. Mooi gebracht maar euforie was een woord dat nooit in ons opkwam tot we het hier stommelings vermeldden. Een lang uitgesponnen hijgnummer diep in de finale deed de kansen keren en we kregen dan toch de blazers en een Maarten Devoldere die August 6th en Eefje De Visser in zijn parlando teksten smokkelde. Noem het gerust een worst case scenario in fucking Lokeren – het waren zijn woorden – met de ambitie van een Jim Morrison. Rechtstaand op de percussie en met blazers in het rond dansend kwam Warhaus in het slot toch oorlog maken. Echt niets te vroeg. Echt!
Echt! dus. De vier Brusselaars mochten het Studio Brussel-podium afsluiten en ze deden dat met verve. Ja, akkoord, we kunnen hun muziek het label jazz opkleven, maar het zou de band belachelijk veel onrecht doen om het hier bij te laten. Een underground-club sfeertje met groovy baslijnen, haakse ritmes en veel hang naar drum ’n bass maken een Echt!-concert relatief onweerstaanbaar. Bewegen en dansen doe je toch, of je het nu wil of niet. Hun nummers zijn intens en gedurfd, met tempowisselingen die je hersenen amper kunnen vertalen naar danslogica. In de groove komen lukt wel, er in blijven is een ander paar mouwen want je wordt Echt! voortdurend het verkeerde pad uitgestuurd.
Het is lang niet alleen drum ’n bass dat de voertaal blijkt want ook eclectische Nightmares On Wax-achtige composities passeerden de revue. We zagen zelden zo weinig volk samengetroept voor het podium maar het had als voordeel dat iedereen vlot rond de as kon draaien en zich volledig kon overgeven aan de hypnotiserende klanken van Echt! En dat is allemaal Echt! gebeurd.
INSTAGRAM: LOKERSE FEESTEN – J. BERNARDT – EEFJE DE VISSER – WARHAUS – ECHT!
