België brandt! De hellepoorten staan wagewijd open wijl het land in voetbalkoorts verkeert, een nationale staat van premature extase, als een puber met een snelle internetverbinding die z’n ouders hoort vertrekken – de anticipatie van een hormonale constellatie! Voor vorst, voor vrijheid en voor recht!
Wat doet een Belg dan, op een broeiend hete zomerdag, om het heilig vuur toch ietwat te blussen? Zich bedienen van liters gerstenat, uiteraard – een beproefde formule in de Vlaanders – en zijner spiritus sancti laven aan één van de honderden zomerfestivals die ons land rijk is: Lemme Live bijvoorbeeld, alwaar de minderjarige een meerderheid vormt. (‘t Is een scoutsfestival, dus ze hebben evenwel thuisvoordeel.)
Anno 2018 biedt Scouts Sint-Paulus u een verrukkelijk programma aan in het groen van de Heverly Hills – een uit de kluiten gewassen main stage met nét iets te veel speakers om functioneel te wezen, en een uitermate gezellige ‘dub forest’: intimiteit komt het best tot z’n recht tussen gebladerte, dat wisten onze voorouders ook al.
Het gaat hard voor Major, het hip hop collectief rond Roel Meulemans. Ze sleepten dit voorjaar de publieksprijs op het tweejaarlijkse Rock Vonk in de wacht, en hebben bijgevolg een drukke festivalzomer voor de boeg. Bij hun aantreden blijkt het publiek nog ietwat suf van de tropische temperaturen, maar het sextet krijgt de meute wel degelijk aan het heupswingen – geëngageerde teksten over een jazzy backbeat, een saxofoon die liefdeskreten uit z’n koper perst en een zangeres die de hoge octaven niet schuwt: hip hop die hijgt, schuurt en balsemt, als een bulldog op vrijersvoeten.
Guerillastrijders, zo valt Molotov best te beschrijven. U denkt even in te dommelen tussen de acts in, pintje bij de hand, trommelvliezen op vliegtuigstand? Vergeet het! Wanneer u het niet verwacht zijn ze daar, een twintigtal trommelaars en hun sjamaan – een archetype uit de Woodstock-documentaire, inclusief holistische hoofdband en pupillen als magische achtballen, die de meute doet beseffen dat wij allemaal voortdenderen op hetzelfde ritme. En belangrijker, dat we allemaal een zeker gevoel van ritme in onze kleine teen hebben steken – wat staat u daar anders zo schaapachtig met uw voet te tikken?
Rumba De Bodas heeft een zeer prettige identiteitscrisis: het zijn Italianen, maar ze houden zielsveel van de Zuid-Amerikaanse ritmes. Geslaagd huwelijk, maar bovenal een geroutineerde feestmachine: ze faketen zowaar het einde van hun set om u vervolgens twintig minuten lang kaduuk te bissen – zumba voor muziekliefhebbers.
Tijdens haar soundcheck stonden drie verdwaalde tieners smoorverliefd naar Joy Crookes te gapen, en terecht: de piepjonge nachtegaal zingt met een heerlijk cockney accent, en blaast u ongenadig omver zonder ooit uit de eerste versnelling te komen – ze kwam op het podium met een fles wijn, vergat de tekst van haar tweede nummer en was overduidelijk verbaasd hoeveel mensen haar nummers kenden, daar in de bossen van Matadi – maar dat zijn slechts schoonheidsfoutjes, en we vergeven het haar dra: ‘t wordt een hele grote, ons Joy. Bonuspunten voor de Londense posse die het Belgische bier duidelijk onderschat hadden – dronkenschap kent geen taalbarrière.
Headliner Blu Samu is een zoveelste exponent van de bruisende Brusselse hip hop scene: er steekt naast chloor iets in het Brusselse water dat de street cred aanzienlijk bevordert. Het was best te pruimen, daar op Lemme Live, maar ze staat dit weekend op Couleur Café met Niveau 4, zo’n beetje de who’s who van de Brusselse hip hop – dat gaat chaud zijn, fieu. Koel dus preventief af, eerwaarde burger, alvorens u zich wederom aan het Vlaamsche muziekfestijn laaft – okselvijvers zijn niet sexy.
Major
Molotov
Rumba De Bodas
Joy Crookes
Blu Samu
