Terwijl op het feestpodium de beats Maanrock 2019 op gang dreunden, vond vrijdagavond 23 augustus 2019 op het Cultuurplein de alweer zevende editie plaats van JazzContest Mechelen. Net zoals vorig jaar, toen nog op de locatie van Hof van Busleyden, waren eigenlijk àlle kandidaten winnaars, want het werd een avondje verwennerij voor de jazzoortjes. Luminous Dash zag vier sterke contestanten schitteren en kreeg het fenomenale Mââk als toetje.
Hlib Baisha Trio mocht de spits afbijten. Het trio deed dat met een bijzonder ingetogen en sfeervolle set, waarbij de klassieke gitaar van Hlib Baisha centraal stond. De ritmesectie die de uit Oerkraïne afkomstige gitarist/componist begeleidde bestond uit contrabassist Wolf van Gemert (NL) en drummer André van der Heide (D). De drie composities dat het trio ten gehore bracht, waren bijzonder filmisch en kenden een heel sterke opbouw. Het vergde misschien wat inspanning van de luisteraar, maar op die paar uitermate storende praters na, helaas een constante die avond op het Cultuurplein, kostte het het trio weinig moeite om het plein stil te krijgen.
De muzikanten deden dat met Baisha’s eigen composities zoals Jazz Sonata #1, Second Movement en Jazz Sonata #1, Third Movement en een Chega de Suadade van Antono Carlos Jobim waarmee ze hun set openden. Dat de muziekstukken bij de klassieke muziek aanschurkten is niet verwonderlijk want Baisha gaf zelf aan dat dàt zijn “eerste grote liefde” was. Maar in het glasheldere gitaarspel van de jonge muzikant kon je ook de hand horen van diens jazzhelden Pat Metheny en Bill Frisell. Dat de klok van de Sint-Romboutstoren acht keer sloeg, tijdens de laatste compositie in de set was alsof dat zo gepland was. Bijzonder knap was dit allemaal, en we waren dan ook onder de indruk.
Ook de set van het Franse Llum Trio luisterde aardig weg. Bijzondere, aangename melodieën met steeds de tenorsax van Matthieu Ablain op de voorgrond, de contrabas van Jim Monneau en drums van Pierre Floch in een eerder dienende rol. Heel fraai allemaal, al kabbelde de set iets te veel en had wat méér panache wel gemogen. Blaas gerust wat meer kracht uit die sax, Matthieu, zoals je dat deed bij Trinkle Tinkle van Thelonious Monk. Maar die Ablain deed dus wel mooie dingen met zijn sax en het basspel van Monneau was bijzonder.
Wolf van Gemert (contrabas) en André van der Heide (drums) stonden een tweede keer op het JazzContest-podium op vrijdag met Zizon, een band rond de Koreaanse pianiste Eunhyun Kim en gitarist Hyunwoo Lee. Eigenlijk kwam je oren tekort bij de heel rijke muzikale set van Zizon, met als constante het prachtige pianospel van Kim en het fraaie gitaarwerk van Lee, soms ingetogen, dan lustig shreddend. We onthouden vooral het door het spel Rusty Lake geïnspireerde Mr. Crowe en Phenomenom, beide composities van Kim, en een redelijk fantastische renditie van Kenny Dorhams Short Story. Nog redelijk onder de indruk van wat Hlib Baisha Trio deed, was dit op slag onze nieuwe favoriet voor de zege, al verdiende, zoals jury-voorzitter Chris Joris later zou stellen, elke band het om te winnen. Ook dit jaar was er aan kwaliteit geen gebrek en dat bewees ook Aegle, laatste band in de wedstrijd met verve.
Aegle betoverde het Cultuurplein met een ei zo na onaards mooie klank, het fraaie stemgeluid van Alexandra Gadzina was zeker een belangrijke factor daarbij. Ook het mooie muzikale palet met de Arabische fluit van Tammam Al Ramadam, het bekoorlijke pianospel van Nina Kortekaas, gesteund door een hechte ritmesectie, verzekerd door Diederik Billiet op bas en Robbe Broeckx op drums.
Alexandra Gadzina deed fantastische dingen met haar wonderlijke stem, soms heel avontuurlijk en misschien niet voor iedereen weggelegd, maar wat ons betreft meesterlijk mooi. Wij zijn fan! Met sterke composities zoals Unravelled, Hate en Light, balancerend tussen smooth jazz, avant-garde en etherische vibes, kostte het de band weinig moeite om ons alweer te doen twijfelen: “nee, dit zijn de winnaars..” Aegle smeet zich volop op John Coltrane’s Lonnie’s Lament, waar Alexandra ook een zanglijn voor had geschreven. Hoe mooi was dit zeg, een fijne traktatie. Hands up voor het fraaie gitaarspel in afsluiter There Is Still Time.
Maar de tijd was om, en de jury trok zich even terug om een winnaar aan te duiden; beste band en beste solist. In afwachting daarvan kon het Cultuurplein zich laten verwennen door de blazerpracht van de band die Laurent Blondiau rond zich verzamelde. Mââk maakte er dan ook een echt feest van. En het is dan wel Blondiau’s band, tubaspeler Michel Massot stal de show.
Na de gesmaakte set van Mââk, had jury-voorzitter Chris Joris de eer om de winnaars bekend te maken, al was natuurlijk iedereen winnaar. “Elke muzikant die van zijn of haar passie zijn job wilt maken moet worden aangemoedigd en is eigenlijk een winnaar”, aldus Joris. En gelijk heeft hij. Al waren winnaars Hlib Baisha Trio toch behoorlijk tevreden met hun zege, beste solist werd contrabassist Jim Monneau.
De eerste Maanrockdag, bleek weerom een groot succes, met een overvolle Ijzerenleen en een mooie opkomst op het Cultuurplein, voor de JazzContest. Misschien de toog volgend jaar wat meer naar achteren plaatsen, want het getater van sommigen was ronduit storend, zeker tijdens de act van de winnaars, die openden met hun breekbare rustige muziek. Het is maar een tip, Maanrock…
(c) Foto’s: Mark Van Mullem
