Foto’s en review: Hans Vermeulen (hv)
Review: Nel Mertens (nm)
Grauzone, ééns per jaar die internationale plek waar Duitsers, Italianen, Grieken, Nieuw-Zeelanders, Belgen, Fransen, Nederlanders… elkaar tegenkomen in muziek. Die plek waar het publiek zijn klassiekers kent en op handen draagt, maar niemand nog een t-shirt van Joy Division, The Cure of The Sisters Of Mercy draagt. De plek om een nieuwe dark scene te ontdekken en te creëren. (nm)
Helemaal uit LA, kwam Sacred Skin het hoofdpodium op de derde Grauzone-dag openen. De band rond Brian DaMert en Brian Tarney dompelde ons onder in een vrij klassieke gothrock-/ gothpopsound. Klassiek, maar netjes en kwalitatief ijzersterk! De zaal stond dan ook meteen zo goed als vol om zich te laten omhelzen door deze – toch vrij recente – band, die in 2021 het levenslicht zag. Ze brachten enkele maanden terug het album Born In Fire uit, waarmee ze momenteel op tournee door Europa trekken. Het is duidelijk dat de heren songs kunnen schrijven. Sterke, feilloze zang, de gitaar die het rockgehalte in de synthtracks duwde, melancholische ondertonen… De Brians werden op het podium geflankeerd door toetseniste, zangeres en bassiste (kortom: bijzonder getalenteerde) Vanessa Robinson en drummer Delano Hillard.
Meezingbare en dansbare nummers passeerden onze oren en raakten heel wat donkere harten. Innoverend klonken ze niet, maar wel betoverend duister. Over het betoverende: de gothpopballade Show You Love deed iedereen wat dichter bij mekaar gaan staan in Paard. Nummers als Eyes Closed, maar ook het urgentere Waiting waren de hoogtepunten van deze show. (nm)
De druk op het Paard Café was zelfs op een iets rustiger zondag immens. Twee bands en artiesten waren daarvoor verantwoordelijk. Topographies is een bijna 7 jaar jong trio uit San Francisco dat shoegaze met postpunk vermengt. Althans dat wil men ons doen geloven. Wij zeggen daar gewoon hedendaagse new wave tegen.
De band bestaat uit Justin Oronos, Jeremie Ruest en Gray Tolhurst. Het is zeker zo dat in het titelnummer van debuut Interior Spring een beetje aan schoenstaarderij wordt gedaan maar dit is vooral jaren ‘80 coldwave. De gothic wave van bands als Lifeless Past en She Past Away komt echter een pak nadrukkelijker op de voorgrond. Chain Of Days doet ook de melancholische gitaarpracht van The Cure opflakkeren.
Verwonderen hoeft dit niet want Tolhurst zijn papa is Lol Tolhurst. Die was tot 1988 drummer en op het eind toetsenist bij The Cure. In I Never Understood bleek heel duidelijk dat Gray een heel fel aan Robert Smith verwante stem bezit. Dat vinden we op zijn minst bevreemdend. Arch toonde aan dat alle nummers drijven op de drumcomputer. Dat heb je natuurlijk als je zonder live drummer speelt. Aangezien de baslijn van alle nummers in concreto onderling inwisselbaar klonk, dreef het optreden op een melancholische wolk zonder uitschieters. Desondanks konden we Cleanse enkel positief onthalen. Er viel dus weinig te beleven en de band klonk verre van origineel maar desalniettemin tekenden ze voor een constant hoog niveau. Topographies vielen misschien een tikkeltje te licht uit om zich met de toppers van Grauzone te meten. (hv)
In 2020 begon Tina Boleti in Londen muziek te maken. Ze is Griekse, vertelde ons dat ze al op heel wat plekken huisde en leefde, maar zich nergens thuis voelde. En dat is ook erg vaak de rode draad in haar nummers, met haar soloproject Night In Athens. De jonge vrouw stond dit weekend voor het eerst op een festival. En daarvoor gingen al heel wat fans en nieuwsgierigen meer dan 45 minuten voor de start van het optreden aanschuiven om het al snel overvol lopende Paard café toch nog binnen te raken.
“Snipverkouden en angstig”, deelde ze met ons, voor ze aan haar set begon met Cold. “I do like snow, so they say I’m cold.” Haar stem kwam er pas helemaal door naar het eind van het nummer. Eens ze in de ritmes van de tweede track Metropolis (een nummer dat ze schreef voor ale migranten en immigranten die zich nergens thuis voelen) ‘verdween’, verdween ook de angst en stond ze er helemaal! De stuurse beats en het grimmige electrokader zorgden voor knappe tracks als Frozen, Night, Anxiety, Satan,… die zich in rebels kille sferen hulden. De haakse bewegingen die ze maakte, de blikken die ze het publiek toewierp, het witte nachtkleedje rondom haar fragiele lijf. Alles klopte in het sfeerplaatje!
Haar stem fluctueerde alsof ze fijne moodswings heeft: van melodieuze, zachte zang tot uptempotracks die klonken alsof er op haar gejaagd wordt. Ze weerspiegelt er de afstandelijke, soms liefdeloze maatschappij in. De analoge, electro-kaders waarrond ze haar gal spuwde over corruptie, verdriet, ontheemding… klonken minimalistisch, af en toe verrijkt met enkele elektronische drumslagen. Doorheen de nummers stootte ze wilde kreten uit, zoals een Lene Lovich die brengt als een exotische vogel, maar dan uit een grootstad. We hoorden ook hints van Siouxsie, maar vooral erg veel van zichzelf.
Afsluiten deed ze met een ‘remix’, wat betekende dat ze de backtrack liet lopen, het analoge mini-klaviertje aan iemand uit het publiek gaf en aangaf dat ze zo meteen wel tekst zou improviseren. Een afsluiter van formaat leverde dat op!
Underground ten top. Geef deze Tina Boleti een podium, want wij zagen dat dàt de plek is, waar ze thuiskomt! (nm)
Wat Nicola Kuperus en Adam Lee Miller zo allemaal samen doen op zondag als getrouwd koppel? De grootste Grauzone-zaal vullen met een enthousiast en dansend publiek, voor wat ze samen creëren met hun synthproject ADULT. De sound die ze neerzetten met zang, analoge synths en drumcomputers, kunnen we best omschrijven als synthpunk, of beter nog: electrosclash, met de nadruk op clash.
Want als het Amerikaanse duo de ene keer bijna balladeert in een zacht melancholische sfeer, kunnen ze daarna meteen switchen naar een rebels uptempo nummer, dat vuile industrialkenmerken heeft of gedragen wordt door pompende EBM-beats. Ze verkennen geen muzikale grenzen, ze hébben er gewoon geen. Zo hebben we het graag. Namen als Underworld en The Prodigy schoten regelmatig door ons hoofd.
“Something fun now”, kondige Nicola aan en onder speelse robotiek, kregen we de woorden “Shout if you want to” geserveerd.
Het was moeilijk uit te maken bij dit duo wat georkestreerde precisie was en hoeveel ruimte ze namen voor improvisatie. Naadloos gingen ze in een wip van minimal electro naar opzwepende industrial.
ADULT. weet mechanistische techno subliem te vervuilen met industrialelementen, zonder hun tracks te overladen met zwaarte. ADULT.: als volwassenen niet opgroeien, krijg je kunst. (nm)
Wat zich in de Barthkapel afspeelde was het soort optreden dat in de absolute “dying hours” van het festival voor een verrassend weergaloos concert zorgde. De Italiaanse Lili Refrain speelde al een paar keer op Dunk! festival en we merkten waarom. De Romeinse doet geweldige klanken ontstaan en presenteert haar composities op verbluffende wijze.
Het woord compositie is zelfs niet eens vergezocht. De basis van haar nummers is drieledig. Ze doet een nummer ontstaan op basis van een synthriedel of gitaarriff die ze dan met haar effectenpedalen in een loop gooit en daar over zingt. Oké dat is niet uniek want pakweg Hatis Noit is één groot ‘loop’fenomeen. We moesten bij Lili vaak aan Anna Von Hausswolff denken want ze heeft een even krachtige en de hoogste toonladders beklimmende stem. Lili is met voorsprong de strafste zangeres van het festival. Door de input van een metalgitaar kregen veel nummers een onheilspellende en steevast ondoordringbare klank.
Swans en zelfs de postrockhelden anno 2025 zouden hun tenen serieus mogen uitkuisen inzake een krachtmeting met Lili. Ook de prijs van de leukste en liefste bindteksten sleept ze in de wacht. De euforie in haar blik nam met het nummer en een simultaan steeds uitzinniger publiek toe. Lili presenteerde zich als een priesteres in een kapel maar vooral als een opperhoofd van een indianenstam. Met zwart/rood geverfd gezicht en een zwart gewaad met dito woeste haren nam ze de kapelgangers mee in een bloedstollend aanzwellend spektakel. Avant-garde gothic, headbangmetal met tribale percussie en oerkreten werd ons deel.
Super grappig was de episode waarin ze uitlegde hoe die loops werken. Ze gooide hierbij al lachend haar stem in een meervoudige loop met een waanzinnige kakofonie tot gevolg. Come Wander With Me zong ze diep in de finale en dat was op alle vlakken een verwijzing naar Von Hausswolff. Beiden plukten dit nummer echter uit een jaren ’60 serie en deden er iets weergaloos mee. Ook Anna ging een jaar of 7 geleden traag het publiek in. Daar werd toen een middengang gevormd, nu ging Lili een beetje lachen en hoog uithalen in het aangezicht van willekeurige slachtoffers in de kapel. Lili Refrain was absolute top en begeesterde een concert lang op elk vlak. Qua originaliteit, vocale pracht en muzikale branie was ze simpelweg overdonderend. Travellers refereerde ongewild naar het thema van Halloween en de fans gingen euforisch mee in dit prachtige verhaal.
Nadat we in het hotel een leuke babbel konden maken met Leona Jacewska aka Charlie opteerden we ervoor Grauzone 2025 af te sluiten met een dansfeest in de catacomben van de fraai en gans anders ingerichte Grey Space In The Middle. Het is ook daar waar het volk zou toestromen voor de afterparty die de kelderverdieping omtoverde in een boiler room.
Maar eerst speelde Charlie een live set met vocals over een analoge synth en een drummachine. De opbouw en breaks klonken vaak geweldig en de Italo-disco kwam goed uit de synthverf. Charlie is een geschoold pianiste en dat zorgde voor een meerwaarde. Zo is niet alles Brat als het om Charlie gaat maar de Pools-Berlijnse Charlie kan met even sprekend gemak een publiek aan het dansen krijgen. En zo viel het doek over een alweer zinderende editie. Natasja en Marc blijven ons jaar na jaar verbazen. Dat het maar rap 2026 is!
Instagram: Grauzone / Sacred Skin / Topographies / Night In Athens / ADULT. / Lili Refrain / Charlie
