We leven in de eenentwintigste eeuw. Elke middenklasser heeft toegang tot een computer. Door het overaanbod aan gratis dj-software heeft bijgevolg elke pc-gebruiker toegang tot deze programma’s. Dit resulteert in een dozijn aan mensen, waarvan er dertien zichzelf dj noemen. In principe is hier niets mis mee. Maar moet de ‘klassieke’ rockband plaatsmaken voor deze veredelde ‘diskjockeys’?
Te goeder trouw organiseert Genk eind juni hun gratis festival Genk On Stage. Negen podia met een resem aan uiteenlopende acts. Zelf had ik nooit de behoefte hier een kijkje te gaan nemen. Het werd altijd afgeschilderd als een aftands stadsfestival. Dit jaar was anders. Mijn Facebook-tijdlijn wordt wekelijks ‘vervuild’ met gesponsorde posts. Genk On Stage kwam hier uiteindelijk ook eens tevoorschijn. Wat me direct opviel, was één van mijn favoriete bands: Kapitan Korsakov.
De mensen die me kennen, weten maar al te goed dat ik een zwak heb voor de muzikale activiteiten van frontman Pieter-Paul Devos. Het wordt tijd de proef op de som te nemen en zelf dat Limburgse stadje in haar gloriemoment te ontdekken, dacht ik bij mezelf. Zo gezegd, zo gedaan. Ik stuur een berichtje naar een aantal personen uit mijn contactenlijst en die bewuste 24 juni 2017 vertrekken we omstreeks 14 uur richting Genk.
Eenmaal gearriveerd in de Limburgse ‘metropool’, zoeken we een gratis parkeerplaats in de buurt van het Factor J² podium (geld geven aan parking is natuurlijk uit ‘den boze’). Niemand heeft de moeite gedaan de line-up deftig te doorgronden, waardoor we eigenlijk niet meer weten dan dat Kapitan Korsakov, DVKES en Wooly Mammoths daar een podium tot vernieling zullen brengen. In ons hoofd bestaat dus enkel dat stukje festivalterrein.
Een behulpzame medewerker wijst ons erop dat we om de hoek de ingang kunnen vinden van het stuk waar Factor J, Factor J² en Villa Cité liggen. We zijn wat aan de vroege kant, dus we beslissen nog even het centrum te doorgronden, op zoek naar de dichtstbijzijnde bankautomaat.
Het valt ons onmiddellijk op hoe verblind we voorheen waren. Dit festival is eigenlijk echt wel de max. Langs de weg komen we een klein podium tegen, waar later op de dag een of andere country-geïnspireerde act zijn ding zal doen. Dichtbij shopping drie komt een overdonderend hoofdpodium te voorschijn en onderweg naar de andere twee shoppings volgt een dozijn aan gezellige kraampjes.
Na even een verfrissing te halen in het Kruidvat (terwijl een van mijn compagnons zich rantsoeneert voor wereldoorlog 3), is het tijd ons weer richting het startpunt te begeven. Binnen een aanzienlijke tijd zal Wooly Mammoths aan zijn set beginnen. Dat willen we niet missen.
Factor J, Factor J² en Villa Cité bevinden zich in een soort stadspark. Wanneer je even op adem wilt komen, kan je schuilen onder een minuscuul bos waar de nodige banken, tafels en kraampjes zijn neergezet voor de gelegenheid.
Na een betoverende Wooly Mammoths en een adembenemende DVKES, beslissen we dat het tijd is ergens een versnapering te zoeken. Unaniem is beslist dat we een pizzeria zullen zoeken. Na een dertigtal minuten doelloos rond te dwalen, beslissen we toch even hulp te vragen aan onze goede vriend Google.
Het is ondertussen bijna acht uur ’s avonds. Binnen een klein uurtje is het de beurt aan de reden waarom we hier zijn. Tijd om ons weer richting Factor J² te begeven. We beslissen niet meer onder de bomen te schuilen, maar alvast het podium te bezoeken. Kwestie van de soundcheck niet te missen. Je weet wel, als ware fans.
Een enkeling onder ons heeft, in tegenstelling tot de rest, nog geen ervaring met de excentrieke Gentenaren. We waarschuwen hem alvast voor het onheil dat gaat geschieden. Misschien moesten we iets subtieler zijn in onze uitleg, want wanneer wij beslissen helemaal vooraan te gaan staan, besluit onze compagnon toch maar veilig achteraan te blijven. Zijn rantsoen moet beschermd blijven van de ‘madness’ die gaat volgen.
Frontman Pieter-Paul Devos bestijgt het podium, begroet zijn volgelingen en begint onmiddellijk met een klepper van formaat. Het duurt even voor het publiek helemaal los komt en dat kan wel eens te wijten zijn aan het feit dat de kapitein zich vandaag wat gedeisd houdt.
Na een handvol nummers, weergalmt de maar al bekende basriff van het fenomenale In The Shade Of the Sun door de monitors. Vreemd. Zo vroeg in hun setlist al? Gevolgd wordt met het destructieve Cozy Bleeders, waarna er wordt afgekondigd dat ze reeds aan hun laatste nummer zitten. Excuseer?
We denken dit slecht verstaan te hebben, maar helaas. Kapitan Korakov speelt maar een set van veertig minuten. Wat is dit nu voor een regeling? Als headliner van een podium mag je toch minstens een dik uur spelen. We vinden het belachelijk. “Het is blijkbaar aan de dj’s vandaag om te headlinen”. De afgunst van Devos is duidelijk merkbaar in zijn stem.
Very Friendly Fire zorgt voor een veel te vroege afsluiter van een veel te korte set. De programmator wil nog even een foto nemen, nu hij nog kan. De kapitein antwoordt met een welgemeende middelvinger, gevolgd door een venijnige rochel. Er wordt vervolgens teken gedaan dat de veertig minuten voorbij zijn. Daar is duidelijk geen oor naar, waarop Devos in het publiek sukkelt en koppig verder doet. Wat had je nu verwacht?
Geëindigd wordt met een korte speech waarin ons wordt vermeld dat er dadelijk merchandise te verkrijgen zal zijn tegenover het podium en ons wordt opgedragen iets in brand te steken. Je weet wel. Als statement.
We beslissen dat we het bos maar even laten zijn voor wat het is en besluiten wat te gaan drinken aan het hoofdpodium, waar Het Zesde Metaal op dat moment hun ding doet. “Wat is vervolgens het plan? Gaan we nog even terug of gaan we gewoon naar huis?” Aangezien we toch daar zijn, kiezen we ervoor nog even The Whatevers mee te pikken van achter hun draaitafel. Eigenlijk hebben we, achteraf gezien, ons zelfs nog goed geamuseerd (het rantsoen is echter halverwege gesneuveld). Toch zijn we het er unaniem over eens dat we liever de kapitein die twee uur hadden zien opvullen.
Na een bewogen dag in Genk besluiten we dat er toch wel heel wat mis is met de huidige generatie ‘muziekliefhebbers’. Doe een peiling bij een honderdtal jongeren tussen de 15 en 21 jaar en je zal merken dat een meerderheid de dj verkiest boven de band. Er is absoluut niets mis met elektronica en aanverwanten. Er zijn zelfs heel wat originele elektronische acts die zeker de moeite waard zijn om in het oog te houden (denk maar aan Onmens of FÄR). Het is wel zorgwekkend dat de creatiefste bands plaats moeten maken voor een of andere kerel die een paar platen komt opzetten en deze probeert vlotjes aan elkaar te mixen.
Dit weerhoudt niet dat iedereen een gelijke kans verdient het podium te betreden. Maar, alsjeblieft, zorg ervoor dat alles mooi verdeeld is. De dj’s op één podium, de bands op het andere. Als je het per sé wil combineren, houdt dan de dansmuziek voor de afterparty en niet als headliner na de bands. Dus, Genk, volgend jaar zouden we graag deze dag nog eens opnieuw proberen. Maar zorgen jullie er dan voor dat de bands wel hun podia mogen headlinen? Dank bij voorbaat.
MATHIAS BEX
