De herfstregens ruimden net op tijd plaats voor een lauw lentezonnetje waardoor het Gentse Badlands (Festival ) van organisator Democrazy als een speer van start kon gaan in het episch centrum van punkminnend Gent. De Vlasmarkt dus.
We kregen een avond vol controverse en loeiharde (post)punk door onze bezwete dansende en moshende lijven gejaagd. Officieel heette het festival “Everything UK: Badlands III”. Het gros van de bands kwam inderdaad uit Engeland overgevaren. Dit zorgde na afloop voor een ‘friendly gathering’ van bands die elkaar te weinig aan het werk zien. Na afloop zijn we ook verzeild geraakt in een afterparty van een paar van die bands, en daar konden we enkel mooie conclusies aan vastknopen. Zo bleken ze unaniem overdonderd te zijn door zowel het concept als het niveau van het festival, maar nog meer van de pracht en sfeer in het voor hen onvergetelijke Gent.
Er stonden op de line-up 17 namen die op 6 locaties speelden, waardoor keuzes dus hard waren. De muziek was dat ook, dat treft(punt). We stellen jullie 7 van die bands voor. Toeval of niet, het waren de eerste en laatste naam op onze lijst die uiteindelijk voor de grootste controverse zorgde, dit had alles te maken met de boodschap en hoe die aan de man werd gebracht. Het spreekwoord ‘aan de man brengen’ mag hier letterlijk geïnterpreteerd worden.
Ondanks de overdaad aan Brits geweld duurde het tot het slottrio vooraleer we Britse bands aan het werk zagen. We bleven tot iets na 21u in de Benelux hangen.
Het woord controversieel kreeg een totaal andere draagwijdte na het optreden van het Brusselse meidencollectief Forsissies. Het was wel duidelijk dat niemand in de Kinky Star goed en wel besefte welke orkaan er door het café zou razen. De schade was niet te overzien. De punkgedachte was vestimentair al volledig ‘on fleek’ bij het kwartet. Schaarsgekleed wilden ze een enorm statement maken waarbij een heet topic van het leven anno 2023 werd aangesneden en op indrukwekkende manier werd uitvergroot. Het grote voordeel van een karikatuur is dat veel grenzen overschreden kunnen worden, en het ging vooral over bepaalde grenzen die absoluut niet overschreden mogen worden.
De band werd gevormd nadat een paar vriendinnen het moment rijp vonden om iets te doen aan alle soorten misbruiken die vrouwen ondergaan, wangedrag door mannen met name. Het is lang niet voor het eerst dat we ‘female bands’ aan het werk zagen die deze boodschap door de strot van de concertgangers wilden jagen, en vaak hebben we daar een probleem mee omdat de boodschap doorgaans wordt uitgebraakt over mannen die het roerend eens zijn met de visie van die bands, en het beoogde doel niet bereikt wordt. Forsissies pakten het anders aan, gingen nuance en zachtaardig protest totaal uit de weg en kozen voor een Pussy Riot guerrilla waarbij maskers afvielen en iedereen keihard voor de spiegel mocht staan.
Na afloop hadden we een kort gesprek met Rosie uit Amsterdam. We kregen de namen te pakken van de 4 strijders voor de goede zaak maar we merkten dat er zeker schrik en terughoudendheid bestaat dus publiceren we de familienamen van Rosie, Lutèce, Elise en Malika niet.
Aanvankelijk leek er niet zoveel aan de hand. Zittend op het podium werd er wat afgewisseld tussen bedaard rappen, een lichte percussie links en een sfeervolle synth rechts. De vier wisselden later constant van positie, en ook de microfoon ging vlot over van de ene rapster naar de andere. Eergisteren zagen we Lydia Lunch, de grootmoeder van de punk, aan het werk en muzikaal waren de raakvlakken in het begin van het optreden erg opvallend. Koude militante new wave met een joekel van een boodschap. Het woord optreden is overigens te flauw voor wat de dames etaleerden. Het werd een heuse acteerprestatie, een avant-garde theaterstuk op muziek en die muziek hield het midden tussen Pussy Riot en de agressieve nederhop van Osdorp Posse.
Veel kunnen we over de teksten niet kwijt omdat die nooit de censuurcommissie zouden overleven, het volstaat te weten dat die extreem expliciet waren. Er werd afgewisseld tussen Engels, Frans en Nederlands, afhankelijk van wie zong.
Eén nummer, Fuck Therapist, ging op heel confronterende wijze over verkrachting, maar dit was lang niet het enige nummer waarin alle thema’s die voor mannen aanleiding vormen om zich te vergrijpen aan vrouwen, aan de kaak werden gesteld. Het zorgde voor heel gemengde reacties in het publiek. Velen bleven en waren verwonderd of erg enthousiast, anderen verbolgen, gedegouteerd en dropen snel af. De dames rolden letterlijk de Kinky Star door, buitelden over elkaar en van het podium, hingen aan de muren, gingen verbaal in de clinch met het publiek en waren voor ons auteur van een tot de verbeelding sprekend optreden, volledig doordrongen van de juiste punkattitude.
Probeer hierna maar eens rust te vinden in de keet. Het voelde buiten even warm aan, de juiste setting voor de warme jazzklanken van het Brugse Ciggy Sunday.
Aanvankelijk vonden maar weinig geïnteresseerden de weg naar de Charlatan. Voor hun groovy jazzy surfklanken leek deze zaal ons niet de juiste setting te vormen, maar gaandeweg werd meer jazz in de klank geïnjecteerd, niet in het minst door de aanwezigheid van de saxofoon, en de meer uptempo songs zoals California lokten de danslustigen uit hun tent. Onverstoorbaar speelden ze door en we bleven geboeid luisteren tot de laatste adem door de sax geblazen werd. De Charlatan bleek ook wel dé saxofoonplek bij uitstek op Badlands.
Cliché opmerking: Italiaanse vrouwen zijn furies. Dit cliché leek in zaal Trefpunt te kloppen.
Het Belgische Ada Oda werd opgericht door Victoria Barracato, veel Italiaanser worden ze niet meer gemaakt, en César Laloux. Hem zagen we een paar dagen geleden al aan het werk, net als bassist Clément, bij Judith Kiddo.
Laloux leerde Barracato kennen via Tinder, en er vloeide uit die gesprekken iets minder alledaags voort, met name een punkband. Ada Oda was erg straf, Clément en Victoria pookten de temperatuur al vrij snel op door in de zaal post te vatten. Het gevolg was een extatisch publiek dat een optreden lang uitbundig meevierde op de postpunkgolven van het vijftal. Stanca Di Te en Un Amore Debole hadden het optreden heupwiegend op gang gefloten en Victoria leek de gedroomde frontvrouw en zangeres voor deze band. Het was heerlijk om haar aan het werk te zien en horen.
Vanaf Si Fermerà was de band niet meer af te stoppen, ondanks de betekenis van deze song. De plaat Un Amore Debole heeft voldoende rustpunten, maar daar viel in Trefpunt niets van te merken. Niente Da Offrire zette de zaal voorgoed in lichterlaaie en dit resulteerde in één van de meest gedenkwaardige punkconcerten van 2023.
Het publiek en Barracato deden alle muzikanten volledig uit hun dak gaan, wat een waanzinnig spektakel op het podium op gang bracht. Avevo Torto gaat wel over het bij het verkeerde eind hebben, maar aan dit nummer was live helemaal niets fout. In meezinger Non So Che Cosa Ne Sarà Di Me vroeg Victoria zich af wat er van haar zou worden, dat is Italiaanse koffiedik kijken maar we waren er massaal van overtuigd dat het met Ada Oda héél goed gaat komen.
Omdat ook recensenten tijd moeten vrijmaken om de inwendige mens te versterken, gaven we verstek voor Italia 90, dat tornooi is overigens toch al bijna 33 jaar afgelopen. En konden we hiervoor beter gezelschap vinden op een terrasje dan Lilly en Phoebe van Lambrini Girls? De honger naar voedsel werd gestild, niet die naar hun optreden later op de avond.
Wat volgde was een geanimeerd gesprek over het tourleven, de lage gages en vaak dure hotelovernachtingen en de miserie met de brexit en de voordelen die beiden hebben omdat ze niet alleen een Brits paspoort bezitten. De Franse drumster Maud Sztern leerden we via Automatic kennen op Grauzone 2022 en ze kwam als co-zangeres en muzikante meespelen bij de loeiharde punkers uit Rotterdam, luisterend naar de naam Dyatlov.
Hun plaat S/T hadden ze in de vingers en we kregen een sneltreinrotvaart van jewelste op de bovenste verdieping van café Giraf. Toen we het hazenpad kozen stond de trap al vol kijklustigen. Rubble kwam al vroeg in de set de toon zetten. Stool Pigeon was allesbehalve een cover van Kid Creole maar even overtuigend. Denk aan Vandal X en Metz en je weet welk punkvlees de Rotterdammers in de kuip hadden. De band ontstond uit de assen van Beach Coma en Iguana Death Cult en was de vierde band op de affiche die ook op Left Of The Dial speelden. De zanger liet zich al snel met ontbloot bovenlijf volledig gelden en het sextet ramde er nog Nobody en Pest Control achteraan. Maud had het knap lastig hoorbaar te blijven in deze overdonderende maar erg overtuigende geluidsmuur.
We meldden ons opnieuw aan in Trefpunt voor de start van een Brits drieluik dat ook integraal op de Nederlandse festivals Left Of The Dial en Grauzone voor ophef en furore zorgde. Het kwintet Beige Banquet onder aanvoering van Tom Brierley, met onafscheidelijke zonnebril en erg statisch rond de microfoon postvattend, hield de zaal gaandeweg in een wurggreep. De ritmesectie van de band met de monumentale bassist Danny Gillies en de onverstoorbaar saai voor zich uit starende gitarist en co-zanger Joe Munsey in de frontlinie zorgde voor een moordend tempo dat heerlijk werd opgepikt door een laaiend enthousiast springende en moshende zaal.
Dat de nummers van dit beige bankstel onderling inwisselbaar lijken kan wel zijn, maar het tempo leek alsmaar hoger te liggen. We onthielden vooral Animals dat effectief beestachtig strak klonk, Hotel Room en Awake die flirtten met Gang Of Four. Beige Banquet was bijzonder overtuigend. We zagen hen al twee keer aan het werk in Nederland, maar het podium van Trefpunt leek echt wel hun favoriete territorium te zijn. We waren met zijn allen zelden zo gelukkig de ondertussen frissere buitenlucht te kunnen omarmen want het zweet stroomde met liters tegelijk van de fuivende ruggen.
De afkoeling was van kortstondige aard want we waren in zaal Charlatan in dichte drommen bijeen gepakt voor de doortocht van Deadletter.
Zac Lawrence nam zijn Zuid-Londense troepen weer feilloos op sleeptouw en manifesteerde zich steeds nadrukkelijker als de meest overtuigende en charismatische frontman van het moment. Wie de band nog niet aan het werk zag weet uiteraard niet wat gemist wordt, maar het is de essentie van postpunk anno 2023. Hierover kan na de Charlatan geen twijfel meer bestaan. Bassist George Ullyot toonde zich nadien ter hoogte van café Afsnis grote fan van Gent en voelde een nadrukkelijke drang opborrelen een kerk van naderbij te bekijken. Sowieso bleken hij en frontman Zac erg sympathieke kerels te zijn. De demonische grijns op Zacs gezicht is overigens geen pose, want zo liep hij de hele avond rond.
Saxofoniste Poppy Richler was natuurlijk evenzeer een blikvanger en een Deadletter-optreden is per definitie één langgerekte interactie tussen de band en de zaal. Pop Culture Connoisseur etaleerde een perfecte doorsnede van een onweerstaanbaar Deadlettergeluid.
Uiteraard was het volksmenner Lawrence die de lakens uitdeelde en dit in de praktijk al snel omzette door met de voorste rijen van nabij kennis te maken. Het was al meteen koekenbak van bij Degenerate Inanimate en het overheerlijke Madge’s Declaration. “I’ve got shoes but no soul and I live in a material world” klonk het. Het nieuwe It Flies klonk geweldig en Hero liet Poppy loos gaan op haar saxofoon. Onwillekeurig deed dit nummer denken aan The Jam en Madness. Lijkt Lawrence ook niet fel op een jonge Paul Weller, of zien wij dat alleen?
Eerste hoogtepunt Binge was voor ons het sein ons een weg terug te banen door de massa want we wilden op de eerste rij postvatten voor Lambrini Girls uit Brighton die in de Kinky Star Badlands zouden afronden.
Kan ons postpunkhart zoveel pijn aan om Deadletter voortijdig in te ruilen voor de coolste meiden van het moment? We keren even terug op wat we schreven over hun paspoorten. Phoebe (zang en gitaar) is Iers, dus dat lost veel problemen op, en ook Lilly heeft een Europees paspoort want ze is geboren in Duitsland uit een Portugese papa en een Turkse mama. Ze woonde daar tot haar 14de. Ze verstaat zelfs een beetje Nederlands maar die uitleg bergen we op in het vakje ‘classified information’….. Jaja op een terras komen we veel te weten.
Na hun optreden stonden we met hen en Zac van Deadletter te praten. Hij wilde weten hoe hun optreden was verlopen. Heerlijk om te zien hoe bands elkaar ondersteunen. Het moet het helse tourschema en alle nadelen van “being a band on the road” ongetwijfeld draaglijk maken. Lainey van de band Snayx speelde haar tweede show als stand-in drummer en kweet zich uitstekend van haar taak. Maar hoe stelden Lambrini Girls het nu eigenlijk?
Het werd uiteindelijk het tweede optreden van de dag dat leidde tot een bijna ongezonde dosis ergernis en consternatie bij zowel de band als het publiek. Phoebe Lunny stak meteen de lont aan het vuur met songs als Big Dick Energy en Gay Panic. Het liep al meteen fout bij de “zitsessie” in de aanloop voor Help Me I’m Gay. Ze wilde het muisstil hebben in de Kinky Star, maar na uren postpunklawaai en vele drankjes scheen dat niet zo bijster te lukken. Phoebe was vlak vóór het optreden ook van de immens stijle trap gedonderd wat haar vooral een erg pijnlijke enkel opleverde.
Lambrini Girls hebben de juiste ‘f**ck you’ mentaliteit en doen dus waar ze zin in hebben. In dit geval was het dus effectief het optreden lamleggen tot één kletskous haar mond hield. Het had vooral als resultaat dat velen vonden dat ze zich aanstelde en naar buiten gingen. Wie overdreef doet niets terzake want in punkmiddens gelden geen regels, behalve respect tonen voor elkaar. Dat was het punt dat ze wilde maken.
De geweldige bassiste Lilly Macieira redde deels de meubelen door onverstoorbaar het geluid van de songs te dragen en met Mr Lovebomb en Lads Lads Lads veranderde het eerste deel van de zaal in een furieuze moshpit. Het bier vloog alle kanten op en het podium was in bier gedrenkt.
Tijdens Boys In a Band probeerde Phoebe al skyfloatend de bar te bereiken, maar het publiek had het plannetje van Jean-Luc niet door, hoewel de song lekker rommelig en vintage rock-’n-roll klonk. White Van was de gedroomde killersong waarvan we dachten dat het dak er nu wel zou af gaan. Dat was echter opnieuw zonder Phoebe gerekend die voor het nummer Terf, wat staat voor ‘trans-exclusionary radical feminist’, de boel weer lamlegde. Kort gezegd gaat het over een radicale strekking van feministes die transgendervrouwen het recht ontnemen om vrouw te zijn. Ze had het gevoel dat er niet voldoende naar haar argumentatie werd geluisterd en een concertganger die met pintjes van de bar kwam moest het ontgelden. Na het optreden legden die dat mooi bij maar velen waren opnieuw in shock en het hypothekeerde deels de killersong die afsluiter Craig David op zich altijd is.
We hebben Lambrini Girls al meermaals gezien, ze waren telkens super overtuigend, maar het publiek at telkens uit hun hand. Zoals Lilly nadien ruiterlijk toegaf speelden ze voor het moeilijkste publiek dat ze ooit hadden, maar dat daagde hen net uit. De akkefietjes bleven sowieso niet hangen en ze waren het roerend met de mannen van Deadletter eens. Gent heeft ook hun hart gestolen. Of Lambrini Girls veel zieltjes wonnen valt te betwijfelen, maar wij, de mannen en vrouwen van de eerste rij, vonden het weer overheerlijk.
En zo eindigde een extreem boeiende editie van Badlands zoals ze voor ons begon, in totale consternatie. Is dit niet waar punk om draait? In de halsstreek heeft Lilly een tattoo, en daar staat ‘most ardently’, wat zoveel wil zeggen als ‘most passionately’. Zo waren Lambrini Girls, tot spijt van wie het benijdt, en zo waren de badlands!
FORSISSIES: Instagram
CIGGY SUNDAY: Facebook – Instagram
ADA ODA: Facebook – Instagram
BEIGE BANQUET: Instagram
DEADLETTER: Facebook – Instagram
LAMBRINI GIRLS: Facebook – Instagram
