Hemelvaart zorgde ook dit jaar weer voor hemelbestormers en een vollopende Gentse Vooruit met fans van postmetal en postrock in alle denkbare subgenres. Dunk! Festival is aan zijn 4e editie toe in Gent, de 20ste in totaal, en dit keer sneuvelde de balzaal als locatie en kregen we het Wintercircus als waardige vervanger. Minder trappen doen levert dit echter niet op, dus is Dunk! ook in 2025 naast postrock ook veel sport.
Onze eerste passage in het Wintercircus leverde ons het Australische Black Aleph op. Melbourne en Sydney zijn de niet zo verrassende steden die het trio vorm gaven. Black Aleph zijn Lachlan Dale (gitaar), Peter Hollo (cello) and Timothy Johannessen (percussie). Het is lang niet de eerste postmetalband die invloeden uit het Midden-Oosten laat insijpelen.
Live loops worden zo gecombineerd met doom-metal. Het is evenmin de eerste postmetalband die we ervan verdenken minstens één album van Godspeed You! Black Emperor in de lade te hebben opgeborgen, niet in het minst omwille van de aanwezigheid van een cello en Iraanse percussie. Nog een platgetreden thema in dit genre is de dynamiek tussen licht en donker, aantrekken en afstoten, zacht en hard.
Timothy zat in het midden met zijn uitheems trommelvlies en was bijzonder energiek, wat het in tegenstelling tot wat we vreesden erg originele geluid van de band onderstreepte en zelfs opwindender maakte dan het sowieso al was. Of hoe een band zonder klassieke gitaren toch metal kan klinken. “Zu” hebben we ze graag. Ons deed het alvast denken aan een kat die haar jongen zoekt, maar dan nog op een redelijk melodieuze manier…
We verwezen er in de inleiding al heimelijk naar. Hemelbestormer stond ook op de line-up. Vliegt de blauwvoet, storm op zee! Met een bandnaam als deze kan je maar één kant op, en dat is die van de meedogenloos harde metal.
Hemelbestormer zou zo een dankbare variatie moeten bieden tegenover de meer breedgelaagde klanktapijten die de andere bands van het weefgetouw laten rollen op een doorsnee dagje Dunk! Die stormdrang gaat al ruim tien jaar mee, met harde destructie als uitgangspunt. Niet dat ze hiermee hoog scoorden op de schaal van originaliteit want ook Hemelbestormer tapt uit gekende vaten. We hoorden hoekige riffs en basgitaren en een tempo dat ten gepaste tijde stokte om dan baan te ruimen voor de apocalyps waarin hun nummers op groovy wijze tot volle expansie kwamen.
Hun nieuwe plaat zal The Radiant Veil gedoopt worden. We verwachten die ergens in juli. We mochten ons daadwerkelijk weer opmaken voor een soort onthutsende ambiance. De hemel werd wel degelijk stormenderhand ingepalmd maar op een behoorlijk epische wijze. Gitaren jengelden en brulden op bijna sacrale wijze over de loodzware basstructuur heen die door de drummer luchtvrij geperst werd. We keken en luisterden naar de serie ‘hard en meedogenloos’ maar hier ging het wél met een razende rotvaart vooruit. We durven het etiket ‘behoorlijk indrukwekkend’ in de schrijfmond nemen. Leuke choreografie ook met de synchroon headbangende stormtroepen met achter zich visuals die een Melkweg of andere zuivelroute leken te willen oproepen. Het klonk ‘zuivel’ op de graat en de band slingerde ons doorheen hogere sacrale sferen met een hemelse vaart.
We bleven in België maar gingen toch weer van de Vooruit naar het Wintercircus voor Astodan. Deze oude getrouwen van de Dunk! familie hebben ondertussen al 4 platen uitgebracht. Tim en Tom zagen we vorige Dunk! overigens ook al optreden met Ranges. Astodan debuteerde in een psychedelische postrock-biotoop maar maakte al snel de overstap naar heerlijk grommende progrock, steeds overgoten met compromisloze grunge. Op de laatste plaat Dirges werd zelfs geopteerd voor prominente zang, zoals je weet niet meteen het meest favoriete onderdeel van de gemiddelde postrock-gemeenschap.
Dat resulteerde in een meer klassiek strofe-refrein-verhaal met vleugjes shoegaze en karaoke? Neen geen karaoke, en we kregen ook geen tekstvellen aangeboden door een ijverige steward, maar toch mocht er al eens uit volle borst meegezongen worden.
Sonische draaikolken en erupties van woede worden op Dirges door de formule van My Bloody Valentine gefilterd en zorgden zo voor een meer gevarieerde klank in hun oeuvre. Bart Van Der Elst fungeerde als het vocale speerpunt. Muzikaal ging het inderdaad heerlijke windstreken uit. Het deed denken aan het vroege …And You Will Know Us By The Trail Of Dead en de Nederlanders van The Spirit That Guides Us maar wel met typische metalgitaren. Geen van de vier gitaristen heeft geleerd stil te staan en dat zorgde voor veel animo en bezieling in hun sowieso al onrustige set.
Pathos genoeg en we werden toch erg geboeid door de variatie in hun nummers. Van Der Elst was heel overtuigend en helder hoog zingend aan het afwisselen tussen rondhossen en een beetje freewheelen op de synthesizer. Hun nummers zijn inderdaad erg origineel uitgevoerd met typische breed gedrapeerde postrocklappen die dan een totaal ander genre en hazenpad kozen. De gitarist bedankt iedereen bij voorbaat al voor de talrijke opkomst en beloofde er snel in te vliegen want Maybeshewill stond hierna geprogrammeerd op het Vooruit-podium. ‘And they surely would’.
Maybeshewill stond in 2023 ook al op Dunk! Fest. De Britten draaien al twee decennia mee en brengen postrock in een moderne versie. Het kwintet uit Leicester zette zichzelf sinds 2006 op de postrockkaart met de albums Not For Want Of Trying en Sing The Word Hope In Four-Part Harmony. Je merkt meteen al aan de titels dat ze geen hapklare brokken serveren, maar dat is natuurlijk vintage Dunk! Misschien zijn Maybeshewill ook de meest richting postpunk opgeschoven postrockers op de line-up van Hemelvaartdag. We Called An Ambulance But A Fire Engine Came manifesteert zich zelfs nadrukkelijk als nu-metal voor gevorderden. Ze zijn er in ieder geval perfect in geslaagd te ontsnappen aan het keurslijf dat het genre zichzelf vaak oplegt, en net dat maakt deze band gruwelijk interessant. ‘Maybeshewill bring us punk-ish post rock’? Laat maar komen!
Live zou dit alvast moeten leiden tot een zeer levendige ervaring met een combinatie van dansen en springen alsof we naar een Jane Fonda-fitness video zitten te kijken. Co-headliners dienen natuurlijk een tandje bij te steken. Infectious Grooves die van het podium rollen bijvoorbeeld?
Maybeshewill ging erg romantisch aan de slag met een episch aan Elbow refererend geluid dat na een flukse intro wel zotte zweverige synths liet primeren en ze meteen de Vooruit op de knieën kregen. De opgenomen parlando vrouwenstem klonk erg luid en overstemde de muzikanten. Puur songmatig kregen we hier de mooiste nummers van de dag te horen. Prachtige melodieën werden gedragen door synthriedels die ambitie hadden slaapliedjes een postrockflair te bezorgen.
Dit was erg origineel omdat de metalmuur zo steeds geruststellende lucht kreeg geïnjecteerd. Zware gitaren maakten het kind in paniek wakker en “Maybeshewill fall asleep” uit zichzelf. De gitaren werden triomfantelijk geheven en vervolgens werden de ruggen gekromd voor meer van hetzelfde. Melancholische schoonheid met denderende drums en gierende gitaren geven we eerbiedig vanaf heden de naam van deze band mee. Topconcert!
Voor Wrekmeister Harmonies maakten we voor het eerst de dodentocht naar de theaterzaal. Zes jaar geleden stond dit Amerikaans duo hier ook. Kleine correctie, toen nog in Zottegem. JR Robinson klinkt als een personage uit Dallas en Esther Shaw lijkt uit Twin Peaks afkomstig. Ze zullen wellicht het meest aan Sonic Youth-gelinkte duo van de dag zijn want verwacht je aan abnormale songstructuren, een muzikale aanpak die de vloer aanveegt met een klassieke benadering van strofe-refrein en een belachelijke dosis dissonantie. Viool en gitaar vormen de basis van de bizarre drone-doom-composities. Het leuke aan hen is dat ze moeilijk te omschrijven zijn en dat hebben we wel eens graag.
De drang om te experimenteren kwam vooral tot uiting op hun recentere platen We Love To Look At The Carnage en Flowers In Spring. Spookachtige parlando tekstflarden gaan daarop hand in hand met luide compromisloze ambient. Hun werk is diep persoonlijk en een verlangen naar connectie maken met elkaar. Dit leidt dus tot kwetsbare drone-rock die ondanks de brute kracht hoop uitstraalt. Prachtige visuals vormden het perfecte decor om Esther, de sierlijke violiste van het duo, luister bij te zetten. Zéér onderhoudende ambient kregen we in een luguber sausje voorgeschoteld waarbij vooral haar viool weerklonk. The Black Lodge uit Twin Peaks was dus nooit ver weg en Robinsons gitaar klonk scherp en minimalistisch terwijl Esthers viool weiland en boomgaarden deed wuiven in de wind.
De natuur haar werk laten doen leek het motto en de ambient surfte over de kille geluidsgolven naar stille waters. De versterker werd weer opengedraaid en de niets ontziende postrockwind deed guur en ongenadig rillingen over de ruggen lopen. Wij vloekten van ‘Godspeed’ maar onze buurman hoorde andere geluiden… De harmonieën werden intens verder gewreekt doch niet gewraakt. Des te serener Esther zich over haar viool boog, des te uitzinniger Robinson tekeer ging. Er zijn al voor minder mensen in een dwangbuis gestoken. Waanzin kreeg een muzikale ambientvariant.
De voorlaatste band trad aan in het Wintercircus en was een samenwerking met viernulvier. Use Knife zijn uiteraard geen onbekenden voor ons. En evenmin voor Dunk! waar ze 2 jaar geleden al geprogrammeerd werden. Saif Al-Qaissy, Kwinten Mordijck en Stef Heeren kondigden een nummer aan als een pleidooi voor een vrij Palestina. Hun betoog werd op gejuich onthaald.
De analoge synths en Oosterse instrumenten deden weer hun werk. Stuwende, erg dansbare underground electro werd minutieus doordrongen van Arabische klanken. Desondanks was dit geen al te vreemde eend in de bijt want op veel vlakken waren ze veel alternatiever en eigenzinniger dan alle andere bands samen. Het klinkt bij wijken als Deewee dat een plaat heeft geproducet voor Mano Negra.
“Kus de aars van een zwarte kat” nog aan toe zeg! Wie ons van perversiteiten beschuldigt verwijzen we graag door naar de Engelse vertaling van de band waarmee Kwinten en Stef groot werden. Eender hoe, het was weer bijzonder straf hoe opwindend en hoe alternatief het trio voor de bijna nacht kwam. Het was een pure vertelling van Duizend-en-één-nachten.
Drie kwartier vóór aanvang van het unieke Mogwai concert was de Vooruit al aardig gevuld. Hoge verwachtingen en hoe die in te lossen. Mogwai betekent in het Chinees ‘kwade geest’ en is geplukt uit de Gremlins films begot. Moet Mogwai nog voorgesteld worden? De ultieme headliner van Dunk! 2025 was vanzelfsprekend de afsluiter van deze fraaie openingsdag. 20 Jaar Dunk! kon natuurlijk niet mooier gevierd worden dan met een optreden van ‘The actual gods of postrock themselves’. Sinds het iconische Young Team uit 1997 was de band steevast eerst op elke postpunk-afspraak en die herschreven ze elke keer opnieuw. Ons grepen ze vooral in de jaren 2000 bij het nekvel met de unieke trilogie Come On Die Young / Rock Action / Happy Song For Happy People. Mogwai heeft elke wettekst in het grote Postrockboek geschreven en heeft in het lexicon begrippen als duister, spookachtig, atmosferisch en ongenadig beter toegelicht.
Met Hardcore Will Never Die But You Will uit 2011 boorde de band een nieuw publiek aan, bovenop de hardcore fanbase en er volgden talloze soundtracks. Dit jaar kwamen ze met The Bad Fire opdraven, een album dat niet ophefmakend klinkt en eigenlijk volledig volgens de genetische structuur van de band als erg vertrouwd aanvoelt.
De line-up van Mogwai bleef al die jaren behoorlijk intact. Gitaristen Stuart Braithwaite en Alex Mackay – de jongste van het gezelschap – flankeerden multi-intrumentalist Barry Burns en drummer Martin Bulloch. Bassist Dominic Aitchison viel nogal op met zijn t-shirt met opschrift “You deserve hell”. Mogwai had de timetable lichtjes in de war gebracht want de podiumopstelling had urenlange voeten in de aarde. Uiteindelijk leek dat niet zo complex en het ‘klimrek’ met lichten was iets waarmee de heren van Soulwax hartelijk zouden lachen.
In ieder geval werd het volledige optreden ondergedompeld in een warme sfeergloed met zacht licht en de klank was hypnotiserend indringend. Absoluut een staaltje meesterwerk wat de sowieso al verslavende composities van de band een extra dimensie gaf.
God Gets You Back opende niet alleen hun laatste pure studioplaat maar dus ook het concert en dit was met een typisch Mogwaiaanse flair en gestage opbouw. Beetje verrassend dat één derde van het concert uit The Bad Fire geplukt werd. De gitaar van Hi Chaos is wel verslavend knap verweven met de synths waar Burns roterend gezelschap genoot van Mackay en Aitchison. De geluidsmuur werd afwisselend opgetrokken en weer tot rusten gebracht wat die gitaarpracht eigenlijk extra kleur gaf. Naast Fanzine Made Of Flesh, kwam vooral Lion Rumpus diep in de finale indruk maken.
New Paths To Helicon, Pt. 1 was een minder voor de hand liggende keuze maar paste als gegoten bij de nieuwe nummers. How To Be A Werewolf van de hierboven aangehaalde Hardcore Will Never Die…-plaat liet Mogwai op volle sterkte en dus in volle glorie horen. Denk dus aan een gitaarmuur met orkaankracht die tegelijk hoop op een paradijselijk leven uitstraalt. De rollende basgitaar in Remurdered van Rave Tapes vormde een bizar contrast met de early eighties electro en live pakte dit minder goed uit dan verwacht. Sta ons toe dit gewoon iets te vrolijk te vinden en van vrolijkheid willen we de Schotten niet te vaak verdenken.
Nummers uit de hierboven geciteerde jaren 2000 trilogie waren ons niet gegund. We kregen in de voorfinale wel twee songs van Mr. Beast uit 2006. Auto Rock en We’re No Here. Niets mis mee want dit zijn sublieme met alle postrock-ingrediënten volgestouwde Mogwai-parels. De opbouw in het laatste nummer is van het ‘doe dat maar eens beter’-niveau.
Als Mogwai aankondigt dat er nog één nummer volgt en dat blijkt dan gewoon Mogwai Fear Satan te zijn dan weet elke fan dat we nog ruim een kwartier zoet zijn en hoe zoet zeg! De apocalyps na de break in de 6de minuut was zo krachtig dat de Aarde in de verkeerde richting dreigde te draaien. Na dergelijke optater is smeken om bisnummers ook gewoon mentaal onmogelijk.
Ruim 80 minuten lang maakten de Schotten zonneklaar waarom zij de absolute vaandeldragers van het genre zijn dat op Dunk! Festival vier dagen gevierd en bejubeld wordt. De absolute headliner bleek de verwachte postrockheerser te zijn die 20 jaar Dunk! op grootste wijze luister heeft bijgezet.
DUNK! – BLACK ALEPH – HEMELBESTORMER – ASTODAN – MAYBESHEWILL – WREKMEISTER HARMONIES – USE KNIFE – MOGWAI
