In vijf dagen tijd verwelkomt Dour zo’n dikke honderdvijftigduizend festivalbezoekers. Een immens cijfer en toch merk je dat niet als op het terrein bent belandt. Een festival met ademruimte heet dat, en tevens een muzikaal evenement die het eerder van (her)ontdekkingen dan van grote headliners moet hebben. We kozen er de vrijdag uit, en omdat we nu eenmaal niet vies zijn van gezond chauvinisme trokken we zo goed als volledig de Belgische kaart. Bij nader inzien een verstandige keuze, want net zoals op heel wat andere festivals overklaste de Belgische bands de andere, zelfs één van de afsluiters Crystal Castles, maar laten we eerst maar de klok een dikke dertien uur terugdraaien.
Een van de meest opmerkelijke dingen die je op Dour zagen waren mensen die met grote letters geknipt uit karton rondliepen. Twee keer een i en twee keer een a vormen It It Anita en zoals alleen de Luikenaars het kunnen, werden hun decorstukken weggeschonken aan de ondertussen uitbundige fans. Hoe attractief de affiche ook is, het is geen makkie om de festivalgangers al om twaalf uur de tent in te lokken. Gelukkig had God dit tijdig opgemerkt en een flinke plensbui zorgde ervoor dat er heel wat mensen een droog oord opzochten en bleven kijken naar het Luikse viertal. It It Anita deed wat de fans al een hele poos weten: loeiharde noiserock met een flinke dosis 90s-grunge spelen, en met overgave! Behalve de letters werden ook nog eens de instrumenten over het dranghekken gehesen zodat de band middenin het publiek kon spelen. Typisch It It Anita, en hoewel we het wisten vooraleer de eerste noot uit de speaker werd geblazen: een eerste oorgasme. En de eerste Luikse adrenalinestoot!
Vliegensvlug van Luik naar Gent, want ook dit wilden we niet missen: WWWater! Tegenwoordig heeft Charlotte Agidéry niet alleen de beukende drums van Steve Slingeneyer naast zich, maar wordt ze ook nog eens ondersteund door de electronica van Boris Zeebroek, één van de Deewee-dj’s. Het geluid van Soulwax hoor je meer dan eens in WWWater, al was het maar wegens datzelfde perfectionisme, maar de soulvolle stem van Charlotte maakt er toch iets anders van. Sexy en bij momenten gewoonweg even goed als het beste van Massive Attack. We waren nog geen anderhalf uur ver, en mijn collega van Turn Up The Volume veinsde me in mijn oor dat WWWater de ontdekking van Dour was. Tja, Charlotte…
Jammer genoeg was het niet mogelijk om een bezoekje te brengen in de Labo-tent om Orage Plastique aan het werk te zien, maar gelukkig waren we er op tijd voor Le Prince Harry. Mama, ik wil in Luik gaan wonen, niet om te genieten van de oevers van de Maas, maar gewoon omdat alweer een band uit deze Waalse stad ons zonder genade omverblies! Ze zijn met twee, presenteren zichzelf als electro synthpunk en dat is een benaming die zit. Denk aan Carter, The Unstoppable Sex Machine en zelfs nog meer aan Sigue Sigue Sputnik, of gewoon hoe je met 80s-invloeden nog iets kan aanvangen zonder dat daar het adjectief van gedateerd bij moet. Twee uur ver, en voor deze jongen, het tijdstip om te zeggen dat dit de ontdekking was. En we hadden nog elf uur te gaan, maar toegegeven, alle andere bands kennen we op ons duimpje. Van een band die zich naar de beste televisieserie ooit vernoemd verwacht je vuurwerk, maar Twin Peaks kon dat niet brengen. Het kwartet uit Chicago speelde mooi, maar dan wel zo mooi dat hun uit de jaren 70 geïnspireerde indierock veel te netjes bleek. Een paar uitzinnige Duitse fans wisten met hun geluk geen weg, maar onze ogen lonkten vlug naar ander moois dat komen zou. Een paar honderd meter verderop deed Mountain Bike zijn ding, maar wij gaven het viertal Wuman uit Doornik een kans. Ook dat was net iets te proper, maar Julia heeft wel alles in zich om een hit te worden. Dat kan wel iets worden dus…
De vreemdste verschijning, zowel muzikaal als visueel, was vrijdag zonder twijfel die van The Moonlandingz. Een bende rare kwieten die worden gedirigeerd door Lias Saoudi van Fat White Family. Samen met al even knettergekke leden uit The Eccentronic Research Council vormen zij een psychedelische supergroup die grossiert uit het gekste van de jaren 60 en 70. Getooid in een zwarte jurk, een fles wijn die al de helft is leeggezopen en een broek vol ballen tovert Lias iets uit zijn mouw dat muzikaal niet te omschrijven valt, maar het heeft wel alles met rock ’n roll te maken en een les voor zij die denken dat dit achter de spiegel gemaakt wordt. Pop, en tegelijkertijd alles wat niet pop is!
En toch hoe goed The Moonlandingz ook was, rende deze jongen in een niet te harden tempo naar de andere tent om niets te moeten missen van Cocaine Piss. Een optreden van deze Luikenaars maak je immers maar best vanaf de seconde mee, want met songs die soms nog geen anderhalve minuut duren is de set voorbij voor je het weet. Het blijft voor verbazende blikken zorgen, maar we zullen het nog maar eens herhalen: Cocaine Piss is en blijft de beste band van dit moment, en dat vond ook de overvolle tent die net niet de planken van de vloer stuk dansten tijdens de moshpit. Cocaine Piss had vandaag iets te vieren, de release van Pinacolalove die op onze pagina’s (wat dacht je?) reeds de nodige lof hebben gekregen. Frontvrouw Aurélie leek met haar knielappen verdraaid veel op een skategirl uit de jaren 90, en voor één keer bleef ze langer dan een viertal songs op het podium staan, ook al zat dat wel iets te maken hebben met het feit dat het anders pure chaos zou worden. En dat mocht niet, want Cocaine Piss deed er alles aan om te bewijzen dat ze een toekomst hebben, en niet zo maar een gimmick zijn zoals sommige kwatongen beweren. De band raakt alsmaar beter op elkaar ingespeeld, en dat merk je. De vier glunderden van blijdschap, Dour was veroverd en hiermee hadden we eigenlijk ons hoogtepunt van de dag gehad. Tja, il faut le faire… Met It It Anita, Le Prince Harry en de pissers van dienst werd Dour een heel klein beetje Luik.
Het contrast tussen Cocaine Piss en de vier Amerikanen van All Them Witches kon niet groter. Geen frisheid, eerder een kwestie van kijk eens mama wat we kunnen, en dat levert fijne, maar even zeer saaie momenten op. 70s rock met een flinke dosius stonerrock. Goed, dat wel, en zeker goed genoeg om de Caverne te doen ontploffen, maar we gingen ook eens naar de overkant piepen. Her is een Frans duo en doet wat Hot Chip ooit deed. Niets vernieuwend, maar wel degelijk.
Op onze weg naar het volgende, gingen we even bij Pale Grey gluren. Best lekker deze combinatie van hiphop en elektronica. Na wat kliks op onze smartphone bemerkten we dat deze jongens uit Luik komen. Juist, Luik…
Wie kreeg het lumineuze idee om Blonde Redhead en Robbing Millions op hetzelfde moment te programmeren? Een flinke pak slaag op de poep tot die rood ziet, ja! De ene verkoos de shoegaze (of hoe je het ook wil noemen) van de blonde roodharige (geen slechte keuze overigens), en de anderen zochten de psychedelische pop van Robbing Millions op (nog een betere keuze!). Een band die er ook met ieder optreden meer en meer staat, en hoe vreemd het ook klinkt, waarschijnlijk de luidste band op het festival (de vrijdag toch!). Onze oren piepen nog van de stevige gitaren die één worden met de fantastische popsongs die deze Brusselaars uit hun mouw kunnen schudden. Waarom acht nu hun lievelingsgetal is, weten we nog altijd niet, wel dat Robbing Millions een geniale band is!
Op plaat durven The Kills wel eens te ontgoochelen, en ook hun laatste wapenfeit Ash & Ice is niet echt wat het moet zijn, maar live blijft het Brits-Amerikaanse duo nog steeds verbazingwekkend goed. Jamie Hince en Alison Mosshart, volgens sommigen de Gainsbourg en Birkin van de rock, pikken wel veel van de grote voorbeelden, maar wat ze doen, doen ze goed. Rock ’n roll met alle franje die nodig is, mooi afgelijnd, maar tegelijkertijd een beetje vies en omdat naar verluidt een kerk in het midden nog steeds de beste optie is, geldt dat ook voor The Kills.
De volgende muntopgooi kwam in de richting van Sylvie Kreusch terecht. Neen, niet daarom, wel omdat Warhaus fenomenaal goed was op Cactus en voor één keer hadden we wel zin in een déjà vu. De waarheid mag gezegd worden, maar het Waalse gedeelte van dit land ligt nog lang niet plat voor wat Maarten Devoldere. Maar als je jezelf volledig geeft, Jasper Maekelberg naast je hebt staan en achter je een vrouw van wie de hele Dourweide wel eens durft te dromen loopt alles goed af. Maarten werd zelfs letterlijk op handen gedragen, il faut le faire aussi…
Moe, en voor één keer voldaan, trokken we met de laatste restjes energie naar de set van Crystal Castles. Acht jaar geleden stonden ze er ook, in ieder geval Ethan Kath toch, want Alice Glass is al lang door Edith Frances vervangen. Een frontvrouw die zich volledig geeft, zich etaleert en de Caverne ombouwt in een decadente plek voor ravebeats en songs die een normaal mens wow doen zeggen. Het was niet ons hoogtepunt van de dag, daar was de show in de AB vorig jaar net iets te veel beter voor, maar genoeg om ons al springend naar de auto te loodsen richting auto te brengen en luid te kunnen schreeuwen “see you next year Dour”. Juist, eerst die auto vinden!
DIDIER BECU
