De finale van Dour 2024 werd opnieuw op zondag gespeeld en de weergoden hadden de temperaturen doen zakken naar Werchter-normen waardoor er al vroeg in de namiddag beduidend meer animo was voor de podia. We keken uit naar deze slotdag en werden op onze wenken bediend want onze nummers 1 en 2 speelden vandaag. En dat waren lang niet de enigen waar we lyrisch over konden zijn.
We deden overigens een keertje speciaal want kozen niet Le Labo om de namiddag mee te starten, doch La Petite Maison Dans La Prairie. Daar stond een duo klaar dat we al aan het werk zagen, en met overdonderend succes. Aili doet iets met de kosmos, met elektronica en met pop op zijn Leftfields. De bandnaam verwijst uiteraard naar zangeres, Duracell konijn en knopjesdraaier Aili Maruyama. Synthesizerwizzard / gitarist Orson Wouters, alias Transistorcake, stond hoog en droog zijn ding te doen. Aili verstonden we vooral niet, maar dat komt omdat we geen Japans verstaan. Hier en daar smokkelde ze wat Engels door de teksten en danste ze achteloos tot ze een spurtje moest trekken om aan de elektrotafel ten gepaste tijde aan de gepaste knopjes te draaien.
In Futsu – wat Japans is voor ‘ça va’ of ‘alles oké’ -, Pari Pari, Genki, Toki Doki … popten elektrobubbels op in een esthetisch, meeslepend geheel. Klonk allemaal erg optimistisch en zette aan tot dansen! Aili vond het moment gekomen om Dour om te vormen tot een Sunday Aerobics Session. De tent deed gewillig mee wat eigenlijk geweldig was en al een voorbode vormde voor een heerlijke dag.
Vrolijk en eclectisch legde Aili de brug tussen Oost en West met hun unieke geluid van verfijnde elektronica en Japanse vocalen. Juist nog even afstemmen of die sessie van daarnet enkel op VHS of ook via eenvoudige Youtube link verkrijgbaar is…
Er was geen ontkomen aan. We moesten ten allen prijze kennismaken met de band Hansel want de volledige voornaam van ondergetekende komt in de bandnaam voor. Blijkt dat die gasten gewoon uit Dour afkomstig zijn en dat ze postrock spelen. Alles wat met het woord post verzwaard is kan aanleiding geven tot het verwijt om onvoldoende een eigen smoel te hebben. Gelukkig hield Hansel maar met één postrockcliché rekening, en dat is dat de nummers minstens tien minuten moeten duren. Voor het overige vonden we hen eigenlijk over de volledige lengte van de 2 nummers die we meepikten, zowat de helft van hun optreden dus, erg overtuigend. Ze mogen ons met de post(rock) altijd een gele briefkaart sturen als ze eens in Gent komen spelen, we komen kijken!
In La Petite Maison en al aardig voor ruim de helft gevuld bij aanvang, kwam een artieste aandraven die we met stip hadden, wel ja, aangestipt. Een jaar eerder deed Sam Quealy op Dour in dezelfde tent mee met de band van haar liefje Marlon Magnée, boegbeeld van La Femme. We waren toen onder de indruk van haar gekke capriolen en het feit dat ze een crowdsurfgolf niet schuwde. Toen we de line-up van Fiftylab Festival in november bekeken en we zagen dat ze daar solo kwam optreden en ze een plaat had uitgebracht met de zelfverklaarde en absoluut niet gestolen subtitel The Australian Techno Pop Princess, gingen we een kijkje nemen om vast te stellen dat de Beursschouwburg in Brussel moest worden afgesloten wegens teveel volk dat wilde komen kijken. Wij hadden geanticipeerd en stonden op de eerste rij en zagen een geweldig optreden.
Dit kunstje deed ze nu op Dour zonder dralen en met groot succes over. De prairie werd herschapen in een heerlijke ‘dansmosh’. Het feit dat ze haar set opende met Watch Me Now met een cowboyhoed op, was wat dit betreft lekker mee genomen. De Blonde Venus is in werkelijkheid een brunette uit de regio rond Sydney waar ze kunstacademie volgde en al op prille leeftijd extravert en theatraal uit de hoek kwam. Ze verhuisde om artistieke redenen naar Parijs en de rest is al een beetje geschiedenis. Haar flamboyante act en erg dansbare aan Jessica Rabbit te linken podiumprésence past natuurlijk als gegoten bij de erg poppy klinkende danskrakers die ze via haar backing track de wei instuurde.
De LGBTQI+ gemeenschap lust daar pap van, niet in het minst omdat Sam ook openlijk hun zaak steunt want ze nam twee non-binaire dansers mee uit Parijs, Leonardo en Thomas. Sexy Sam danste in een perfecte choreo en droeg weinig kleren maar wel stevige boots. Leonardo en Thomas droegen nog minder kleren en dansten feilloos op hoge hakken. Het nummer Valentine droeg ze aan de fans op met de woorden “Pride month forever”. Al haar songs klinken heet als een Groovy Jungle en nummers als Cocain Hollywood en Klepto waren ontstekingsmechanismes voor een zotte danskuur.
Ze vertelde nadien dat ze eigenlijk nog een uur of langer wilde verder spelen maar moest prijsduif Seven Swords vroeger dan verwacht op de fans lossen. Voordien kregen we wel nog zalige versies met heerlijke backdrops van Sad Summer Daze en Follow The Night. Jammer genoeg was er geen tijd voor het briljante Big Cat, een nummer dat op haar lijf geschreven is. Ze lijkt ook een katachtige want hoe ze zich achterwaarts kromde zonder evenwichtsverlies en hoe ze in spagaat lustig verder zong was zonder meer indrukwekkend, om nog maar te zwijgen van haar geweldige hairflips. Ze ging crowdsurfen tijdens de onwezenlijk machtige disco banger Night Shades en riep “Rock-’n-roll never dies”. Sam Quealy zorgde wat ons betreft – en daar hadden we bijna geld op ingezet – voor het op één na beste optreden van Dour 2024.
We gingen even bekomen met een heerlijk biertje in de Brasserie en passeerden dan nog een keer langs Le Rockamadour waar Gadji FC Presents Baby Sonja, Lili Camara & DJ Gaga aan hun lange set begonnen waren. Gadji FC is een FLINTA-vriendelijk voetbalteam en een multidisciplinair collectief bestaande uit artiesten en dj’s Leslie, Garance en Sonja, die een rijk muzikaal universum van reggaeton, funk, hyper pop en euro trance combineren… Fun fun fun!
Brutus zagen we al bijna ontelbare keren aan het werk en recentelijk scoorden ze alweer veel punten met een subliem optreden op de Main Stage van Rock Werchter. Zouden ze dit huzarenstukje gewoon overdoen in La Petite Maison? Feit is dat de sterren gunstig stonden want voor het eerst dit weekend zagen we de Prairie vollopen, en dat voor een band die niet de meest simpele muziek brengt en gewoon uit ons land komt. Brutus lijkt echter jaar na jaar, tour na tour, intenser en gelaagder te klinken. Het is ons een raadsel hoe ze het doen maar Stijn Vanhoegaerden, Peter Mulders en de onvolprezen Stefanie Mannaerts op zang en drums lijken in alle geweld steeds meer gevoeliger snaren te raken. Meermaals welden zelfs bij ons tranen op en we zagen Peter vaak verbaasd naar Stefanie kijken.
Verbaasd omdat het publiek uitzinnig reageerde en omdat Stefanie een onwaarschijnlijk straf optreden schreeuwde, fluisterde en met drumroffels ‘mitrailletteerde’. Natuurlijk hielp het om net als tijdens de ganse festivaltour meteen de puntjes op de i van War te zetten. Het blijft een nummer dat een perfecte samenvatting biedt waarvoor Brutus staat, emotie en ‘brutus’-kracht. Brutus stond ook voor bravoure en moedigheid, bravery zoals in het sublieme Brave. Ons viel op dat ze de kracht deels haalt uit haar manier van drummen die toch wat verschilt buiten vroeger. Nu haalt ze krachtig uit door de armen voor- en achterwaarts extra drive mee te geven, wat ons echt niet simpel lijkt.
Ze waren bij het betreden van het podium eigenlijk zelf al erg onder de indruk want het moet een imposant zicht op de volle Prairie geweest zijn. Een ziedend Dust maakte erg veel indruk en het viel op dat méér dan ooit het publiek tijdens rustiger fragmenten extatisch reageerde als was er op dat moment even de kans om de appreciatie massaal te delen.
Het blijft geweldig hoe een op plaat ogenschijnlijk interludium als Space live zo heerlijk de brug slaat naar slotnummer Sugar Dragon. Het is al een tijdje het ultieme nummer in een Brutus-set maar deze versie was adembenemend. We hadden de indruk dat Stefanie een gevecht met een draak aan het winnen was. Haar geschreeuw en gezang ging door merg en been en was eigenlijk in combinatie met haar manier van drummen, inhouden, accelereren, opnieuw temporiseren om dan genadeloos uit te halen van het allerhoogste niveau van muzikale extase. Brutus was beter dan ooit en Stefanie drumde alle andere acts op alle podia in de vernieling.
Hoezeer we nu even moesten bekomen was daar geen tijd voor want Girls In Synthesis uit Londen wachtten op ons in Le Garage om ons te injecteren met hun met new wave versmolten postpunkerigheid. De band is in 2016 opgericht door John Linger (zang/bas), Jim Cubitt (gitaar/toetsen/zang) en Nicole Pinto (drums). Ze hadden een schuchtere meid aan knopjes mee op het podium en gingen als zot te keer.
Toeren met ondermeer Wolf Alice en Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs legde hen ongetwijfeld geen windeieren. Het is een band die ons op zijn sterkst lijkt in kleinere zalen en ze leken ons méér dan paraat om al voor een m/v/x of 1000 op te treden.
Hun sound is strak en overweldigend goed. Dat geldt ook voor hun nieuwe (vierde) album Sublimation. Waarmee we ze kunnen vergelijken als ijkpunt? Misschien Big Black, Killing Joke, Therapy? De interactie tussen de vaak simultaan zingende en in heuse It It Anita-stijl naar mekaar gerichte Cubitt en Linger was opwindend. “I can’t think straight”, klonk het uit volle borst tijdens Corrupting Memories. Een heerlijke oplawaai waarbij Pinto drumde met de verbetenheid van een The Runaways-concert. Girls In Synthesis speelden zich in onze harten en onze Dour top5.
Girls In Hawaii hadden een mooie stek versierd in La Petite Maison voor hun zevende passage op Dour. Hun debuut bestaat sinds deze winter 20 jaar en aangezien ze weinig shows speelden dit jaar opteerden ze ervoor hun debuut From Here To There integraal te spelen. We kregen zo een band te horen op zijn best hoewel we hen beter kenden van opvolger Plan Your Escape. De indierockers wisselden zang af tussen Lionel Vancauwenberghe en Antoine Wielemans en ook hun sound laveerde van potige indierock naar meeslepende indiepop als in The Ship On The Sea waarbij de manier van zingen en spelen ons fel aan Grandaddy deden denken. Beide bands komen dan ook uit hetzelfde tijdperk. Time To Forgive The Winter werd live een pak potiger dan op plaat, niet meer dan logisch. Girls In Hawaii zagen we met tussenpozen van zowat 10 jaar in totaal drie keer en er viel toch weer niets af te dingen op hun relevantie en hoge spelniveau.
Obongjayar is het muzikale alter ego van Steven Umoh, een Nigeriaanse soulmuzikant die in 2022 met Some Nights I Dream of Doors zijn debuut aan de wereld schonk. Hij stond te spelen in Le Labo en was de juiste grooveman op de juiste plek na al het gitaargedruis. Umoh verhuisde op 17-jarige leeftijd naar Engeland waar zijn voor huishoudelijk geweld gevluchte mama al geruime tijd woonde. Hij begon muziek te maken en zong in een soort Nigeriaans-Brits accent hoewel zijn muzikale bagage vooral door Amerikaanse hiphop gevormd werd. Zijn muziek situeren we het makkelijkst in de brede zone rond afrobeat, spoken word en soul. Hij keek de eerste tien minuten nogal raadselachtig rond zich heen, maar weet als beslagen performer als geen ander hoe hij een set moet opbouwen.
Weinig artiesten zullen er zoals hem in slagen een tent te mobiliseren en iedereen uit zijn hand te laten eten. Hij deed dat gewoon. “Belgium I can’t hear you” is misschien niet bijster origineel maar op Dour bleek dat toch nog steeds te werken.
Hij wilde weten van een paar fans wat het eerste was wat ze ’s ochtends deden. Spectaculair waren de antwoorden niet tenzij je wild wordt van “brushing my teeth”. Gelukkig vertelde hij zelf niet wat hij als eerste deed, maar hij zong er wel een lied over. Hoe langer de set duurde, des te meer groeven en bluesy accenten Le Labo in een dansgreep kregen. Heel sterk optreden van Obongjayar en zijn trompettist met het t-shirt-opschrift “Devil Slayer”.
Een optreden om naar uit te kijken stond geprogrammeerd in La Petite Maison. Niemand minder dan Pete Doherty, Carl Barât en The Libertines kwamen het festival opluisteren met legendarische britpop. We waren getuige van een doorgedreven rockgeluid en een band die echt wel op kruissnelheid met de nodige daadkracht en bravoure stond te musiceren. The Libertines stonden of viellen vooral met de wispelturige beschikbaarheid van Doherty wat jammer is want de rol van Barât is minstens even belangrijk voor het voldragen geluid van de band.
Nochtans is er altijd vuur en passie te beleven als Doherty op dreef is en dat was het geval. Er leken dus helemaal geen spanningen tussen beiden te bestaan. Zou de strijdbijl tussen hem en Barât voorgoed begraven zijn en is het steeds sluimerende conflict tussen beiden aan Babyshambles geslagen? We zullen de mening eens vragen aan de trompettist van Steven Umoh. Een nummer als Death On The Stairs met de smeekbede “Please kill me” is vintage Britpop met een jengelende jolige onweerstaanbaarheid. Ook van Up The Bracket noteerden we het vinnige en pijlsnel gespeelde Horrorshow.
Veel nummers uit deze ruim twee decennia oude plaat passeerden de revue, zoals Time For Heroes. Het titelnummer zelf kregen we al vroeg in de set te horen. Nochtans hadden ze in hun thuisland en bij uitbreiding overal meer naklank met hun opvolger waaruit ze in Dour ondermeer Can’t Stand Me Now speelden. De felle rock van het debuut behield hun voorkeur en zo speelden The Libertines bevrijd en zonder bullshit een sterk concert. What A Waster was dus het conflicterend oordeel in volle finale. Dit sterke concert van The Libertines nemen ze ons dus ook al niet meer af!
Een volle Last Arena maakte zich dan klaar voor de komst van mainstage headliner Justice, het gerenommeerde Franse elektronica-duo Gaspard Augé en Xavier de Rosnay. Justice incorporeert hun dance/trance met rockinvloeden en won 15 jaar geleden zelfs een Grammy Award voor Electric Feel. Klassiek is hun zoutpilaarstatus op het podium waarbij ze ofwel met de hoofden in dezelfde richting of in elkaars richting achter hun mengpanelen postvatten. Het podium waarop ze zich bevonden was, net als hun nummers, psychedelisch en buitenaards en leek wel te bewegen. In werkelijkheid was het uiteraard een indrukwekkende lasershow en een choreografie van lichtbakken die als het ware op het podium dansten en daardoor een soort ruimteschipvorm suggereerden. De achtergrond leek op een soort elektrohandel met meters tv-schermen. Justice live, dat is ogen dicht of net niet, en dansen en trippen.
Dansen werd er ook nog gedaan in Le Labo waar we op doortocht naar de headliner in La Petite Maison een paar nummers kwamen meepikken van de act van MJ Nebreda. Arepa Mixtape kwam reeds vorig jaar uit. De Peruviaans-Venezolaanse producer en zangeres zorgde voor een bruisende cocktail van clubby reggaeton met pop en r&b overgoten. Net als Sam Quealy opteerde ze voor mannelijke queer dansers. Haar latijns-amerikaanse perreo reggaeton uit Miami scoort hoog in de queer clubs en er werd ook in Le Labo duchtig van dansen dansen gedaan.
Niets maar dan ook niets kon ons waarschuwen voor wat zou komen. De headliner in La Petite Maison bleek een artiest te zijn die een gigantische fanbase heeft bij de LBTQI+ gemeenschap maar ook talloze bekende namen als volgers op Instagram kan voorleggen. Met meer dan een miljoen volgers is Arca inderdaad een fenomeen. En waarom de tent al ruim halfvol stond ondanks Justice toen we op tijd arriveerden voor ons fotoplekje frontstage bleek al gauw. Toen licht, muziek en rookmachine getest werden ging de menigte aan het joelen dat het bijna pijn aan de oren deed. De spanning was dus nauwelijks te harden.
Wie is Arca? Haar echte naam is Alejandra Ghersi Rodríguez, een 34-jarige Venezolaanse die in Barcelona woont. Ze maakte in eerste instantie muziek onder de naam Nuuro. De naam Arca gebruikt ze ondertussen toch al 12 jaar. Nuuro was muzikaal op te delen in een categorie tussen elektronische indiepop en dreampop. Arca daarentegen is een pak extremer. Het is experimentele IDM (intelligent dance music) met thema’s als psychoseksualiteit, science fiction en geslachtsidentiteit in een hoofdrol. Haar stem – nu eens hoog en vrouwelijk, dan weer distorted laag en mannelijk – kreeg pas een rol in haar derde plaat in 2017, Arca getiteld. Tijdens covid bracht ze een reeks van vijf albums uit onder de noemer Kick, gevolgd door een Romeins cijfer.
Net als het hele optreden op Dour zijn dat grotendeels onbeluisterbare of heel lastig behapbare brokken alternatieve IDM met flinke scheuten reggaeton, avant-pop en harde ambient. Ghersi werkte al samen met een reeks supernamen als The Weeknd, Frank Ocean, Rosalía, Sia en Shygirl. We snapten op Dour zeker de link die gelegd wordt met Aphex Twin. Los van dit alles zorgde Arca voor een duizelingwekkende slotshow. Er was een altaar met echte bloemen en een soort prieel eveneens met bloemenweelde omzwachteld. Een constructie waaraan een bloemiste een dag heeft gewerkt. Arca schopte sommige bloemen stuk of plukte er om in het publiek te werpen.
In het prieel was een soort BDSM-stoel verankerd waarin ze af en toe eens schommelde en haar ranke benen met olifantenpoten verzwaard liet zien. Haar sexy verschijning kreeg een extra pigment met een reptielenstaart en ze ging de fans te lijf met een CO2-pistool maar karma kwam om de hoek loeren toen haar lange lokken in het geweer vast kwamen te zitten. “Cut the hairs off, despite the fact I am so proud of them since I wasn’t allowed to grow my hair this long as a child”. Arca was tegelijk fenomenaal en ronduit hard om te slikken en verdient dus een plaats in de Dour top10.
Eindconclusie? Dour was alweer episch. Ondanks het recente slechte weer werd het festivalterrein zorgvuldig voorbereid om enerzijds bezoekers in de best mogelijke omstandigheden te verwelkomen en anderzijds het terrein zelf te beschermen. De festivalzone is aanzienlijk veranderd en werd groener, ruimer en meer op maat van de bezoeker ingericht met nadruk op ontmoeting, gezelligheid en zorg. Met een gemiddelde van 44.300 bezoekers per dag klokt het festival af op een totaal van 221.920 festivalgangers verspreid over 5 dagen. We kunnen al niet wachten op de eerste namen voor 2025.
Dour / Aili / Hansel / Sam Quealy / Brutus / Girls In Synthesis / Girls In Hawaii / Obongjayar / The Libertines / Justice /
