Dour, het vreedzame dorpje in de omgeving van het Henegouwse Bergen, is aan een onstuitbare opmars bezig. Dit is terecht. Het festival duurt nu 5 dagen en de vertrouwde weiden en bossen ruimden plaats voor een grote open vlakte die de toenemende vraag naar tickets aankan.
Een absolute pluim voor de organisatie die er een kunststukje van heeft gemaakt. Prachtig overzicht over de site en een uitgekiend stelsel van bars, eettenten en sanitaire voorzieningen, met her en der leuke themabars en het obligate groot WK-scherm. De festivalbandjes zijn nu ook een digitale teller voor het aantal aanwezige bezoekers. Waar Dour voorheen niet alleen synoniem was voor charme en ontdekking, maar ook voor urinegeur en bedenkelijke geluidskwaliteit, zijn het comfort en de auditieve beleving van een heel hoog niveau. Wij keken op dag 4, zaterdag dus, toe of zich dit ook in sterke optredens vertaalde.
La Caverne presenteerde al meteen een wake up call bij 31 graden die kan tellen, genaamd Onmens. Militante punk met een overdosis electronica zorgt voor een soort extreem korrelige chaotische dansexplosie waar erg enthousiast op gereageerd werd. Stilstaan is achteruit gaan dacht Sigfried Burroughs die de haartjes zomers kort heeft. De kracht van Onmens? Bij onmenselijke temperaturen een versnelling hoger schakelen en iedereen meesleuren in een zot overstuurde electrosoep.
Het meest aanschouwde en luidst onthaalde optreden speelde zich af in de open vlakte naast de Special Beers Corner. Jawel, dat van Eden Hazard en zijn begeleidingsband De Red Devils. Stomende zomerse akkoorden en een onnavolgbare ritmesectie. Naar ruwe schatting 80% van de aanwezigen stond voor het groot scherm de nationale voetbaltrots aan te moedigen en daar werden 12 andere optredens het genadeloze slachtoffer van. Zo leed de opkomst in de Caverne er ook onder voor de triomfantelijke doortocht van Thot. Grégoire Fray en co injecteerden hun industrial postrockbrouwsel in een jammerlijk halflege tent en compenseerden dat met sturm und drang en een soms te overrompelende sound. Imponerend hoe dan ook, en we mogen Umtiti een steen werpen. Zonder zijn laffe kopbalgoal stond hier geen 200 maar 2000 man en speelde Thot het concert van zijn leven.
Baxter Dury had een ingespeelde band rond zich verzameld en klonk aanstekelijk zomers en dansbaar. The Prince of Tears leek echter wat afwezig en zijn psychedelische soul raakte niet echt voorbij de eerste rijen. De Engelsman moest dan ook lijdzaam ondergaan hoe zijn nationale trots kansloos in de Belgische pan werd gehakt, iets waar hij kennelijk geen rekening mee had gehouden. Tsar B had een betere timing gekregen in Le Labo en ze deed het uitstekend. Justine Bourgeus, ofte Tsar B, liet niets aan het toeval over en onderstreepte haar sensuele electro indie-R&B met sensuele heupbewegingen en had zelfs een heuse paaldanseres het podium opgezeuld. Overtuigend optreden voor een publiek dat er na de bronzen medaille zin in had. Leuke songs met onverwachte hooks en ritmeveranderingen.
Princess Nokia is de Puerto Ricaanse deerne die in het dagelijkse leven luistert naar de naam Destiny Nicole Frasqueri. Ze rapt provocerend over slecht afgestelde en ronduit saaie electroprobeersels die nul relevantie en dito uitwerking hebben. De prinses slaagt er echter in om een volle Boombox tot de laatste rap uit te dagen en aan haar lippen te laten hangen. Wat een frontvrouw! Skyfloaten, haar kontje tonen, met bier gooien, ze kan het allemaal. De volgende keer liefst zonder dj graag.
Vanaf dit moment bestegen enkel heersers het podium. De Caverne kreeg de onderkoelde koningin van de experimentele neofolk/doom metal op bezoek. Chelsea Wolfe trok als verwacht meteen alle registers open en greep de tegenstander, de in slaap vallende concertganger. Het trio Spun/16 Psyche/Vex greep de festivalganger bij de keel en de wurggreep liet ze nooit meer los. Chelsea schuwde minder dan ooit het wit podiumlicht en we verdachten er haar zelfs van spelletjes met het publiek te spelen. Een pakkend Feral Love zette een indrukwekkende finale in dat met hoogtepunten The Culling en Carrion Flowers demonstreerde hoe straf de 35-Amerikaanse gothische heldin is geëvolueerd. Snoeiharde metal werd nog nooit zo complex en verfijnd heruitgevonden.
Wie dacht dat we het allerbeste gezien hadden kwam felbedrogen uit. Die eer valt Ho99o9 te beurt. The OGM en Eaddy komen uit New York en brengen een withete mix van hardcore punk en oldschool rap, noem het maar gerust horrorcore. Nummers als City Rejects, Dope Dealerz en Money Machine onderstrepen dat het duo kwaad is. Tijdens een optreden zie je vanalles gebeuren. Acrobatische buitelingen, fysieke interacties met de eerste publieksrijen, en vooral een uitzinnig publiek dat met zichzelf geen blijf meer wist. De security kreeg er van Ho99o9 van langs maar moest spitsroede lopen. Aan het eind van de set ontspon zich de meest explosieve moshpit die we ooit vanuit het niets zagen aanrollen. Het was typerend voor dit optreden. Valse trage momenten die vooral bezwering en spanning opbouwden ipv verveling om dan keihard als een slecht afgestelde vuurbal de tent in lichterlaaie te zetten. Bleed War/Hated in America/Kill All Rats….. Laat het duidelijk zijn, voor deze blitzkrieg moest Dour klaarwakker zijn. Ho99o9 speelde hier één van de beste zomerfestivals optredens in jàààren.
Het werd ondertussen toch al 22u30 en we moesten maar eens dringend gas terugnemen, maar dat is relatief. Mount Kimbie hadden hun vlucht gemist en werden later geprogrammeerd maar wij opteerden voor Nils Frahm. La Petite Maison dans la Prairie kwam podiummeters te kort om alle synths, keyboards en vleugelpiano’s van de Berlijnse ambientpianist een plaatsje te bezorgen. Wat volgde was een beklijvend en intrigerend schouwspel, met mooie visuals ondersteund. Het jonge publiek at uit zijn hand en hij sloeg de brug naar de techno dj’s die zich nadien aandienden. Maar er was ook nog Alt-J. Hun electronische indiepop liet The Last Arena vollopen voor een romantisch decor waartegen hits als Tesselate en Matilda met veel bravoure werden gebracht. De sound stond als een huis, de lichtshow hoorde eerder thuis bij pakweg Katy Perry, but hey, Alt-J moet iets doen om het zoutpilaargehalte te verdoezelen. Setopbouw en sound zaten strak en goed, er kan eigenlijk weinig afgedongen worden op de set van de Britten.
Een leger dj’s stond dan klaar om over te nemen tot in de vroege uurtjes. Floating Points en Lena Willikens brachten groovy techno en dat sloeg enorm aan. De loeiharde niets ontziende house van Umwelt deed het echter ook uitstekend. We verlieten voldaan de site van Dour 2018 op de tonen van Paul Kalkbrenner die gewoon Paul Kalkbrenner was.
DOUR, u was fantastisch!
