18 nieuwe bands ontdekken op een weekend, het is niet niks. Voor ons was de eerste band van de zondag alvast geen onbekende: Whispering Sons. Op de vooravond van hun eerste Europese toer toonden de jonge Limburgers in de haven van Gent waarom ze in april de winnaar van de Rock Rally werden. Wat ons betreft mochten deze jonge wolven beslist wat hoger op de affiche staan. Geduld is blijkbaar het concept van Whispering Sons. Zaaltje per zaaltje, steeds met dezelfde overgave en iedere keer een paar nieuwe fans erbij! Whispering Sons is een band in evolutie, nieuwe songs duiken dan ook in hun setlist op. Fenne en haar jongens zweren nog steeds bij hedendaagse postpunk, toch krijgen de nieuwe composities alsmaar meer lagen (probeer maar eens geen luchtgitaarspel te spelen op de shoegaze van Strange Identities of niet ontroerd te worden door het prachige bij momenten Doors-achtige Skin). Een eerste hoogtepunt van de dag dus, niet dat we anders hadden verwacht!
Ook jonge tienermeisjes mochten iets aan Big Next Weekend hebben, want één ding was zondag duidelijk: als er één band in DOK de meisjesharten sneller liet staan, was het Lany wel. Helaas voor ons. De dreampopcomposities van dit trio uit Los Angeles zitten wel goed in elkaar, maar uiteindelijk is het niet meer dan eigentijdse synthpop zonder enig gevaar dat na een kwartiertje gaat vervelen. Misschien ligt het wel aan het feit dat ondergetekende geen tienermeisje is, desalniettemin de minste band van dit weekend.
Bij ons is Klangstof vrijwel onbekend, maar in hun thuisland Nederland vergaart dit project van Koen van de Wardt zowat de ene goede recensie na de andere. Als een band op de flyer wordt omschreven als Scandinavische soundscapes met industriële tint en je in de Nederlandse pers volop vergelijkingen ziet met Radiohead, dan weet je dat dit luistermuziek is. De DOK-kantine zat dan ook afgeladen vol met muziekfans die van dit klanktapijt wilden genieten. Moeilijk? Neen. Mooi? Jazeker. Een toekomst? We denken het.
Tijd voor vijftien (of waren het zeventien?) minuten pure energie. En wie kan daar beter voor zorgen dan Cocaine Piss. Binnenkort brengt deze Luikse formatie hun eerste langspeler The Dancer uit. Geproduceerd door Steve Albini, en vanaf de allereerste seconde weet je waarom de Big Black-legende voor dit Belgische talent bezweek. De songs van Cocaine Piss zijn ultrakort (laten we zeggen een gemiddelde van één minuut per song) en is punk zoals punk hoort te zijn: een statement en vooral met zeer veel ballen! Voeg daarbij nog eens een charismatische frontvrouw zoals Aurelie en je hebt vuurwerk op het podium. Aurelie staat geen seconde op het podium, iedere vierkante centimeter van de zaal is haar terrein. Heerlijk, met verve de meest energieke (fantastische) Belgische act van dit moment!
Tijd voor wat andere herriemakers: de tweelingbroers Wyatt en Fletcher Shears uit Orange County, California. Hun muziek die de wereld wordt ingestuurd als The Garden is ook al opgemerkt door Hedi Slimane van Yves Saint-Laurent die de twee op de catwalk in Parijs bracht. Benieuwd of ze daar net als in Gent ook de boel op stelten hebben gezet. Hun moderne postpunk (denk aan Devo met de rauwheid van Gang Of Four) met moderne dance-invloeden (hallo Alec Empire!) zorgde in de kantine voor een energiestoot van jewelste. Net zoals Aurelie sprongen de twee ook van her naar der, adrenaline ten top en één van de meest energieke acts van het ogenblik. Als bonus krijg je er nog wat aanstekelijke muziek bovenop!
Qua lawaai (en ook qua apestreken) kon het contrast met Amanda Bergman niet groter, maar wel muzikaal talent als de gemeenschappelijke factor. Het hoeft je niet te verbazen dat deze Zweedse de hulp kreeg van Kristian Matsson (ook wel bekend als The Tallest Man On Earth) op haar debuutplaat Docks (ja, en zoiets op DOK!) In eigen land is ze reeds een bekende (ze toerde er met First Aid Kit) en wellicht zal de rest van Europa ook voor haar breekbare liedjes vallen. Soms wordt haar muziek vergeleken met die van CatPower, maar je hoort er evengoed Emmylou Harris in. Country voor mensen die niet zo tuk zijn op country, en met een stem die je waarschijnlijk nog een wel paar jaar zal horen.
De verrassing van de dag? Shame uit Zuid-London. Deze vijf kerels uit Brixton worden door de Britse pers vaak gelinkt met Sleaford Mods, en jawel: dit is punk met een grote hoofdletter. Nadien hadden we wel wat medelijden met de mensen die achteraf de kantine mochten poetsen (het bier vloog werkelijk tot tegen het raam), toch was deze adrenalinestoot nog net iets straffer dan die van Cocaine Piss (heb je nog meer woorden nodig?). Hoewel frontman Charlie Steen achter de coulissen een uiterst vriendelijke kerel is, op het podium gedraagt hij zich als een losgeslagen gek. Het is niet zonder reden dat de Britse muziekkranten hem bestempelen als een jonge versie van Shaun Ryder. Het is best mogelijk dat we niets meer van deze mannen zullen horen in de toekomst (dat is nu eenmaal altijd het geval als je het woord big next in de mond neemt), maar met enig geluk kunnen evengoed doen wat Arctic Monkeys deden: de wereld veroveren!
Van Brixton naar Brussel, het is maar een kleine stap in de Gentse zeehaven. Deze maand verscheen het schitterende debuut van Robbing Millions. Moderne psychedelische pop die tegelijkertijd radiovriendelijk en ontzettend tegendraads is. Misschien kon de interactie met het publiek wat beter (de jongens hebben een zeer drukke zomer gehad), toch behoort een song als 8 Is The Figure I Like Most tot het beste wat we dit jaar in België hebben gehoord. Vergeet de paarden en de honden op de video, doe eens lekker abnormaal. Robbing Millions heeft alles in zich om een top indieband te worden!
Het zat de jongens van Strong Asian Mothers niet bepaald mee . Het Londense trio wilde met veel enthousiasme hun eerste ep Lynx-Afrika aan het Gentse publiek voorstellen. Helaas zorgden technische mankementen ervoor dat dit met de nodige pauzes moest . Het vinden van leuke bindteksten is voor Kalim Patel, Amer Chadha-Patel en Josh Stadlen alvast geen probleem. En dat geldt tevens voor hun sound die bij momenten als de Britse evenknie van Oscar And The Wolf aanvoelt. Als je ze later dit jaar op de radio hebt gehoord, zeg dat je ze het voor het eerst in de Democrazy hebt gezien.
Achttien bands op één weekend ontdekken, het is niet voor de poes. Dat is wellicht de reden waarom heel wat volk niet bleef om afsluiter Smerz te zien. Afwezigen hebben altijd ongelijk, en hoewel de Noorse meisjes Henriette Motzfeldt en Catharina Stoltenberg geen enkele moeite deden om contact met het publiek te zoeken, maakte de koelbloedige elektropop van dit producersduo toch indruk. Een waardig slot van een zeer geslaagd festival. Was je er niet bij? Niet getreurd, over het hele jaar kun je in de Democrazy Big Next-concerten zien! Uiteraard houden we je op de hoogte!
