In de gedachte voor iedereen wat wils, zorgde de organisatie van de 28ste editie van Crammerock weer voor een diverse line-up. Op de eerste festivaldag stonden een paar gevestigde namen van bij ons afgewisseld met Engelse kleppers. In de clubtent nam eerst nieuw talent het podium in, later op de avond nam het dansgeweld de boel daar over.
Portland gaf in de Club een perfect visitekaartje af. Hun dreampop klonk live heel overtuigend. Zanger Jente Pironet heeft een fantastische stem die af en toe perfect wordt aangevuld door de engelen klanken van Sarah Pepels. Deze groep blinkt uit in originaliteit en talent, wij kijken reikhalzend uit naar de evolutie van deze band.
Door het jeugdige enthousiaste publiek van Kraantje Pappie baanden we ons een weg naar de andere zijde van de tent om bij het hoofdpodium te geraken voor The Van Jets. De vorig jaar verschenen vijfde plaat Future Primitives van de Oostendenaren is wederom een straffe plaat, toch brengt deze niet zoveel teweeg hun voorgangers. The Van Jets laten dit niet aan hun hart komen en in Stekene brachten ze een overtuigende stevige set met de aloude Van Jets-ingrediënten: pure rock ’n roll met een gezonde dosis glamrock. Zanger Johannes Verschaeve weet hoe hij zijn publiek moet bespelen. De frontman geeft zich volledig geeft en smijt zich, letterlijk, een beetje routineus een paar keer in het publiek. Maar geen kritiek, het klonk allemaal zeer overtuigend zoals we gewoon zijn van hen.
Na deze Belgische act liep de festivaltent voor de helft leeg. Miles Kane is niet zo gekend als zijn The Last Shadow Puppets-kompaan Alex Turner. Misschien heeft het optreden van Thecolorgrey op hetzelfde tijdsstip in the Club er ook iets mee te maken dat de Engelsman voor een halfvolle tent stond te spelen. Miles bracht samen met zijn straffe strakke band een verbluffend optreden. We weten al lang dat Kane een voorliefde heeft voor glamrock en dat kwam genoeg naar voren in zijn songs, gelukkig liet hij het Garry Glitter-gehalte in zijn show wel achterwege. De Donna Summer-cover Hot Stuff hoefde niet echt, maar blijkbaar was dat de opbouw naar een uitgerekte versie van Coup De Grace, wat toch ook wel een soort van discogroove heeft. Jammer genoeg sloeg slechts één nummer echt aan bij iedereen in de tent: Come Closer. Miles tevreden, iedereen tevreden.
Stekene had de eer om het officieel eerste optreden van Hooverphonic met de nieuwe zangeres Luka Cruysberghs in ons land te programmeren. Alhoewel de band woensdag al een try-out had in De Casino te Sint-Niklaas. De vernieuwde liveband bestaat uit toetsenist Geert Noppe, bekend van Yevgueni en zijn eigen band Walrus, drummer Arnout Hellofs en zanger/gitarist Pieter Peirsman. Het laatste duo, ook Walrus-leden, maakten reeds deel uit van de Hooverphonic-liveband tijdens de Wonderland-tournee. Toen liet de band zich van een andere kant zien met zangeressen Kimberly Dhondt (Evil Empire Orchestra) en Nina Sampermans en de verbluffende stem van Pieter. Op het podium bruiste het en er was veel afwisseling, anders dan de statige sombere concerten die de band daarvoor gaf. Met de nieuwe bezetting willen Alex Callier en Raymond Geerts blijkbaar terug naar de basis.
Er gebeurde niet veel op het podium gisteren waardoor het talrijk opgekomen publiek matig geboeid werd en je hoorde overal geroezemoes.De vele interactiemomenten tussen de Walrus-muzikanten toonde de overgave van het trio om er iets van te maken maar daar stopte het helaas bij. Gitarist Geerts leek een recordpoging aan te gaan om 100 cliché rock ’n roll poses met zijn gitaar aan te nemen (wat nogal belachelijk overkomt in een band als Hooverphonic), Callier wisselde zijn bas af en toe voor een synthesizer en Luka leek vastgekleefd aan haar statief. Alex nam tussen de songs het woord als een echte frontman. De nieuwe zangeres heeft een mooie zuivere stem die wel past bij de songs, maar de passie ontbreekt. Luka is nog maar 17 jaar en dat hoor je, waar Geike en Noémie een lied sensueel, doorleefd en gevoelig konden brengen daar klonk Luka vlak. In tegenstelling tot de vorige tour waar Vinegar And Salt nog subliem gebracht door Pieter, werd zijn rol nu beperkt tot het begeleiden op gitaar en een invalbeurt op het einde. Jammer van deze gemiste kans. Het speelse Badaboumwas een lichtpuntje doorheen het optreden. Dit duet bracht wat veerkracht in de zaak, Peirsman stond er als een huis en profileerde zich als een echte frontman (hij heeft duidelijk de ervaring uit zijn eigen groep Slow Pilot). Over het algemeen beschouwd kunnen we deze doortocht van Hooverphonic niet echt overtuigend noemen. Misschien is het beter om deze setting in een theater te zien, …
Air Traffic haalde op Crammerock dezelfde set boven als op Werchter. Niet verwonderlijk als je na 10 jaar nog steeds geen nieuwe nummers gemaakt hebt… De Britten deden het goed maar ook hier geldt weer: als je die songs als zo lang brengt, weet je toch wel hoe je het publiek meekrijgt. Het viel op dat Air Traffic nu echt geen hoogvlieger is om zo hoog op de affiche te zetten. Na de lome vertoning van Hooverphonic konden de emo-songs van Chris Wall iets minder boeien.
Dringend tijd dus voor wat vuurwerk en ja daar was dEUS perfect getimed. Tom Barman en co drijven niet op routine, van de verwachte setlist van tijdens de Lokerse Feesten was niets geheel gebleven. We zagen een snedige, donkere en avontuurlijke set waar absoluut niet op veilig werd gespeeld. Ook geen best of set, dat was deze keer niet aan de orde. De Antwerpenaren gooiden een vuurbal in de tent die van begin tot einde het publiek in vuur en vlam staken. Nee we missen Mauro niet, Bruno De Groote is one of guys en vult de band perfect aan. dEUS kwam zag en overwon!
