Drie dagen, dat lijkt voor de voeten een eeuwigheid, maar voor het muzikale harten niet meer dan een flits. Zagen en herhalen is iets wat je alleen in het bejaardentehuis aantreft, maar nu ook bij ons, want ook de derde dag was voor de Belgen, zeker omdat Sophia ondertussen een zo goed als Belgische band is geworden. De organisatoren maakten het ons vrij gemakkelijk: een opener en afsluiter voor eigen makelij. En ook omdat we alweer geen twee keer hetzelfde moeten schrijven: voor beiden tot dusver de mooiste droom uit hun carrière.
Het rock ’n roll-métier is hard, vraag maar aan Newmoon. Stel je voor, om zes uur opstaan om de tourbus in te laden en iets na twaalven in het Brugse Minnewaterpark spelen. En dat op een derde dag waarop de doorsnee festivalganger al eens langer in zijn bed wil blijven liggen. Het was een vrees, maar ongegrond, want de vijf zagen meteen een meer dan aardig gevuld festivalterrein. Shoegaze op je nuchtere maag, zoals Kevin Shields het hun geleerd heeft. Het is opvallend hoe Newmoon is geëvolueerd. Niet qua sound, want deze jongens hebben altijd shoegaze van het hoogste kaliber gemaakt (vraag maar aan Rachel Goswell), wel qua zelfzekerheid. Bert wist ons achteraf te zeggen dat hij nog niet weet hoe het tweede album zal klinken, maar nu is Newmoon wel shoegaze. Inderdaad, artiesten die naar de pedalen staren (daarom heet het ook zo!), maar dat is niet zo bij dit vijftal. Het geluid stond even luid als bij Millionaire gisteren, en het deed je lijf trillen en dat op het moment waarop een normaal mens zijn lunch naar binnen speelt. Heerlijke gitaareffectjes met een ondoordringbare wall of sound. Shoegaze dus! Achteraf bedankte Bert uit zijn hart het Cactuspubliek en de organisatie. Volgens de zanger is het niet zo evident om na drie jaar op een prestigieus festival als deze te mogen staan en het publiek nog mee krijgen ook. Eerlijk, er hoort een portie geluk bij, maar tevens de nodige klasse. En tja, als je ze alle twee hebt dan sta je er, volgende maand trouwens ook op Pukkelpop. Wie een ticket op zak heeft, heeft geen enkele reden om niet te gaan piepen, al was het maar omdat Newmoon één van die Belgische bands is die de toekomst in handen heeft.
Mag een mens nog helden hebben? Geen die onder de zoden ligt, wel één die nog steeds op een podium staat te springen, bij wijze van spreken toch. Mister Kevin Morby! Vorig jaar nog op een verlaten havenplaats in Gent op Big Next van Democrazy en nu op het festivalterrein van Cactus. Enorm veel belangstelling voor deze kerel uit Kansas, en vriend van die andere troubadour Ryley Walker. Zijn laatste cd City Music wordt door God en klein pierke met superlatieven bestookt, en ook al is zijn derde toegankelijker, blijft het één van de beste platen van dit jaar. Morby gekleed in één of ander versleten legeroutfit bleef zijn coolness trouw. Niet arrogant, dat nu ook weer niet, maar er zich maar dan goed van bewust dat hij the talk of music town is en er alles moet aan doen om de torenhoge verwachtingen eer aan te doen. En Morby deed dat! Hoe meer je naar zijn teksten luisteren, hoe natter de ogen. Folkmuziek maar één van de soort die tot op het bot gaat, en compleet gericht is op de grote gevoelens van het leven. Kevin Morby weet zich te omringen met topmuzikanten, of hoe the singing saw stilletjes aan iedereen aan het inpakken is, en hoe! Zonder twijfel één van de topmomenten op Cactus…
Ieder festival heeft zijn laagtepunten, en hoewel Newmoon-zanger Bert Cannaerts de line-up als geweldig omschreef (wat is!), waren zowel The Temper Trap en Local Natives de ideale bands om het territorium van het Cactusdomein wat te gaan opzoeken. Een lekkere pannenkoek, één of ander veganistisch toetje of een dj die in zijn karavaan het mooiste van Rafaella Carra liet horen (aan papa en mama vragen!), het hoorde er allemaal bij. Het was echt wel de schuld van The Temper Trap dat ze ons naar de richting van de brug duwden waar het andere Cactusgedeelte lag. Stadionrock mag, maar doe het dan goed. Het geluid van de Australiërs klonk als belegen oud kaas. Het ziet er lekker uit, maar uiteindelijk smaakt het vies en wil je het zo vlug mogelijk weer uitspuwen. Het slechtste van Cactus, maar er moet nu eenmaal een hoogte- en laagtepunt zijn, kwestie van de balans in evenwicht te houden. Naar het schijnt is Local Natives een band die je doet denken aan Fleet Foxes of Arcade Fire. Ze laten je er wel naar verlangen, maar er op lijken is dan weer iets. Ongeïnspireerd en gewoon veel te soft om de ogen open te houden, ofschoon het ook iets te maken had met de opkomende adrenaline voor wat komen ging….een Amerikaan, een Britse drummer en drie Belgen.
Onze collega’s van DaMusic hadden het al verklapt, het optreden van Sophia zou iets zeer aparts worden. Na weken te hebben gerepeteerd was de band er eindelijk klaar voor om hun debuutplaat Fixed Water uit 1996 te spelen. Integraal, van de eerste tot de laatste noot. Een exclusiviteit voor Cactus om u tegen te zeggen, maar ook eentje met enorm veel risico. Zelfs Robin Proper-Sheppard vond dit een risico, want welke band haalt het nu in zijn hoofd om één van de traagste platen uit de muziekgeschiedenis op een zo goed als uitverkocht festivalterrein los te laten? En Robin weet ook maar ook al te goed dat alleen de voorste rijen van het publiek deze lp in hun kast hebben staan. Zot zijn doet geen zeer, maar wees gelukkig dat er op de wereld nog (goede) zotten rondlopen, want Sophia deed het en hoe! Eigenlijk vertelen we hier niks verrassends mee, Sophia is al sinds jaren één van de beste bands aller tijden en sinds dat de helft van Hypochristmutreefuzz er zich mee is komen moeien ging het alleen maar beter. Muisstil was het in het park, en dat is geen sinecure, vraag het maar aan Rhye! Music from a sad motherfucker, aldus de Amerikaan die cynisch opmerkte dat wanneer de Belgische radiojongens Sophia dan toch als een Belgische band omschrijven waarom ze hem dan geen verblijfsvergunning kunnen schenken. Het is het lot van een zwerver, zoals hij zelf op zijn laatste plaat zingt. Muziek van iemand die de meest donkere kant van het leven zag, en toch tragiek heeft kunnen ombuigen tot hemelse schoonheid. Zeggen dat Sophia het hoogtepunt van Cactus 2017 was is misschien een tikkeltje overdreven, zeggen dat het er één was, is gewoon een understatement.
Bijna acht uur, nog een paar uur te gaan en deze editie zit er ook alweer op, maar wel met nog drie topacts te gaan. Als het mannenhart een award mag uitreiken voor de mooiste verschijning van Cactus 2017 dan is het zeker Sylvie Kreusch die er met gaan lopen is. En voordat de vrouwen jaloers worden, aan haar zijde stond ene Maarten Devoldere. Het evenwicht, weet je wel? Maar muziek is meer dan schoonheid alleen, en ook op dat vlak is het bingo met Warhaus. Een dag na Les Ardentes stond de band in Brugge een massa te entertainen zoals alleen Gainsbarre dat kon. Erotiek en genialiteit gecombineerd in songs waar meer dan één keer Jasper Maekelberg de dirigent van is. Het enige waarover de fans zich zorgen moeten maken is of er wel nog plaats voor Balthazar is, want Warhaus doet het steeds maar beter en beter… Het was al een gedachte die door het hoofd ging alvorens we het terrein opliepen, maar jawel, Warhaus was één van de voltreffers van Cactus 2017.
De luidste band dit weekend was zonder twijfel Explosions In The Sky. Toen de Texanen hun gitaarsalvo’s afschoten zagen we werkelijk hoe de vogels een veiliger oord opzochten. Beesten en een goede smaak in muziek is nooit een droomcombinatie geweest. Hoewel de band geen woord tegen het publiek zegde, was dat ook niet nodig. Soms zijn woorden overbodig om een band te scheppen tussen de artiest en de toehoorder. Instrumentale postrock dat steeds op ontploffen staat, noise die je doet wegdromen. Het publiek genoot. Het enige wat je zag was een massa die om de haverklap de handen in de lucht hield of luchtgitaar aan het spelen was. Magistraal, maar misschien net iets te zwaarmoedig om een festival mee af te sluiten en dus deed men dit jaar beroep op Kortrijkzanen die weten hoe je ambiance op een stijlvolle manier moet brengen!
Het was pas bij de eerste noten waarom we begrepen dat Goose de headliner van de avond was. De band van Mickael Karkousse grossiert in de electrorock van de jaren 80 en doet daar iets totaal unieks mee doordat er uiteindelijk nog maar weinig van de eighties overblijft, of hoe een band voor de juiste invloeden kiest zonder in nostalgie of herkauwen te vallen. De songs van het laatste album What You Need heeft duidelijk zijn publiek bereikt. Het hele terrein stond de nieuwe en de oude hits luidkeels mee te brullen. Soms dachten we dat we per ongeluk op Tomorrowland waren aanbeland, maar wat zou het…Goose zorgde voor een topfeestje dat deze Cactus-editie dubbel en dik verdiende. Cactus deed dit jaar weer alles om opnieuw het vriendelijkste festival van het jaar te zijn. De zomer is nog lang, maar de prijs ligt nu al in hun richting.
