Fotografie: Hannelore Dieleman
Porcelain ID
Kirsten Lemaire kondigde Porcelain ID aan als een band die eens je ze gezien hebt, je niet licht meer zou vergeten en gelijk had ze. De muziek van de Rwandese Belg Hubert Tuyishime stond niet breekbaar op het podium, maar als een volwaardig combo met vier, dat heel wat dynamiek en variatie in de nummers bracht.
Luid-stil, traag-dansbaar, clean-noise, weelderig melodieus, het was er allemaal. Moeilijk te vergelijken met anderen heeft Tuyishime ook met band zijn eigen universum gecreëerd, waar zijn expressieve zang en geëngageerde songs tot zijn recht komt. Lotte Lauwers op toetsen (en zang in Habibi), Nard Houdmeyers op bas en gitaar, Fender Mackenson op drums maakten van elke song een unieke trip. Het ideale platform voor de songs en de emoties van de frontman. Veelbelovend!
The Mystery Lights
Een tijdscapsule naar eind de jaren ’60, begin jaren ’70: dat waren de The Mystery Lights uit Californië: psychedelische gittaarrock, inclusief Doors-orgeltje en gitaren met wahwah-pedalen. Ze vliegen er meteen stevig in, de hoge scherpe stem van zanger Mike Brandon torende boven de rock ’n roll mix uit. Rondspringend als een dol konijn, trok hij alle aandacht en met een aanstekelijke, energieke set was de band ideaal zo vroeg op de derde dag van het Cactusfestival, als was een dubbele espresso in je ticket inbegrepen.
Brandon loofde herhaaldelijk het weer/de heer voor zo’n mooie dag, al moest hij er het zweet wel bijnemen. Lichte humor en gekte tekende ook present bij deze band: “Too many girls living in my home, I wanna be alone.” Veel smiles op het podium en blije mensen op het plein. Kortom een amusante set van de enige Amerikanen op deze derde festivaldag. Goed dat we van over de grote oceaan ook nog eens leuk entertainment krijgen.
King Hannah
Van warme gekte naar coole afstandelijkheid, op Cactus kon het allemaal. Met King Hannah strikte het festival één van de meest interessante indie acts uit Engeland. Hun nummers startten vaak met een rustig begin, de beheerste zang en parlando van Hannah Merrick met haar rake observaties vooraan in de mix. Gevolgd door steeds wilder wordende instrumentale jams met enige turbulentie, vooral afkomstig van de overstuurde jazzmaster van Craigh Whittle. Is het dit koud en warm blazen dat deze band zo uniek maakt?
Opener Somewhere Near El Paso was in ieder geval meteen raak en Go-Kart Kid (Hell No) was er ook boenk op.
New York, Let’s Do Nothing en Davey Says volgden wat verder, de songs van de band met het meeste indie-hitpotentieel.
Eindigen deden de Britten met Big Swimmer. Hannah Merrick had zich naar eigen zeggen goed geamuseerd, dat treft, wij ook. Aan de merch vernemen we van Hannah herself, dat ze al aan het werken is aan de volgende plaat. Mooie vooruitzichten!
Festivalvibes
Drie dagen festival, dan let een mens al eens op iets anders dan de muziek op het podium. Als daar zijn: de beste t-shirt-tekst: “anti social social club”; de beste pet: “Lehman Brothers Management 2009”; het beste eten: pannenkoeken; de beste drank: cappuccino. Het coolste gadget: de hoofdtelefoon-monitor zoals Hannah (van King Hannah), waarmee je de muziek perfect hoort en de babbelende massa in het park kan cancelen.
Nubiyan Twist
Met Nubiyan Twist kreeg het Minnewaterpark de ideale festival-fuifband. Met een mix van groove, soul, jazz, hiphop en meer mikte deze negenkoppige band op de vermoeide festivalbenen. De ideale soundtrack met kwaliteitslabel bij het zomerweertje dat Brugge dit weekend meekreeg. En illustratie van de brede gevarieerde programmering op Cactus.
Daan
Publiekslieveling Daan, de linkerarm in een brace – iets met een fiets blijkbaar – deed het park voor het podium vollopen als voor een headliner. Geen gitaar voor de gekwetste frontman, maar met Geoffrey Burton en extra gitarist Thomas Vanelslander in de rangen, was die flank meer dan afgedekt. Met nog o.a. Jeroen Swinnen op toetsen en Isolde Lasoen op drums (en zang) stond een Vlaamse supergroep op de scene.
De eerste (ook nieuwe) nummers kwamen wat mak uit de startblokken, pas met Everglades wekte de set wat respons op. En stilaan raakte de locomotief op dreef: Icon (met het Bobbejaan Schoepen-fluitje en de aangekondigde ‘solo’), Exes en The Player (met Jo Hermans op trompet) kregen de handen vlot op elkaar.
De finale met Swedish Designer Drugs – Isolde vooraan in co-zang – Victory en Housewife (vrijdag Glints, vandaag het origineel) was een feestje voor het publiek compleet. Brugge lustte Daan dus wel, die vooral met zijn oudere hits blijft scoren.
Richard Hawley
Houden we van Britse muziek, vraagt Kirsten Lemaire? Ja natuurlijk. Welcome to Sheffield, vanavond present in Brugge. Plaat na plaat blijft de meer-dan-crooner Richard Hawley nieuwe pareltjes voortbrengen. Na de Lokerse Feesten vorig jaar kon nu Cactus deze rock-royalty strikken. De sympathieke man had wel een truck nodig om de spreekwoordelijke inboedel van een vintage gitaarwinkel mee te brengen naar het podium.
De eerste nummers was Hawley zowaar wat nerveus en floot tussen twee songs naar de podiummixer om de drums in zijn monitor op te trekken. Na een tijdje zal alles weer goed op het podium en zag je de man en de band meer genieten. Hawley heeft niet alleen een geweldige songcatalogus die hem al een Londense musical opleverde, maar is ook een intense performer die optreedt alsof het zijn eerste en laatste kans is.
Op de rustige momenten, Prism In Jeans, Just Like The Rain of Coles Corner demonstreerde Hawley wat een tijdloze klassiekers hij geschreven heeft en wat voor een hopeloze romanticus hij kan zijn. Maar hij kon ook fors uithalen: Standing At The Sky’s Edge, Deep Space, Is There A Pill? waren luid en woest en het wedervaren van de onfortuinlijke mens was nooit ver weg. Het geluid voor het podium was helaas niet echt optimaal: de bas was te zwaar en de stem soms overstuurd. Jammer voor de fijnproevers.
Wanneer iemand in het publiek roept: “Fuck Oasis, you’re better”, vertelt Hawley dat zijn toenmalige band, Longpigs, nog het voorprogramma deed voor Oasis in kleine zaaltjes en dat ze geweldig waren. Hij vroeg een applausje voor Oasis, wat het beleefde Brugse publiek gaf, waarna hij besloot: “Apart from that, fuck ‘em.” Britse humor, we presume.
Tonight The Streets Are Ours wordt ingeleid met “I hope the words of this song will come true one day!” Afsluiten doet de band met Heart Of Oak, dat even stevig klonk als de titel en waar elk van de drie gitaristen (Hawley incluis) zijn solomomentje kreeg. Hawley komt graag naar België als we hem mogen geloven, dat betekent dat we hem hier nog aan het werk zullen zien en daar kunnen we alleen maar blij mee zijn. Qua old school songs en gitaarrock was dit een hoogtepunt van Cactus 2025.
Eefje De Visser
Eefje De Visser zorgde voor een totaalspektakel: de muzikanten stonden op hoogte met reuschtige led-schermen voor hun podia, staande spots stonden verspreid over het podium, een hoog gordijn achter, vier muzikanten, twee danseressen (die ook backing zang deden) en Eefje zelf, die zong, danste en gitaar speelde, soms alles tegelijk.
Visueel riep dit herinneringen op aan shows van kleppers zoals Talking Heads en Peter Gabriel in de eighties, maar De Visser doet wel geheel haar eigen ding. Ook muzikaal creëerde deze vrouw een eigen sound de voorbije jaren. Met de albums Bitterzoet en Heimwee brak ze ook breder door.
Met de titelsongs van deze platen Heimwee, Bitterzoet en Uit Het Oog kreeg ze in haar set in Brugge meer en meer het publiek mee, haar micro na de songs als applausmeter gebruikend. De podiumsetup werd slim ingezet: een keer silhouetten, dan weer kleuren, dansmoves met drie vooraan op het podium, strobo effecten: we kregen het allemaal en het mengde naarmate de set vorderde steeds meer met de muziek tot een uniek geheel.
Eefje kondigde tussendoor een vervolg op Heimwee aan (komt uit op 15 oktober) en kreeg het park helemaal mee. De finale met Vlammen, Storm en Lange Vinnen, had al drie van de vier elementen mee. De Nederlandse veroverde ook de Brugse aarde moeiteloos.
Was dit de afsluiter van Cactus geweest, geen haan had er om gekraaid. Vinger aan de pols van deze tijd en een show met visuals, dans en muziek die het festivalpubliek kon begeesteren. Nog te zien in Lokeren, Hasselt, Kortrijk en Antwerpen deze zomer.
dEUS
En dan moest dEUS nog komen. De band voert deze zomer het debuutalbum Worst Case Scenario integraal uit en kon Stef Kamil Carlens opnieuw verleiden om de band te vervoegen voor deze gelegenheid. Na bijna 20 jaar afwezigheid toch best wel een gebeurtenis. Het werd een tijdscapsule naar de roaring nineties: toen de cd’s van Pavement, Beck, Morphine en bij ons Evil Superstars en dus het debuut van dEUS de toon zetten. Gekke energie en mash-up indie rock stond toen echt in het centrum van de belangstelling.
Via was een eerste bekendere track en tijdens de derde song, W.C.S. (First Draft) werd Stef Kamil Carlens als de verloren zoon op het podium geïntroduceerd om zijn onvervangbare zangpartij aan dit nummer toe te voegen. Met Tom Barman en Klaas Janzoons was de heilige drievuldigheid van de goddelijkheid weer verenigd. Halleluja!
Nieuwe gitarist Simen Følstad Nilsen nam de oorspronkelijke gitaarpartijen van Rudy Trouvé voor zijn rekening en deed dat met veel flair ronduit fantastisch. Alan Gevaert wisselde tussen bas, gitaar en percussie. Met Stéphane Misseghers op drums is de zeskoppige line-up compleet. Geen backdrop achter de band, onopvallende lichtshow, enkel de muziek staat op het voorplan, met vijf muzikanten op een rij vooraan op het podium.
De band herspeelt het dertig jaar oude album getrouw en het valt op dat er toch heel wat rustigere luistersongs te herontdekken zijn. Secret Hell bijvoorbeeld. Right As Rain ook. Barman heeft anno 2025 geen twee micro’s meer nodig om de AM-radio stem te simuleren, de wonderen der techniek! Mute is echt een tijdsdocument uit 1994, met ook hier een onderscheidende tussenkomst van Carlens (“Your mind goes”).
De onvermijdelijke apotheose kwam er dan en wat voor één. Hotellounge werd door het publiek woord voor woord voluit meegezongen, een atypische hit zo bleek toch. Iedereen “in love with Ricky Lee Jones voice”. En dan volgde Suds & Soda, een song die voor de nineties was, wat Oh La La La betekende voor de eighties. 159x “Friday” dus, en dat op zondag! Het park in euforie! Met een rondje bandvoorstelling (in het Engels) en solo’s werd het hoogtepunt speels uitgerekt. Het folkie Divebomb Djingle sloot het hoofdstuk Worst Case Scenario knap af.
Als toemaatje trakteerde de band op drie dEUS-classics met een grote Carlens inbreng: Roses, Fell Of The Floor, Man en Instant Street. dEUS speelde gefocust en energiek hun debuut opnieuw, preciezer dan we ze de laatste jaren hoorden, en deed ons er aan herinneren hoe lang 1994 wel geleden is. Maar dat voelden we na drie festivaldagen al aan onze benen.
Cactusfestival 2025 is geschiedenis met een zonnige geslaagde, zo goed als uitverkochte editie, maar de toekomst is verzekerd. De voorverkoop voor de 3-dagentickets 2026 gaat al van start.
Instagram | Cactusfestival | porcelain_id | themysterylights | kinghannahmusic | nubiyantwist | daanorama | richardhawley | eefjedevisser | deus_band