Hoewel dag 1, op Kirlian Camera na dan, tegenviel begaven we ons zaterdag vol verwachting richting Sint-Niklaas. BIM had enkele mooie namen voor ons in petto.
Het Zweedse Alvar, mocht als één van de winnaars van de Dark Demons Night, openen. We zagen hun set slechts gedeeltelijk, maar wat we zagen beviel ons wel. Dirk Ivens, de meester zelve, kwam ook even meedoen. Altijd leuk. Daft Records (Ivens’ label) bracht immers hun album Guilt Kollektion uit.
Vervolgens mocht Implant het Belgische tweeluik openen. Het elektroproject uit het Gentse kreeg veel bijval. De livepercussie zorgde voor dat tikkeltje extra en nieuwe nummers als The Phone Call en Oxynoxe, het titelnummer van de nieuwe plaat, werden goed ontvangen. Toen ik achteraf Len Lemaire sprak, zag ik dan ook een tevreden artiest . Het opzwepende Drugs Vs. Violence, een ouder nummer met samples uit Fear And Loathing In Las Vegas was naar ons mening het hoogtepunt van een gevarieerde set.
Daarna speelde Parade Ground een zeer intense gig. Intens met hoofletter I. Wat een expressieve stem. Klassieke tracks als Gold Rush, Moans en Strange World werden luidkeels meegezongen. Het publiek ging uit de bol. De Pauly-broers waren gewoonweg impressionant. Deze legendarische EBM-band had ons inziens toch hoger op de affiche horen te staan.
No More maakte minder indruk. Toen naar het einde van de set toe Suicide Commando ingezet werd, klonk er gejuich en werd er even enthousiast gedanst. Maar wat voorafging kon minder boeien. Het Duitse duo speelde ook 2 covers. Love Is The Drug in een new wavejasje was leuk, maar van Heroes hadden ze toch beter afgebleven.
Het optreden van hun landgenoten The Invincible Spirit was wel solide. De Duitse band wisselde oudere nummers als Devil Dance en Showdown af met nummers als Hate You, Nation en Erase uit hun recentste album Anyway uit 2015. De nieuwere nummers sloegen ook aan, maar het waren vooral Provoke You en EBM überclassic Push die de ambiance de hoogte injaagden. De set bevatte ook 2 geslaagde covers met name Atmosphere van Joy Division en Irregular Times van The Mao Zse Tung Experience.
Vervolgens betrad Psyche het podium. Synthpop van de bovenste plank. Darrin Huss bewoog energiek en maakte indruk met zijn vocalen. Zijn performance viel zeer in de smaak. As The Brain Collapses bracht de sfeer er al snel in. Er kwamen een aantal nummers uit de succesplaat Mystery Hotel uit 1983 aan bod, alsook Left Out, een track die Darrin schreef in samenwerking met het Belgische Luminance. Hij rondde af met aanstekelijke Unveiling The Secret en we kregen Prisoner To Desire als toegift.
Crash Course In Science speelde hoofdzakelijk nummers uit hun nieuwe album Situational Awareness. Toen ik die plaat recent “diagonaal” beluisterde kon die ons weinig bekoren, maar live viel dit echter zeer goed mee. Een groot deel van het publiek bewoog mee op de speelse industrialklanken. Songs met mannelijke en vrouwelijke vocalen, verzorgd door het nieuwe lid, de Nederlandse Eva Marie Kruysmans, werden afgewisseld. Nieuwe nummers als Fake Plastic, I’m Here To Tease en The Lightning sloegen duidelijk aan, maar de classics Cardboard Lamb en Flying Turns deden dit uiteraard beter. Alleen jammer van de vaak lange pauzes tussen de nummers, zodat de vaart wat verloren ging.
De hoofdact Blancmange viel jammer genoeg tegen. Wie hoopte op een swingende best of-show kwam bedrogen uit. De Britten speelden veel nieuwere nummers, maar wie zat daar op te wachten?
Zo klonk een song als Redshift – met leuke synths en een mooie melodie – best aardig, maar er zat niks van vaart in. Toen ze The Game Above My Head speelden, leek het even de goede richting uit te gaan, maar daarna volgde weer nieuw werk. Wat eigenlijk de apotheose moest worden, werd zo een langgerekte geeuw. Na enige tijd gaven we er dan ook ontgoocheld de brui aan. Jammer dat een tot dan zeer geslaagde dag geen passend einde kreeg. Toch onze dank aan de mensen van Bodybeats en hun vriendelijke crew voor het vlotte verloop en de vlekkeloze organisatie.
BENNY CALUWE
